KONTEKST

Në vitin 1993, arkeologu grek George Hourmouziadis zbuloi një tabletë enigmatike prej druri, gjatë gërmimeve për të nxjerrë në dritë një vendbanim neolitik liqenor, në Dispilio afër Kosturit. E veçanta e kësaj tablete, që u datua me radiokarbon si e vitit 5260 p.e.s., ishin disa shenja të gërryera në të, që i ngjanin një mbishkrimi.

Duke qenë Dispilio një vendbanim liqenor (lakustër) që më duket i ngjashëm me atë të Lin-it në liqenin e Ohrit, dhe gjeografikisht i afërt me këtë të fundit, atëherë ka vend për një hipotezë rreth një qytetërimi neolitik në ato anë, që parapëlqente brigjet e liqeneve (të Ohrit, të Kosturit, mbase nesër edhe të Prespës).

Nuk kam parë që ta përmendin tabletën e Dispilios në kontekstin e zbulimit të rëndësishëm në Lin, por me siguri specialistët e fushës do ta kenë bërë menjëherë lidhjen (ekipi i arkeologëve që hulumtuan në Lin, ka punuar më parë në Dispilio).

Është thënë se mbishkrimi (i supozuar) në Dispilio është edhe më i hershëm se mbishkrimet shumere (të cilave u paraprin me 2000 vjet); por me kusht që të jetë mbishkrim. Ndonjë studiues ka gjetur ngjashmëri me simbolet e kulturës së Vinča-s ose ato që janë gjetur afër Tărtăria-s, në Rumani; dhe që njihen si „Shkrime të vjetra europiane“, të përqendruara në zonën e Danubit.

Të tjerë mendojnë se simbole të tilla janë thjesht ornamentale, ose para-shkrimore.

Zbuluesi i tabletës, Hourmouziadis-i, mendonte se ky sistem shkrimi përfaqësonte një provë të hershme për origjinën e alfabetit grek, duke provuar kështu hipotezën se grekët e lashtë nuk i morën shkronjat e tyre prej fenikasve.

Kjo mbetet për t’u provuar, bashkë me ngjashmëritë që disa kanë gjetur mes shenjave në tabletën e Dispilio-s dhe linearit A dhe B të Kretës.

Por ka rëndësi për dijen që ky qytetërim liqenor kaq i hershëm, i cili krijonte artifakte të tilla si tableta e Dispilio-s, tani është gjetur edhe në Lin – me kusht që të jetë i njëjti. Tableta në fjalë ka shumë pak shenja, që të lejojë ndonjë orvatje serioze leximi, ose edhe thjesht sistemimi.

Pata shkruar, para ca muajsh, se sikur vendbanimi i Lin-it të ish zbuluar në brigjet përballë të Liqenit që i „përkasin“ Maqedonisë së Veriut, askush në mediat shqip nuk do ta kish çarë kryet. Por unë besoj se këto zbulime – si ai i Linit, ashtu edhe ky i Dispilio-s në Kostur një vrap pele nga Prespa – ngrenë peshë për historinë e trojeve ku jetojmë sot; pavarësisht nga jurisdiksioni politik mbi sitet ku janë bërë zbulimet.

Tableta në Dispilio është po aq „greke“ sa ç’është vendbanimi i Lin-it „shqiptar“ – dhe le të kuptojmë se, kur bëhet fjalë për artifakte të mijëra vjetëve më parë, identifikimet etnike nuk kanë kuptim.

(c) 2023 Peizazhe të fjalës™. Të gjitha të drejtat të rezervuara.

2 Komente

  1. Sigurisht qe eshte absurde te flasesh per vendbanime te tille parahistorike si “greke” apo “shqiptare”. Por mendesia kombetariste shkon edhe me tej kur e cileson edhe vete token, ne kuptimin konkret te fjales, si “shqiptare”. Keshtu, per te sjelle nje shembull, degjoj shpesh te thuhet se banoret e Dropullit apo te Mitrovices mund te jene respektivisht greke a serbe, por toka vete (dheu nen kembet e tyre) eshte shqiptare. Toka, theksoj serish, jo njerezit dhe kultura e ngritur mbi te.

    1. Më kujtove shprehjen klishe: shqiptarët janë autoktonë në trojet e tyre. Çfarë kuptimi ka kjo? Pse të mos mjaftojë “shqiptarët janë autoktonë”?

Komentet janë mbyllur.

Zbuloni më tepër nga Peizazhe të fjalës

Pajtohuni tani, që të vazhdoni të lexoni dhe të përfitoni hyrjen te arkivi i plotë.

Vazhdoni leximin