Në të ardhmen jo dhe shumë të largët, shpjegoi zoti Shyti, libri nuk do të jetë më ky që njohim sot, dhe nuk e kam fjalën vetëm për formatin dixhital të teksteve. A nuk dëgjojmë vallë se nuk po lexon më kush, se sot ka më shumë autorë se lexues, se njerëzit po e kalojnë kohën duke kullotur në Facebook? Kjo situatë do të sjellë logjikisht zhdukjen e librit, por jo në atë formën apokaliptike që i ka alarmuar disa prej nesh. Në fakt, librat e rinj do të lajmërohen me bujë në mediat, kopertinat e tyre do të afishohen dhe shumëfishohen në rrjetet sociale, autorët do të japin prezantime dhe intervista, kritikët do të kontribuojnë me qasjet përkatëse, institucionet do të shpërndajnë çmimet, e kështu me radhë – çfarë do të thotë se libri, si libër, nuk ka më arsye të jetë; dhe me mijëra, në mos miliona pemëve, do t’u kursehet sharra. Fundja, pse të lodhesh dhe të shkruash, kur e di, madje je i sigurt, se nuk do të të lexojë kush, dhe se reputacioni yt si shkrimtar nuk varet nga çfarë shkruan, por nga çfarë thonë mediat për ty, për jetën tënde private, look-un, orientimin seksual dhe politik, shijet gastronomike dhe vestimentare, dhe VIP-at me të cilët shoqërohesh, debatet televizive ku kacafytesh? Do të thoni ju, po 
libraritë dhe bibliotekat? A nuk do të protestojnë libraritë dhe bibliotekat? Jo, tha z. Shyti; librarive kjo zhdukje e librit as do t’u bëjë përshtypje fare, sepse libraritë, siç dihet, tani shesin vetëm libra të Mehdiut, që e paçim. Dhe sa për bibliotekat, mbase ka ardhur koha të ri-inskenohet versionit post-modern i përrallës së Kalifit Umar, që urdhëroi djegien e librave të Bibliotekës së Aleksandrisë duke arsyetuar kështu: o thonë të njëjtat gjëra si Kurani, prandaj s’ka pse t’i ruajmë kot; o thonë gjëra të tjera nga Kurani, atëherë nuk duhet t’i ruajmë. Përrallën e kanë përgënjeshtruar nga shumë anë, vazhdoi zoti Shyti, por arsyetimi i Kalifit, sado apokrif të jetë, e ruan vlerën e vet – nëse letërsia jonë mbyllet me Mehdiun, atëherë pas tij nuk ka më kuptim të shkruhet; dhe libri do të mbijetojë vetëm në sferën e public relations, si sebep për të aplikuar për grante ose për t’u mbledhur bashkë mbrëmjeve dhe për t’u dhënë disave statusin e autorëve. Ti i thua këto, zoti Shyti, thamë ne, vetëm e vetëm ngaqë romani yt “Gjakimi” tashmë nuk gjendet më në treg, edhe pse të gjithë ne kemi dëgjuar për të dhe e përmendim në bisedat tona. Nuk i them unë, tha zoti Shyti, i thotë brisku i Occam-it; edhe pse tingëllon paradoksale të thuash se, nga triada autor-vepër-lexues do të mbijetojë vetëm autori, ose pikërisht ai që e bënin të vdekur deri pak vite më parë. Autori, i riformatuar si personazh komik. Nuk na bëre hiç për të qeshur, z. Shyti, protestuam ne.