(nga Stanislaw Lec*)
“E megjithatë, rrotullohet!” Por në ç’drejtim?
Njeriu e ka akoma këtë epërsi ndaj makinës, që di si ta shesë veten.
Tmerri nga e ardhmja: monumente që flasin.
Nuk kthehemi dot më në shpella! Nuk na nxënë dot të gjithëve.
As yllësitë nuk janë shoqërime të lira yjesh.
Ndonjëherë instinkti i vetëmbrojtjes është motori i vetëvrasjes.
Ha nga dora e tjetrit: di si të jetojë.
Njeriu e ha veten me dhëmbë gjithë jetën, që të mos bëhet kanibal.
Satiristi e vret veten me thikën e çmprehur të satirës së vet.
Bota nuk mund t’ua falë kurrë atyre që nuk kanë bërë asnjë faj.
Qitësit më të mirë nuk kanë nevojë ta dinë kalibrin e kokëve që vënë në shënjestër.
Edhe republikat qeverisen ndonjëherë nga mbretër lakuriq.
Të mendosh që frikacakët nuk kanë kurrë frikë të prehen në varrezat e heronjve!
Të gjitha prangat në botë formojnë një zinxhir të vetëm.
Ai që nuk e nxë sirtari, të bëjë gati arkivolin!
Shpesh letërsinë e akuzojnë se u ndihmon të burgosurve të arratisen nga realiteti.
Edhe pelegrinëve u djersijnë këmbët.
Të pranosh kurorën e dafinave, do të thotë t’u japësh të tjerëve masën e kokës.
Gjithnjë mund të të varin pak më lart.
Arti ishte pasioni i tij. E persekutonte.
Ca tragjedi kombëtare nuk njohin antrakte.
Dogmat janë garancia e progresit; është e rrezikshme t’i interpretosh, duhen thyer.
Ku gjenden minierat e diturisë? Si rregull, atje ku e kanë varrosur.
Sa të vegjël bëhen shkurtabiqët, kur i zmadhon!
Për t’i bërë bilancin urtësisë sate, shto me kujdes pak nga hajvanllëku i të tjerëve.
A mund të pushojë pak satiristi, pasi të ketë parë në ëndërr gungaçin mbi deve?
Bëni kujdes, o ju që nuk keni shenja dalluese: është lehtë që t’ju njohësh.
Ki kujdes, ti mund të jesh numër për lotarinë e të tjerëve!
(*) Stanislav Lec (Stanisław Jerzy Lec, 1909-1966), shkrimtar polak dhe një nga aforistët më të mëdhenj të shekullit XX. Materialin më sipër e kam përzgjedhur dhe përkthyer nga përmbledhja e tij Nouvelles pensées échevelées (frëngjisht).