Lexues si ju na ndihmojnë që ta mbajmë revistën tonë të hapur dhe falas për të gjithë. Mbështesni misionin tonë për një hapësire kritike të mendimit në shqip – bëni një dhurim sot.
Kur kam dashur të kuptoj jetën e një vepre arti narrativ në kohë, gjithnjë kam përfituar duke identifikuar tri pika kohore në ecurinë e saj – të tashmen, kohën diegjetike (ose të ngjarjeve që rrëfen vepra) dhe kohën e realizimit të saj. Për filmin “Radiostacioni” këto dy pikat e fundit do të ishin çlirimi i Tiranës në nëntor të vitit 1944 dhe vitet 1978-1979, kur u xhirua dhe pastaj qarkulloi filmi në kinematë. Ndryshe nga…
nga Ardian Vehbiu Kur jam në Tiranë dhe kaloj përbri Kont Uranit pothuajse përditë, dua të thërras në përfytyrim pamjet e dekadave më parë, kur këtu ende jetonin komshinjtë e mi, familje me plaka, teze dhe nuse, fëmijë që luanin në oborret, erë specash të skuqura por edhe vajguri të djegur keq nga furnelat; megjithë rrëgjimin, ka mbetur një farë hijeshie tek-tuk, madje edhe në vende të cilave dikur u mungonte; një derë paska qenë me…
nga Ardian Vehbiu Gjithnjë kam vrarë mendjen për dallimin mes fjalëve lagje dhe mëhallë, në gojën e banorëve; të cilët ishin dialektalisht të përzier, me të folmen qytetëse si lingua franca dhe si zhargon prestigji në rrugë. Natyrisht, lagje ishte edhe fjalë librore, me kuptim teknik-administrativ në shkresat zyrtare dhe në topografinë e qytetit; por në biseda fjala i referohej zakonisht komunitetit që banonte aty, dhe që përftohej nëpërmjet ndërveprimit të përditshëm. Si në pyetje të…
nga Ardian Vehbiu Duke shfletuar disa foto të sheshit të xhirimit të filmit Radiostacioni, m’u ndalën sytë te njëra prej tyre, ku banorë të mëhallës[1] ndërveprojnë me aktorët – një grua me shami koke tradicionale qeras me kafe aktorin Birçe Hasko, ndërsa aktorë të tjerë të veshur si partizanë ndjekin ceremoninë me një farë solemniteti, bashkë me një vajzë që vështron nga fotoaparati, duke mbajtur një çun jo dhe aq të vogël në krahë, dhe…
