Kur poeti del nga zhgualli i vargut, guxon të shprehë mendime që pastaj kushedi do të duhej një poet tjetër për t’i shkoqitur.
Në një letër që ia çonte, nga Franca, Rainer Maria Rilke-s në korrik të vitit 1926, poetja ruse Marina Tzvetaeva shkruante:
Goethe-ja vëren diku se askush nuk mund të thotë ndonjë gjë me kuptim në një gjuhë të huaj, çka mua më ka tingëlluar gjithnjë gabim […]. Të bësh poezi për mua është tashmë si të përkthesh, nga gjuha amtare, në një tjetër, pavarësisht nëse kjo është frëngjishte apo anglishte. Asnjë gjuhë nuk është gjuha amtare (keine Sprache is Muttersprache)… Të bësh poezi, është të bësh poezi (si)pas (Dichten ist nachdichten). Prandaj unë s’e marr vesh kur flitet për poetë francezë, poetë rusë, e kështu me radhë. Një poet mund të shkruajë frëngjisht, por ai s’mund të jetë poet francez. Kjo do të ishte qesharake!
Tzvetaeva me siguri e dinte se për çfarë fliste – tek e fundit, ishte vetë poete e hollë. Vite më pas, kur do të vizitonte geton e vjetër të Pragës, ajo do të shprehej kështu: Në këtë botë që është më e krishtera e botëve/Poetët janë çifutë, duke i quajtur çifutët zhidy, ose me emërtimin fyes në rusisht; për të treguar, ma do mendja, se për poetët, njëlloj si edhe për hebrenjtë, të jesh i përbuzur dhe të jesh i zgjedhur përkojnë.
Por a është vërtet “poezia” idioma abstrakte e poetit?
Te një libër i Giulio Lepschy-t për pamjet e italishtes, kam gjetur këtë anekdotë: kur e pyetën një herë Virgilio Giotti-n, një poet nga Trieste-ja, nëse e përdorte dialektin në komunikimin e vet të përditshëm, ai u përgjigj i llahtarisur: Natyrisht jo! Dialekti është gjuha e poezisë (la lingua della poesia).
Doemos, edhe Giotti, sikurse Tzvetaeva, e dinte për çfarë fliste.
Çfarë është pra, gjuha e poezisë? Gjithçka, përveç kësaj që flasim.