(nga Stanislaw Lec*)
Njeriu: një nënprodukt i dashurisë.
Satiristi i frikësuar krijon një shaka të vetme: veten.
Shpifjeve nuk u ecën jeta: pasi ua çjerrin maskën, besojnë se janë bërë të vërteta.
As tirani nuk do të përfitonte gjë nga liria e shprehjes.
Më e keqja, është papastërtia morale: kërkon një banjë gjaku.
Mos jini mizorë, mos ua ëmbëlsoni jetën mazohistëve.
E varnin krenarisht në gjoks çmimin me të cilin nuk mund t’i blije.
“U shmangem njerëzve,” tha një mik i tyre. “Që të mos u bëj keq.”
Ca zebra do të pranonin deri edhe të rrinin në kafaz, që t’i merrnin për kuaj të bardhë.
Urtësi duhej të kish me bollëk; kush e përdor, në fund të fundit?
Mund ta adhurosh Zotin thellësisht dhe të mos besosh se ekziston.
“Kokën lart!” i tha xhelati, kur po ia vinte litarin në qafë.
Thembrën e Akilit shpesh e mbulon një çizme tirani.
Të vjen keq kur shtylla vertebrale rri drejt vetëm në kryq.
Jeta e një njeriu ndonjëherë merr fund me vdekjen e një tjetri.
Ata që i kanë horizontet më të gjera, i kanë perspektivat më të këqija.
Atje ku të qeshurat ndalohen, shumë shpesh nuk ekziston as e drejta për të qarë.
Jam për riprivatizimin e jetës së brendshme.
Sa e lodhshme jeta: edhe budallallëqet, duhet t’i bësh!
Po sikur të zbulohej se pikturat prehistorike, aq të mrekullueshme, kanë pasë shkuar në shpella për t’u fshehur?
Mos shani kurrë njeri në një gjuhë që ai nuk e di. Do të ishte një lloj sadizmi.
Budallallëku nuk i kalon kurrë kufijtë: ku vë këmbën, e bën truallin e vet.
Atë tipin e kisha kujtuar për luan, por kur e pashë që ecte këmbadoras, e kuptova që nuk ishte.
Sa keq që Abeli dhe Kaini nuk ishin vëllezër siamezë.
Ka kohë që viçi i florinjtë është bërë lopë qumështore.
Këshillë Don Kishotit: mos i sulmo mullinjtë, po të mos e kesh erën në favor!
(*) Stanislav Lec (Stanisław Jerzy Lec, 1909-1966), shkrimtar polak dhe një nga aforistët më të mëdhenj të shekullit XX. Materialin më sipër e kam përzgjedhur dhe përkthyer nga përmbledhja e tij Nouvelles pensées échevelées (frëngjisht).