(nga Stanislaw Lec*)
Disa shkallare të karrierës të çojnë tek trekëmbëshi.
Mungesën e talentit e kompenson me mungesë personaliteti.
Poetët janë si fëmijët; kur ulen në tryezën e punës, nuk e prekin tokën me këmbë.
Një vepër flet për veten, po të ketë kujt t’i flasë.
Atje ku ligjet janë mizore, populli kërkon t’i shfuqizojë të gjitha ligjet.
Liria është perverse, u dorëzohet kundërshtarëve të vet.
Poeti peshkon në lumin që i rrjedh mes për mes.
Kur rrëzohen kokat përdhe, mos e ul tënden.
Ka tek ai një boshllëk të madh, të mbushur me erudicion.
Të gjitha tragjeditë e mëdha mbarojnë me një happy end, po kush duron vallë deri në fund?
Ai tipi? Gjithnjë shfaqet si njeri tjetër, prandaj ka të drejtë që ta përsëritë veten.
Poeti i këqyr fjalët e veta me dyshim: cila prej tyre do t’ia hijeshojë varrin?
Gjuaje gurin i pari, përndryshe do të të quajnë epigon.
Epokën po e paraqitin si të pasur në gjenij. Shpresojmë që ca prej tyre të kenë talent.
Papagajtë e stërvitur nuk përsëritin asgjë.
Të ringjallësh dikë pa lejen e vrasësve: çfarë guximi!
Atje ku të gjithë këndojnë me të njëjtin ton, fjalët nuk kanë më kuptim.
Të bëhesh i famshëm, që të mund t’ia lejosh vetes incognito-n!
Vetëm kur u fut në karrocë, e kuptuam se ishte karrocier.
Hijet janë më të zonjat: bëjnë të njëjtën gjë, por pa u lodhur.
Një fjalë e vetme mjafton: të tjerat janë veç fjalë.
Krimi: muza e predikuesve dhe e moralistëve.
Dobësia personale është po aq e rrezikshme sa dhuna e tjetrit.
Mos zgjidh ta kalosh natën atje ku edhe pleshtat nuk i zë gjumi.
Ëndrra e skllevërve: një treg ku mund të blesh padronë.
Idetë vijnë në kokë nga përbrenda.
Askush nuk është aq kafshë, sa të mos hiqet herë pas here sikur është kafshë.
(*) Stanislav Lec (Stanisław Jerzy Lec, 1909-1966), shkrimtar polak dhe një nga aforistët më të mëdhenj të shekullit XX. Materialin më sipër e kam përzgjedhur dhe përkthyer nga përmbledhja e tij Nouvelles pensées échevelées (frëngjisht).