nga Elidor Mëhilli
11 gradë. Qyteti është stolisur. Në shesh janë rikthyer lodrat për fëmijë; rrotullame që ulen e ngrihen, mbushin ajrin me britma fundviti. Po të picërosh sytë gjatë ditës, mes pirgjeve prej betoni, mund të shikosh pak mal. Ky ishte një dhjetor përrallor. Në qendër të përrallës është një vend që refuzon të rritet—një adoleshencë shqiptare e stërzgjatur, mbase për gjithë jetën. Emrat janë të viteve ’90, fytyrat të viteve ’90, personazhet të viteve ’90, stisjet të viteve ‘90. Kjo ishte edhe lodra më magjike e këtij dimri: vetë-transportimi pas në kohë. Një parti ndahet më dysh. Një kor plaçkitësish të pushtetshëm revoltohen për plaçkitjen e shqiptarëve. Një arie me konspiracione me Soros—edhe ato të vjedhura nga Amerika. Në televizor debatojnë, grinden, por nuk ndërrojnë mendje për asgjë, se fushat duken të paracaktuara, edhe rezultati. Skandalet përjetohen edhe ato si Big Brother-i: pak zbavitje, pak tmerr, pak turp, harresë. Qafa e pushtetit fundoset në peliçe, thurr fjalime. Le të zbrazet fare ky vend—në emër të lirisë! A nuk është liri të jetosh brenda një përralle? A nuk është liri të ndërtosh saraje moderne miliona-euroshe me ballkone që formojnë hartën londineze të Shqipërisë, nga të cilat pasanikët të mund të admirojnë masakrën e bukur urbane të viteve 2000? E vërteta është e mërzitshme. E vërteta nuk shet. E vërteta nuk është shik. Po përrallën e veshin bukur, e bëjnë ministre, e bëjnë libër. Ata që bëjn llap-llap gjith ditën e gjith natën, tallen, pikërisht ata bëjn nga 11 milion mo burr, revoltohet në bisedë e sipër një burrë me biçikletë. Tjetri tund kokën. Sa çuna të shkathët prodhon ky vend, sa rroga magjike. Aman, boll më! Vetëm shani! Pse nuk bëheni dhe ju të suksesshëm? Pse nuk shkruani përralla, pse nuk magjepsni? Fajin për këtë, thonë ca, e kanë holandezët. S’na duan. Fajin e ka politika, thonë konsumatorë të devotshëm të politikës. Fajin e ka neoliberalizmi, thonë ca që tregojnë përralla për tranzicionin. E ka media, thonë besnikë të platformave. Fajin e kemi vetë, thonë. Kështu jemi, thonë ata që do të mund të ndryshonin. Jemi gjallë pas një viti për t’u harruar. E të jesh gjallë do të thotë të kesh ende aftësinë e të qenit ndryshe.
(c) 2022 Elidor Mëhilli. Të gjitha të drejtat të rezervuara.