Prof. Shezai Rrokaj i jep një intervistë Alida Cenajt të revistës Klan, me cilësinë e anëtarit të Këshillit Ndërakademik për Gjuhën Shqipe.
Ndryshe nga shumë anëtarë të tjerë të këtij organizmi të nderuar, prof. Rrokaj ka pasur fatin e madh të studiojë në Perëndim (në Francë) – ku edhe me siguri është njohur me dinamikat e standardit, ligjërimit të folur, dialekteve gjeografike dhe sociale, dhe regjistrave të gjuhës.
Kështu ikën lavdia e tifozllëkut tonë të dikurshëm dhe e ëndrrës se një ditë prej ditësh, të cilën do ta prisnim sado regjime dhe kalendarë të na duhej të ndërronim, një ditë prej ditësh, pra, do ta jetonim kampionatin tonë të zemrës haptazi ditën për diell, jo duke dëgjuar Sandro Ciotti-n në radio; dhe as duke pritur të shihnim golat të dielën në mbrëmje, te lajmet sportive të RAI2-s.
Është praktikisht e pamundur ta vizitosh Romën e mos ta njohësh sadopak Gian Lorenzo Bernini-n, skulptor e piktor i famshëm i 1600-s, protagonisti më i madh i artit barok. Edhe kur nuk e kërkon, e takon rastësisht në sheshet Navona, Barberini, Spanja, e të tjera vende të njohura, ku ia dallon dorën tek skulpturat, shatërvanët, statujat. Mirëpo nga larg, ose në hapësira të gjera si sheshet, për arsye hapësinore, vështirë t’ua dallosh hollësitë veprave të artit. E megjithatë arti i Berninit bazohet tek hollësitë, detajet, nyjëtimet.
Herët e fundit që kam qenë në Tiranë dhe më ka bërë përshtypje ajri tepër i ndotur i kryeqytetit, ua kam hedhur ndonjëherë muhabetin njerëzve, kështu si për solidaritet.
Reagimet kanë qenë të përziera – ndonjëherë, për mirësjellje, bashkëfolësit kanë rënë dakord me mua; të tjerë kanë marrë një pamje në fytyrë si të trazuar, dhe janë përpjekur të ma shpjegojnë se pse është kështu (ndërtimet, motorët diesel të makinave, tejshtrirja e sipërfaqeve urbane).
Gazeta Shekulli ka përcjellë këto ditë një emision televiziv të ABC-News kushtuar disa dokumenteve të reja të CIA-s për Enver Hoxhën – në kuadrin e një interesi të shtuar për figurën e Hoxhës, ndoshta edhe në përkim të përvjetorit të vdekjes së tij.
Më interesante se vetë materialet e sjella (faktoide krejt të konsumuara për jetën private të diktatorit shqiptar), m’u dukën reagimet e anonimëve në komentet, meqë tani apologjia e Hoxhës dhe lavdërimi publik i virtyteve të tij duket se janë kthyer në mainstream; dhe nuk lidhen më, të paktën drejtpërdrejt, me ndonjë vizion politik të së majtës.
Ergys Mërtiri, gazetar dhe pedagog, ka publikuar një kritikë mbi masivizimin e arsimit të lartë. Kritika e Mërtirit fokusohet në:
Damën e kemi pasë luajtur me pasion të madh në fëmini, sidomos në ditët e gjata dhe të plogëta të pushimeve verore. E luanim përjashta, mbi një fushë të thjeshtë 8×8 të vizatuar me shkumës në çimento ose trotuar, dhe pastaj duke gatitur dy bashkësi gurësh, p.sh. copa tullash dhe xhama.
Vetëm kaq mjaftonte – ndryshe nga shahu, që kërkonte bazë materiale pak më të komplikuar, ose tavlla, të cilën ne fëmijët nuk e njihnim; nga ana tjetër, dama ofronte shumë më tepër kompleksitet se nëntëshi (dhe kombinacioni çel-e-mbyll).
Një person – jo nga ata për të cilët thonë: nuk i bën keq njeriu (i shkreti). Jo, ky bën keq, ndonjëherë edhe ashtu, pa shkak, ose thjesht ngaqë mundet.
E përfytyroj si dikë që, duke ecur në rrugë, po i kapi syri ndonjë milingonë që ecën kuturu, do të ngutet ta shkelë me këpucën e rëndë prej gome.
Thjesht ngaqë milingona lëviz.
Ekspozita me veprat e piktorit Edvard Munch, që vijon të mbetet e hapur në Palazzo Ducale në Genova të Italisë, deri nga fundi i këtij muaji, ngjalli kureshtje të madhe tek publiku. E realizuar për nder të 150 vjetorit të lindjes së piktorit të njohur, ekspozita rreket ta ripërshkojë rrugëtimin artistik të piktorit norvegjez, duke treguar kryesisht kapërcimin epokal nga natyralizmi impresionist në pikturën avangardiste ekzistenciale për të cilën u bë i njohur. More…
Çfarë po ndodh me protestat, pas vrasjes së Ilia Karelit në Greqi, kërkon të analizohet me qetësi.
Tani së fundi, ka një precipitim të revoltës qytetare, në Tiranë, kundër krimit të kryer nga policët grekë ndaj një personi që kishin nën kujdes.
Megjithatë – ka përherë një megjithatë – duket se shteti grek ka reaguar tashmë në mënyrë adekuate, ndaj kësaj vrasjeje.
Jeta e çdo njeriu është e çmuar dhe e pazëvendësueshme, edhe ajo e kriminelit më të urryer.
Dy video-lajme pranë e pranë në sajtin e Repubblica.it më përftuan një sintaksë të përsosur të hipokrizisë në sjelljen tonë, prej njerëzish, ndaj kafshëve.
Nëpër restorante e lokale shqiptare, të hash e pish mbretërisht s’është veçse një ndër të papriturat për të pamësuarit. Në raport me vendet përreth, kuzhina nëpër restorantet tona të nderon, dhe them me bindje se Shqipëria është vendi mesdhetar ku kuzhina italiane herë-herë i konkurron pa droje asaj të origjinës. Sido që çmimet janë tepër të larta për klientin e mesëm shqiptar, ato janë përgjithësisht më të ulëta se në vende të tjera mesdhetare, madje edhe ballkanase.
larë f. “pullë a njollë më fort e bardhë në qime të shtazëve a në pendët e shpendëve e të zogjve”; i larë, i larmë, laragán, larëc, laramán, larísk, larósh, larúsh “që është lara‑lara”; sylarmë “me sy të larmë, të shkruar, aux yeux bleus” (Dozon), laro m. “qen i larmë; zuzar, hor”; laraskë f. “Pica caudata, grizhël”; larój larós “bëj lara‑lara”.
nga Gjergji Shuka
Dy këngët “Kanga e Gjergj Elez Alis” dhe “Krajli i Talirit” janë mbledhur në Kosovë në vitet 30 të shekullit të kaluar. Kënga e parë i është transmetuar studiuesit Sali Vuçiterni nga një rapsod shqiptar i shpërngulur në fillimin e shekullit XX prej zonës së Prokupljes, sot në Serbi; ndërsa e dyta është rregjistruar në Vushtri nga studiuesi Hasan Reçi, gjithashtu prej një rapsodi emri i të cilit nuk dëshmohet. Të dyja janë botuar në vitin 1939, përkatësisht në revistën shkodrane Cirka dhe në veprën “Visaret e Kombit IV”.
Për shkak të implikacioneve juridike dhe etike, por edhe socioekonomike, prostitucioni është pa dyshim një nga temat më delikate të shoqërisë së sotme. Epoka e globalizmit vetëm sa e ka ndërlikuar më shumë, ngaqë e ka përzier me tema të tjera po aq aktuale, si migracioni ose qëndrimi ndaj Tjetrit.
Folëm këto ditë edhe rreth sinonimisë absolute – në kontekstin e diskutimit për lukthin; disa e konsiderojnë këtë si pasuri të gjuhës, ose e shumta, e likuidojnë problemin me një “ç’të keqe ka” – por kaq nuk mjafton; sepse sinonimia absolute, si rregull, mund të krijojë pështjellim.
