Shkrimi i djeshëm i E. Ypit më transportoi mendërisht te një kohë e largët dhe e pafajshme – kur autori kish opinione të tjera për mua.
Në 2006, një mike e përbashkët imja dhe e Ypit, Ina Hoxha-Zaloshnja, më dërgoi me e-mail çfarë i kish shkruar asaj Ypi për mua, pasi kish lexuar një shkrimin tim.
Nga një artikull lapidar i E. Ypit, botuar në gazetën prestigjioze Rilindja Demokratike, mora vesh – mes të tjerash – se në Tiranë qenka përmendur emri im, si kandidat për drejtor të Bibliotekës Kombëtare; emërim që autori i artikullit zotohet tani ta pengojë me çdo mjet.
Në vijim, një bisedë imja me Fatmira Nikollin, botuar sot në Gazeta Shqiptare.
Si e keni lexuar letrën e hapur të Nasho Jorgaqit për Ismail Kadarenë?
E kam lexuar si një ftesë miqësore që ia bën një shkrimtar kolegut të vet, për të hapur një debat për burimet e letërsisë, përfshi këtu edhe jetën private të autorit dhe të njerëzve që e rrethojnë.
More…
Sikur të mos mjaftonin 2-3 ditët me lajme, në krye të faqes, për beben që i lindi çiftit Linda dhe Edi Rama (i dyti qëllon të mbajë këtë periudhë edhe postin e lartë të kryeministrit të Republikës), ia behën sot edhe lajme të freskëta për martesa në familjet elitare të ish-presidentit Bamir Topi dhe të super-gazetarit Filip Çakuli.
Lindja e një bebeje, sikurse martesa e një biri a bije, a një datëlindje jubilare janë ngjarje me rëndësi për personat dhe familjet përkatëse – prandaj edhe festohen me të madhe, me miq dhe dashamirës.
Nga intervista që dha tani së fundi botuesi i Kadaresë, B. Hudhri, më bëri përshtypje veçanërisht pohimi i mëposhtëm:
Nga përvoja 20 vjeçare me Kadarenë mund të them se kurrë nuk ka patur asnjë rast, që ai të ndryshojë, retushojë veprat e tij, sikundër e hamendëson profesori. Librat janë të ribotuar, cilido mund ta vërtetojë lehtë këtë duke u nisur që nga “Dimri”, “Koncerti”, “Pallati i ëndrrave”, “Kronikë në gur” etj., etj. Ndërsa retushime të karakterit gjuhësor, artistik, po.
Vizitat e Papës kanë gjithnjë aspekte festive, kremtuese e ceremoniale, që varen nga një sërë motivesh: rëndësia e figurës së tij në rang botëror, rrallësia me të cilën zhvillohen, liturgjia që ia shoqëron aktivitetet, vëmendja mediatike globale, e të tjera si këto, ku vend të veçantë zë pa dyshim gëzimi i besimtarëve katolikë. Siç është njoftuar nga media, Papa Françesku vjen në Shqipëri në shtatorin e këtij viti.
Dje një numër mediash shqip online përcollën lajmin për dy vëllezër barinj, nga Kalaja e Dodës, të kafshuar nga “miu i kuq” – për ç’arsye njëri prej tyre kish vdekur nga ethet hemorragjike, ndërsa tjetri në gjendje të rëndë në spital.
Lajmi gjendet, mes të tjerash, këtu, këtu, këtu, këtu, këtu, këtu dhe këtu.
Në Shqipëri jemi mësuar t’i konsumojmë vizitat politike të personaliteteve të huaja kryesisht në planin ikonik. Fotografia e shtrëngimit të duarve, përbën vërtetë pjesën protokollare të vizitave zyrtare, megjithatë ajo mishëron më së miri vështrimin e publikut shqiptar drejt takimeve politike ndërkombëtare. Mediat shqiptare i paraqesin vizitat e rëndësishme nga jashtë me zellin e nëpunësit të protokollit e me ftohtësinë e notës verbale.
Me një titull sa karakteristik aq edhe të rrejshëm, Panorama e sotme më kish rreshtuar si “pro Nasho Jorgaqit” në debatet e tanishme rreth datimit të një romani të I.K.-së.
Teksti i shkrimit, përkundrazi, citonte korrektësisht pjesë nga posti im Kohët e shkrimeve në blogun Peizazhe të fjalës.
Le të përfitojmë nga debati i tanishëm për realizmin socialist dhe letërsinë e sirtareve të botuar rishtas për t’i hyrë një reflektimi rreth kulturës dhe letërsisë, si pasqyra dhe modalitete të shoqërisë shqiptare; sa kohë që jemi përfshirë.
Pallati me Shigjeta mund te zhvendoset e të mbijë papritur, të themi, tek Xhamllëku (ose Xhomlliku), por Dija me sy të kaltër, këpucë burrash tërë baltë e fustan mbi fustan e mbi pantallona, nuk e lë qoshen e vet të shitjes në një nga krahët e Sheshit Wilson pranë Librit Universitar.
Shkrimtari dhe studiuesi Nasho Jorgaqi i ka shkruar një letër të hapur Ismail Kadaresë, këto ditë, në përgjigje të disa gjërave që ka thënë ky i fundit në një intervistë, në lidhje me gjenezën e romanit Mjegullat e Tiranës.
Se kush ka qenë i pari që filloi ta quajë kryeministrin e sotëm të Shqipërisë, dje kryetar të opozitës dhe më parë akoma kryebashkiak të Tiranës dhe dikur edhe ministër Kulture i qeverisë Nano – se kush e filloi i pari ta quajë Edvin Kristaq Rama, këtë unë s’e gjej dot, edhe pse intuita ma thotë që sajesa ka dalë nga e njëjta oficinë ku kanë dalë edhe marifete të tjera retorike, në adresë të këtij politikani – dhe pikërisht nga goja e kundërshtarit të tij epik, Sali Berishës.
Nuk u shpëtoi të gjithëve, por as pati ndonjë reflektim të posaçëm për urimet e batutat e bëra me rastin e datëlindjes së Kryeministrit shqiptar. Vetë Edi Rama, i cili mbushi këtë vit 50 vjeç, i falënderoi uruesit duke botuar një bluzë të zezë me mbishkrimin: “Nuk jam 50 vjeç, jam 18 vjeçar me 32 vite eksperiencë”.
Studiuesit e anglishtes së përdorur në ueb kanë vënë re se shpesh foljet dhe shprehjet foljore faktive, të tilla si di që, mësoj që, marr vesh që, kuptoj që, më kujtohet që, më vjen keq/mirë që, jam krenar që ndiqen nga ndërtime pyetësore të cilat, në atë gjuhë, njihen si të llojit wh–, meqë përmbajnë përemra dhe ndajfolje pyetëse të tilla si who, what, which, when, where, whether.
Shkrimet me këshillat se si duhen bërë selfie-t, që u botuan në shtypin shqiptar, i prisnin me padurim të gjithë. Një media e titullonte kështu: “Selfie- Mania, 10 këshilla për foton perfekte”, tjetra me fjalë të ngjashme: “10 këshilla sesi të bësh “selfie-n” perfekte“.
