(nga Stanislaw Lec*)
Njeriu i vërtetë njihet edhe kur është lakuriq.
Besoj në fundin e jetës organike mbi dhé, por jo të jetës së organizuar.
Njeriu i ka zbuluar veglat njërën pas tjetrës. Por, që prej kohëve më të hershme, njeriu ka qenë gjithnjë vegël për njeriun.
Çdo gjë ka natyrë biseksuale. Edhe çiftet.
Mos iu dorëzoni dëshpërimit: nuk i mban premtimet.
Vogëlsia nuk vuan kurrë nga kompleksi i inferioritetit.
Në natyrë asgjë nuk humbet, veç shpresave të realizuara.
Në histori ngrenë peshë edhe faktet jo të kryera.
Është trim mbi trima: ha nga dora e tiranit.
Epokat e mëdha mund të përmbajnë një sasi të habitshme njerëzish të vegjël.
Me shpenzimet e kujt jetojnë njerëzit, në kujtimet e të tjerëve?
Kur lind pesimizmi? Kur takohen dy optimizma të ndryshëm.
Kur xhuxhat duan të rriten, kanë nevojë për kockat e të tjerëve.
Provinca intelektuale: të bësh përpjekje për të menduar larg trurit.
Një qëndrim i patundur ndonjëherë është shenjë e paralizës.
Atyre që heshtin, nuk ua heq dot fjalën.
Lirinë e humbin më shpesh ata që e dëshirojnë më fort.
Buka ua liron dhëmbët të gjithëve.
Sa më shumë të biesh poshtë, aq më pak të dhemb.
Në fillim ishte Fjala. Vetëm më pas erdhi Heshtja.
Spiunim: Ecce homo!
Fjala hyn kudo, por ndonjëherë e ka të vështirë të dalë që andej.
Lani veshët! Mund të bjerë kambana.
Më pëlqen që, ca jetë shenjtorësh, t’i lexoj duke filluar nga fundi; i them vetes, në ato raste, se është e mundshme të ribëhesh njeri.
Mund të kish qenë më keq: armiku yt të ishte miku yt.
(*) Stanislav Lec (Stanisław Jerzy Lec, 1909-1966), shkrimtar polak dhe një nga aforistët më të mëdhenj të shekullit XX. Materialin më sipër e kam përzgjedhur dhe përkthyer nga përmbledhja e tij Nouvelles pensées échevelées (frëngjisht).