Pas një bisede të ngrohtë e të përzemërt të veteranit Loni K. me kolektivin e Institutit të Kullotave, në kuadrin e veprimtarive për të kremtuar 25-vjetorin e Çlirimit, një nga të pranishmit, punonjësja e re shkencore Diamanta F., iu lut veteranit të kallzonte diçka më tepër për zjarret partizane; dhe kur ky iu përgjigj se nuk po e kuptonte mirë pyetjen, i shpjegoi më tej se dëshironte të dinte se si i ndiznin këto zjarre, ku i ndiznin, ku i gjenin drutë dhe shkarpat, si mblidheshin rreth tyre, si uleshin pranë njëri-tjetrit, çfarë historish tregonin, çfarë këngësh këndonin, çfarë miqësish farkëtonin dhe ndonjë hollësi tjetër domethënëse.
Loni K., i cili kishte qenë me Brigadën IV që me themelimin e saj dhe më pas kishte marrë pjesë aktivisht në një numër betejash që studioheshin në Akademitë Ushtarake jo vetëm të Shqipërisë, por edhe të vendeve fqinje, u vrenjt pak në fytyrë dhe pastaj i tha punonjëses Diamanta F. se partizanët vërtet ndiznin ndonjëherë zjarre për t’u ngrohur ose për të tharë rrobet e trupit kur i kapte ndonjë rrebesh në mal, por Lufta Nacional-Çlirimtare nuk duhej përfytyruar si piknik ose ekskursion me shokët dhe shoqet e klasës në pyll.
Po atëherë pse flitej në romane dhe tregime për zjarret e partizanëve, pse i ndiznin këto zjarre në filmat artistikë të Kinostudios ose në filma televizivë, pse i paraqitnin në kompozime të pikturës, kundërshtoi Diamanta F.; a nuk shërbente biseda rreth zjarrit edhe si moment për t’u shplodhur, pas një dite të lodhshme në kacafytje me armikun?
Loni K., i cili si ujk betejash të vjetra që ishte, nuk kishte harruar të manovronte përballë një armiku superior në numër dhe në teknikë luftarake, u përgjigj se shpesh partizanët e kishin të pamundur të ndiznin zjarre bubulake edhe sikur të donin, meqë ashtu do t’i diktonte armiku; se zjarret ditën lëshonin tym, ndërsa natën dritë; dhe të dy herët do t’i kishin dekonspiruar menjëherë vendet ku fshiheshin forcat tona në mal.
Këtu përfundoi edhe biseda me veteranin Loni K., një pjesë e pyetjeve të Diamanta F. mbetën detyrimisht pa përgjigje sikurse një pjesë e përgjigjeve të veteranit u lanë njerëzve një shije të keqe në gojë, dhe me kalimin e kohës kolektivi i Institutit të Kullotave erdhi duke e kristalizuar përshtypjen se ky farë veterani Loni K. që u kishte dërguar Komiteti i Partisë i Rajonit ndoshta nuk e kishte përjetuar Luftën Nacional-Çlirimtare me po aq intensitet sa të tjerët, të vërtetët; të përjetësuarit në librat, filmat dhe veprat e arteve figurative; ose ndoshta fajin e kishte mosha e shtyrë dhe pleqëria, e cila e dëmton kujtesën më keq se ç’dëmton dielli një foto të mbetur prej vitesh në vetrinë.
Zbuloni më tepër nga Peizazhe të fjalës
Pajtohuni, që të merrni postimet më të reja dërguar drejt e në email-in tuaj.
“I kishim shtepite pa cati, por me kashte. Po ku i vinit antenat?” tha Pellumb Kulla, ne dialogun gjyshi me nipin ne estrade.
Thjeshtesia e te menduarit, tregues te kuptuari, ne shkrimet e Gjerazit.
Per analogji do merrja nje konstatim te thjeshte; ‘Sa i vogel eshte vendi yne (Shqiperia)’ Shkon per vizite nga qyteti ne fshat. Nga shume ndertime-ne shume natyre. Nga shume natyre-shume vete. Nga shume vete-shume bote. Bote nga ajo e thjeshta pa fund kuptimesh dhe menduari.