E.D. më tha se, kur kish qenë këto ditë në varreza, kish parë te një pllakë varri një emër njeriu të pagjasë, gati të ngjitur me pështymë – një nga ata emra që e futin vetvetiu realitetin në krizë. Dhe ashtu më kujtoi diçka që edhe mua më ndodh, në kuptimin që kur shkoj në varreza çapitem mes varreve siç do të bëja në një muze të antroponimisë shqiptare, për t’u njohur me emra të rrallë, “të shuar”, të pamundshëm. Emra që nuk vihen më. Emra që e kanë lënë këtë botë bashkë me pronarët e tyre, emra që mbajnë erë vdekje më fort edhe se dheu ku u treten të zotët. Dhe kjo, që vjen dita kur një emër fillon të mos vihet më, gjithnjë më pështjellon – dhe jo thjesht ngaqë mendoj se të njëjtin fat do të ketë edhe emri im; emri i lënë mënjanë vjen e më duket si ca rroba, ende perfekte, elegante, me material të mirë, të përshtatshme dhe për ditën edhe për në mbrëmje, e që megjithatë ke kohë që vetëm i sheh në dollap, por nuk i zgjedh më që t’i mbash. Si të ishin projeksione të vdekura të qenies sate të mëparshme, lëkura që tashmë i ke ndërruar. Njëlloj edhe me ca libra, të krekosur në raft, të gatshëm për t’u shfletuar me nge, me letër të mirë pa acid, me shkronjë të bukur, me faqeshënjues mëndafshi, nga autorë gjermanë, e që ti jo vetëm nuk gjen më kohën që t’u afrohesh, por edhe ia ke pranuar vetes se nuk do t’u afrohesh më kurrë. Prandaj edhe dua të mendoj ndonjëherë se në varreza shkohet edhe për t’u dhënë respekt varreve të emrave të dikurshëm, atyre që dikur qarkullonin në gojët e qytetit, por që tani i kanë tërhequr nga qarkullimi (si produkte me cen). Që jeta të vazhdojë – çfarë klisheje kjo! – duhet edhe që disa prej emrave të balsamosen dhe të shënjohen jo si për t’u harruar, por si të harrueshëm: përfytyrimi i kundërt, ai i varrezës si muze të vdekurish, do të ishte i përbindshëm.
(c) 2022 Peizazhe të fjalës™.