PËR KË NDRYSHON TIRANA?

nga Eda Derhemi

Për kë ndryshon Tirana? Për ambasadorët buzagazë me sy të qelqtë që janë “në garë” kush të vijë në Tiranë? Për “vip-at nga vende serioze” të cilët veç Tirana i sjell në terezi? Për miqtë e kryeministrit tonë artist? Për ata që do na gjykojnë e masin nëse jemi prerë apo jo për në BE? Për të thënë se kemi ndërtesën më të lartë në Ballkanin Perëndimor?

80% e fjalës së kryeministrit shqiptar për 100-vjetorin e Tiranës kryeqytet, nuk iu dha Tiranës së njerëzve, por Tiranës së ambasadorëve dhe të vipave – që, pasi e shohin, bëjnë kryq për Tiranën(!) Ai u përçap të na bindë të gjithë ne që s’kuptojmë, se Tirana është flori, dhe prova është se ashtu e shohin atë ata që marrin rroga prej tjetërkund, dhe në Tiranë vijnë të gëzojnë nja katër vjet fuqie absolute blerëse dhe politike. “Shikoni si u shkëlqejnë sytë ambasadorëve”, thotë kryeministri. Nuk imagjinoj të ketë pasur fjalë që t’i ketë dhënë më pak dinjitet Tiranës dhe tiranasve sesa përçartja prej dandy të llastuar e të papërgatitur e kryeministrit. Historitë pa kripë që kallëzoi dhe sidomos pa ndjeshmëri prej njeriu që përfaqëson një popull hallexhi, fyejnë Tiranën. Gjëja themelore që u pa nga fjala e kryeministrit, ishte se e ka humbur krejt kontaktin me Tiranën e vërtetë dhe me njerëzit realë të saj. Të njëjtat teori të vjetruara e meskine që defteroi atje, ndoshta na bënin të gjithëve të na dukej vetja cool në vitet ’90 të shekullit të kaluar; por jo sot. “Amerika jonë e vogël!” “Tirana që të disiplinon!” “Tirana ku secili çon përpara fiksimin dhe protagonizmin e vet!” “Tirana që siç prodhon gjithçka me shumicë, prodhon me shumicë edhe energji autoshkatërruese!” Tirana, një delir mbushur me delirantë, që, me këtë rast, kryeministri do e pranonte pa keqardhje edhe si tipar të vetin. Në ç’qiej fluturon, kryeministri im? Në ç’livadhe e baret mendjen? Si do ia bënim qejfin vetes kur ishim të rinj, veçse me kësi mediokritetesh elegante?! Edhe tani e them ndonjë histori si këto lidhur me absurdin shqiptar kur jam pakëz e dehur(!). Por, kryeministri im, ti nuk je më 20-vjeçar. Dhe, sidomos, tani je kryeministër! Por, ajmè: ligjëratën e vet prej djaloshi rebel të Tiranës së viteve ’90, kryeministri nuk e mbajti për tiranasit, por që të zaliste ambasadorët dhe ambasadoreshat.

Krijimi i disa pikave qendrore me denduri ndërtesash shumëkatëshe, estetikën e të cilave nuk e diskutoj këtu, – që mund të kishin vlerë në New York a Chicago por jo në Tiranë – e kanë ndarë qytetarin nga qyteti dhe e kanë bërë atë të huaj ndaj qendrës së vet. Në pjesën e parë të këtij shkrimi për Tironën dhe nostalgjinë, trajtoj dy rima të thjeshta fëminore (ose familjare) të një kohe kulturore në dukje të largët, që paradoksalisht nuk është aq larg. Linja logjike themelore që ndjek narrativa tironase që kallëzoj aty, është se kultura e qytetit, në thjeshtësinë njerëzore dhe natyrën rrethanore që e ka mbarsur në shekullin e fundit, sado e vjetruar, ka pasur një lidhje të natyrshme me Tironën: si me ambientin natyror, si me atë të ndërtuar të qytetit. Shekulli i 21-të e ndryshoi Tiranën, “me në njërën dorë busullën e mafias politike, e në tjetrën timonin e fadromit dhe betonierës”, në mungesën totale të një planifikimi urban afatgjatë, human dhe historikisht të ndjeshëm. U shkatërruan sistematikisht ambienti natyror dhe ai i ndërtuar, duke vrarë hapësirat njerëzore komunitare tradicionale, gjelbërimin brenda qytetit dhe vijën qiellore qytetase (skyline); ndoshta, përgjithmonë. Kjo është mënyra si shkatërrohet më tej një komunitet qytetar, i tronditur e i copëzuar ndërkaq nga një vazhdë ngjarjesh historike ku e vetmja gjë e pandryshuar ka qenë varfëria. Nëse udhëheqësit tanë politikë pretendojnë se do bëjnë njujorkez qytetarin e Tiranës (që si qytet tashmë u afrohet përmasave të metropolit), duke i ngritur atij një tufë me pallate gjigante që ai i sheh nga poshtë lart — i papunë dhe fukara siç është — tregojnë padije ose ligësi e mashtrim.

Kryeministri thotë se Tirana është “eklektike”, “me katër pamje, katër kohë e katër botë të ndryshme që i sheh të katra, mjafton të rrotullohesh”, thua se është lloji i kafshës i tillë dhe nuk e kanë bërë me katër (a 100) fytyra ky kryeministër dhe ata para tij, bashkë me shpurën e kryebashkiakëve. “Tirana u ndërtua nga shumë duar”, thua se kryeqytetet e tjera i ka ndërtuar një dorë e vetme. Kryeministri qahet prapë ndaj ankesaxhinjve edepsëzë që thonë se “Këtu s’jetohet! Të mbyt betoni!”, thua se duhet shumë që të shihet se në Tiranë (dhe qendra të tjera urbane) vërtet të mbyt betoni, e parqet qytetase janë të rralla ose joekzistuese! Për alarmistët urrejtës kryeministri ka prova që tregojnë se në Tiranë s’të mbyt betoni: “Ata që vijnë, duan gjithnjë të kthehen.” Prapë këtu, ai u referohet të huajve dhe vip-ave duke treguar se e ka humbur simiten, Xhaferrin dhe Tiranën bashkë. Kryeministri im: edhe im shoq joshqiptar dhe vajzat e mia e duan Tiranën, u duket e bukur dhe e zbukuruar, dhe duan të rikthehen aty çdo vit! Njoh kosovarë që thonë të mahnitur sa e pashme është Tirana! Por ata nuk kanë dhe nuk ka pse ta kenë sensin mbrojtës apo kritik ndaj Tiranës që ka tiranasi i palidhur me pushtetin. Ata nuk janë qytetarët e zakonshëm të Tiranës; nuk kanë jetuar, nuk jetojnë dhe nuk duan të jetojnë aty. Hapi sytë, kryeministri im, të shohësh cilët janë ata që janë të kënaqur me Tiranën sot, dhe do shohësh se janë ose njerëz që paguhen direkt nga jashtë Shqipërie, ose janë njerëz pagesa e të cilëve ndërthuret me interesa e lidhje të veçanta ekonomike pushtetare, me fondacione, shoqëri civile, shoqata ndërkombëtare etj. Janë të gjithë njerëz me trajtim të veçantë ekonomik a politik, dhe që Tirana u jep mundësinë e vetme të jenë sipërorë apo të katapultohen nesër në pozicione ndërkombëtare që pa Tiranën politike nuk do i siguronin dot. Herën tjetër, bëj gajret, leri ambasadorët në selitë e veta, dhe merru me kategorinë më të madhe dhe më të pashpresë që përfaqëson Tiranën: pleqtë dhe të rinjtë e Tiranës.

Festimet zyrtare që iu bënë Tiranës më 11 shkurt dhanë versionin origjinal të pëlhurës që kryeministri end në kryet e vet për të justifikuar këtë lloj Tirane që ai e ka mataruar edhe më keq se paraardhësit e vet. Bazuar në ambasadorë e vip-ër kryeministri konkludon: “Keq nuk jemi. Ka edhe më keq!”; dhe se “Mbasi ke qenë në Tiranë, s’ka kontinent që ta mbush syrin!”. Si s’ka kontinent që ta mbush syrin, kur shqiptarët s’dinë nga të marrin vrapin, dhe vendi vazhdon të boshatiset?! Ndërkaq, siç kryeministri e di, Shqipëria vazhdon të mbajë krenare flamurin e varfërisë europiane, dhe Tirana e ka papunësinë edhe më të lartë se mesatarja e Shqipërisë; 4% më të lartë thuhet, por jam e sigurt që shifrat reale të papunësisë absolute dhe relative janë më të larta sesa shifrat që vijnë nga Tirana zyrtare dhe institutet nën kontroll të saj. Kur të kemi 110 vjetorin, merru edhe me NE njerëzit që sorollaten por s’guxojnë të pinë kafe në qendër, që kruajnë xhepat, marrin autobusë për periferitë e Tiranës, që kur kemi një hall nuk kemi as këpucë e as gojë t’u afrohemi institucioneve, që kemi frikë të shkojmë tek doktori se s’dimë ku rri e çfarë t’i japim, që vdesim kur duhet të jetonim, që s’dimë a të kthehemi në katundin nga i sollëm kalamajtë në kryeqytet apo t’ia mbajmë më këmbë për në Amerikë e Kanada.

Ndryshe nga të tjera kryeqytete, ne e patëm mundësinë që, pas socializmit, të ndërtonim një kryeqytet të mrekullueshëm e njerëzor, modern por me karakter, të veçantë dhe po aq të ëmbël, me një kënd ku pasaniku mëkatar dhe ai me më pak haqe për të larë, të argëtoheshin dhe jetonin si donin, por ku qendra t’i takonte pjesës qendrore qytetare, mesit tonë. Këtë fat që patëm, e shkelëm dhe e përmorrëm, e shfrytëzuam për më të ligat e më tekanjozet dëshira. Tirana është qytet shqiptar, ballkanas dhe mesdhetar. Edhe si kryeqytet ashtu duhet të jetë: shqiptar, ballkanas dhe mesdhetar. Kultura qytetase e saj është pikërisht kështu; por arkitektura jonë e shtuar e hedh shurrën përpjetë, dhe nuk është asnjëra prej të trejave. Kultura dhe historia nga një krah, dhe arkitektura e Tiranës në tjetrin, i kundërvihen çdo ditë e më fort njëra-tjetrës. U është shkuar kundër njerëzve dhe kulturës lokale dhe është krijuar ndërprerja kulturore së cilës i referohem në pjesën e botuar më parë. Nuk u realizua asnjë plan që t’u kish hije e t’u bëhej konak tiranasve sot dhe nesër.

Problemet themelore që kam me qendrat “qiellore” të Tiranës janë se ato dënojnë tiranasin normal duke ia treguar me gisht vobektësinë; gjithashtu, sepse janë shenjë ulëritëse e suksesit të korrupsionit ekonomik e politik shqiptar. E së fundmi se e masakruan thelbin dhe imazhin e Tiranës në një mënyrë të pariparueshme. Dhe arsyet janë të lidhura mes tyre. Zarët e të frikësuarit prej kryeministrit ndryshojnë ligjet që mbrojnë qytetin, bëjnë sikur flenë apo sikur lumturohen nga shendi lokal e jeta aktive, zhvendosin vëmendjen në tjetër kah, shpërndajnë rastësishëm “shprehjet” dhe direktivat kryeministrore nëpër media sociale sikur t’u vinin natyrshëm. Mileti fle. Ndoshta si edhe unë ata s’dinë nga t’ia mbajnë se s’dinë për kë mund të votohet e kush sjell ndryshim që u vlen njerëzve. Ja iku Rama & Co., por kush do vijë?! Tiranasi është në gjendje të dëshpëruar. Mos u mashtroni nga sasia e kafeneve a birrarive dhe frekuentimi i tyre: ato nuk janë shenjë e mirëqenies dhe energjisë, por fasadë për ideologët e pushtetit dhe ambiente ku hutohet fukarai e miklohet prekariati, shtresa më e gjerë sociale sot. Por arsyeja prapa ndërtimeve tona pa moral e pa kuptim nuk është dëshira për të kapur qiejt e zhvillimit; ajo është, në të kundërt, vetja e shitur dhe alibia që i japim mafia-s ndërtuese dhe asaj shqiptare të çdo lloji. Sa shoh e sa lexoj më bind që prishja e Teatrit Kombëtar (që qeveria e përgjon si vdekje të paralajmëruar, varrin e të cilit ka kohë që e ka hapur por e ka maskuar nga sipër me sherbelë), si dhe ndërtimi i aq ndërtesave Tirana-prishëse në disa pika qendrore të qytetit, nuk janë akte nevoje a pamundësie për alternativë.  Dhe pres (me vjet e pres me ditë) që këtë pjesë, gjithë shkatërrimin arkitekturor të Tiranës si edhe manovrimet politike me karakter ligjor, si dhe ato ekonomike nëpërmjet tenderimeve dhe lëvizjes së parave, t’i investigojë e paraqesë shkencërisht një grup institucional i pavarur. Aq më mirë, një grup akademik ndëruniversitar në Shqipëri. Por mos qoftë opozita e tanishme ajo që t’ia bëjë këtë peshqesh vetes dhe dhe të rigjunjëzojë Tiranën. Ishte e turpshme ajo festa treshe që iu bë Tiranës në tri vende të ndryshme ku presidenti nga një krah, dhe kryeministri me krybashkiakun nga tjetri, i bënin karshillëk njëri-tjetrit me festat dhe vendet ku festonin: një- i nënës, dy- i nënës, tre- i nënës. E njerkës- mbeti veç Tirana. Sikur ka tiranas që nuk e di se presidenti Meta nuk e rruan për Teatrin ku shkoi të festojë, por e ka zar kundër armiqve për pushtet!

Tirana nuk do ngelet kurrë pa dashurinë time. Dhe pa dyshim do ketë edhe dashuri të frekuencave e ngjyrave të ndryshme prej qindra-mijëra njerëzve qe jetuan dhe jetojnë aty. Sado të ma prishin e tëhuajnë, unë e rindërtoj si dua, dhe e bëj rishtas timen Tiranën. Por unë kam më shumë vjet jetuar sesa për të jetuar, dhe e kam këtë aftësi magjike ta rindërtoj, që është thurur prej shumë e shumë vitesh me kujtime dhe ëndrra të çmendura! Ëndrrat e mia të para dhe më të fortat lindën e u rritën në Tiranë; si edhe ato të kryeministrit. Por, sa më të rinj banorët e saj, aq më fort do u rëndojë qyteti që nuk u bë për ta, por për të larë para të pista e për të fituar zgjedhje – një qytet që u kujton se janë pa punë e pa mjete, që kanë kryer e kryejnë shkolla pa vlerë, ku modeli i suksesit është delenxhiu dhe mizori, ku gjetën shumëkatësha por jo dinjitet për veten, një qytet kujtimet themelore prej të cilit u lidhen me ëndrrën për të ikur në një tjetër qytet apo kryeqytet të botës. Ëndrra e tyre nuk ka lidhje me Tiranën, në paçin ëndrra fare. Këta janë banorë, nëna dhe baballarë të Tiranës së ardhshme. Tirana nuk duhet të jetë ëndrra ime, dhe sidomos nuk duhet të jetë qyteti që ndërtojmë për Ndërkombëtarët, as ambasadorë dhe as vip-a. Kryeqytetin duhet ta ndërtojmë për ata që vijnë pas e ta afrojmë me ta, me ata si “konsumatorë” të mençur e moralë të kryeqytetit. Që korrupsioni ulëritës i shumëkatëshve të pushojë, duhet që energjia të mos shkojë tek dukja boshe e Tiranës, por tek shkollimi i mirë dhe punësimi i të rinjve (jo nëpër fushata partiake dhe Call Centers). Kur kryeministri të kishte zgjidhur ca nga këto çështje, atëherë mund edhe t’ia lejonte vetes të përmbushte një biçim “fiksimi” apo “protagonizmi” me qytetprishësa. Një, ama! Dhe fjalimin tjetër për Tiranën, kryeministri im, nise me një anë pozitive të saj që s’lidhet me ty, por që e njohim dhe e ndajmë me ty të gjithë ne që e duam e na dhemb ai qytet: është një qytet me shumë shumë diell Tirana.

(c) 2020, Eda Derhemi. Të gjitha të drejtat të rezervuara.

Rreth Autorit

Eda Derhemi jeton e punon në Champaign-Urbana të ShBA-ve. Pasi punoi si pedagoge e gjuhësisë në Universitetin e Tiranës (1985-1990), ajo emigroi në Itali, e më pas në ShBA. Përfundoi një Master (Linguistics) dhe një PhD (Communications) në Universitetin e Illinoisit në Urbana-Champaign, ku, prej shumë vjetësh, punon si pedagoge me fokus kurse për gjendjen sociolinguistike në Itali, Mesdhe dhe Europë. Pas doktoratës, ka kryer dy herë kërkime post-doktorale 1-vjecare: në Kosovë mbështetur prej IREX, dhe në Tiranë mbështetur prej Fulbright. Puna e saj shkencore është ndërdisiplinore dhe ndërthur gjuhësinë me etnicitetin, politikën, ligjin, dhe kulturën. Pakicat gjuhësore dhe rrezikimi i ekzistencës së gjuhëve minoritare në Europë, sidomos gjendja e arbërishtes dhe arvanitishtes, janë qendrore në punën e saj. Mbetet shumë e lidhur me shqipen dhe Shqipërinë, sido që ka mbi 30 vjet që nuk është banuese e përhershme në Tiranë. Gjyshja e saj nga Tirana (nona), dhe Tirona e Vjetër me zakonet e veta i janë vazhdimisht në mendje. https://www.routledge.com/Endangered-Languages-in-the-21st-Century/Derhemi-Moseley/p/book/9781032196749

Author Archive Page

12 Komente

  1. Fjalimi i Kryeministrit ishte si një vizatim i bukur për Tiranën. Por, siç edhe ju e dini,”të vizatosh bukur një plak, nuk do të thotë të vizatosh një plak të bukur”. Shkrimi juaj është fund e krye një shqetësim. Kjo flet qartë, se Ju e keni marrë vërtetë shumë seriozisht kryeministrin. Duket, kjo ka bërë të harroni, që Kryeministri ynë i nderuar, sizakonisht, ju drejtohet atyre të cilët e kanë plëndsin plot dhe jo mëndjen plot.

  2. Kryeministri thote se Tirana eshte eklektike! Ne fakt, eklektike e bene Berisha, Nano dhe ai vete, duke lejuar ndertimin e ndertesave pa lidhje me ndertesat dhe ambientin perreth tyre!

  3. Tregon Rama (theksimi im):

    “Nuk e mbaj mend saktësisht vitin por mbaj mend që ishte i hapur vendi i punës për ambasadorin e BE-së dhe rastësisht kam takuar shefen e atëhershme të diplomacisë europiane që më tha ‘çfarë ndodh me Shqipërinë’? S’e kuptova pyetjen, tha ‘kemi disa vende për ambasadorë dhe kemi hapur aplikimet. Për vendet e BE-së ka një mesatare të zakonshme 9-10 aplikime, për vendin në Tiranë janë 41 aplikantë. Çfarë është ai vend, pse duan të vijnë në Tiranë’? ‘

    S’paska kuptuar gjë shefja ose Rama s’e ka kapur dot ironinë… Nuk është karrige ambasadori ajo në Shqipëri që aplikojnë ata – është fron mbretëror. Ështe karrigia e Princ Vidit e lënë vakant!

    1. aplikojne shume italiane te papune qe enden korridoreve te komisioneve te BE-se dhe eshte nje vend per te mbyll karrieren. Kush nuk shkon siper, shkon ne Tirane e jashte.

  4. Gjykimi mbi Tiranen eshte in the eye of beholder .Nese je pjese e elites e jeton diku ne nje nga zonat e shtrenjta ,mundet te pohosh se jeton ne nje qytet europian . Nese banon ne Kombinat ,Laprake ,Ali Demi ,etj ,shigjeta anon me shume nga Kandahari .Problemet kane filluar shume vite perpara se Rama te behej KM .Ai perpara se te behej krye veqil llafosej si ne ketu .Si duket Shqiperia eshte nje train wreck qe s’mundet ta ndale njeri .Si KM atij I duhet te injektoje nje doze optimizmi e shprese qytetareve te vet ,pasi pesimizmi behet profeci vete permbushese .E verteta e hidhur eshte se jane miliarda dollare te hedhura ne ndertime te shemtuara .Kete e dime te gjithe .Si do te ndreqet kjo gjendje ?Kete nuk e di askush.

    1. Po, Alba, ke te drejte. Cdo qytet jetohet ne menyra te ndryshme nga grupe te ndryshme. Por Tirana eshte me hallexhi si qytet krahasuar me kryeqytete te tjera europiane. Dhe, edhe sikur te mos ishte, kryeministri nuk mund t’u referohet ambasadoreve qe te percaktoje Tiranen diten kur u flet qytetareve per 100 vjetorin e Tiranes kryeqytet. Shprese po, por shpresa vjen me muhabete nga njerezit e Tiranes, jo nga vipat. Episodet ku Rama solli njerez Tirane, ishin per te treguar se jane me fiksime, protagoniste a veteshkaterrues. Gjithashtu fjala e tij nuk dha shprese, por justifikoi. Ky ishte toni dhe qellimi i se gjithes.

      Ne fakt, nuk kam folur per anen estetike te ndertimeve qellimisht, sic e permend. Jo ne kete shkrim, se paku.

      Edhe une ashtu them ne shkrim: qe nuk e beri Tiranen keshtu vetem Rama:
      “Kryeministri thotë se Tirana është “eklektike”, “me katër pamje, katër kohë e katër botë të ndryshme që i sheh të katra, mjafton të rrotullohesh”, thua se është lloji i kafshës i tillë dhe nuk e kanë bërë me katër (a 100) fytyra ky kryeministër dhe ata para tij, bashkë me shpurën e kryebashkiakëve. ” Dhe i gjithe paragrafi perpara ketij, gjithashtu flet per nje shkaterrim te gjate te arkitektures.

      1. Pavaresisht se nuk e kam lexuar fjalimin ,Paradigma se “Tirana eshte qytet i mire se ambasadoret e huaj e pelqejne shume “ ka si nenshtrat inferioritetin e shqiptarit qe merakoset me shume se c’mendojne te huajte per Tiranen dhe jo banoret e saj .Pavaresisht se me disa qarqe KM mbahet si intelektual avant-garde ligjerimin e tij publik ne shume raste e gjej mediocre at best and embarrassing at worst .

      2. Per te qene te sinqerte duhet thene se ideja se Tirana eshte eklektike, ka “shume pamje” etj., ka qene e njohur edhe para se ta thote z. Rama. Per te mbetur ne nivel specialistesh, kujtoj se qe para se te binte regjimi komunist, u muar vesh se familje te kupoles qe kishin interesa urbanistike e arkitekturale, sollen ne Tirane arkitektin Qemal Butka (kush tjeter mund ta sillte ate qe po te mos kishte ardhur komunizmi do te na kishte lene nje Tirane te mrekullueshme). Qe atehere u fol se ai ishte shprehur se “ketu ka shume ideologjira”, ne kuptimin “pamje” “eklektizem” tipologji ndertimesh se nuk e di nese mund te flitet per shkolla.

        Dhe kjo nuk eshte e veshtire te kuptohet: ka nje iniciale peizazhi otoman, ka nje lulezim te mrrekullueshem vilash te viteve 30 ( ende pa ndikim italian), qe shume me vone do te marr vesh se nje pjese te mire i kishte projektuar vete Butka, kemi kompozanten e fuqishme te nje arkitekture zyrtare fashiste ne shprehjen e saj disi me te lehtesuar, por qe per çudi nuk do te kontrastoje me ndertesat e renda te stilit sovjetik (shallvaret, komiteti qendror etj.), me tej do te kete prani te “stilit” te “demokracive popullore”, te pallateve si ato te rruges se Durrësit, Kavajes etj, per t’u degraduar deri me shprehjen e tyre me te shemtuar, pallatet me pune vullnetare qe u ngulen ne kopshtet e familjeve tiranase etj.

        Por kam pershtypjen se ajo qe ndodhi pas viteve ’90 tregoi se nje qytet nuk e shemtojne me shume ndertimet pa estetike se sa mungesa e nje llogjike dhe perspektive urbane. L. A. mund ta shpjegoje me mire kete. Per mua, ndertesat e bukura dhe luksoze te ketyre viteve, qe u ngulen kudo me arrogance te pashoqe, e shemtuan qytetin me shume se vete parafabrikatet, qe n emenyre diskrete nuk iu afruan qendres.
        Vetem pas ngritjes se tyre (dhe ketu z. Rama nuk eshte luge e lare), nisi te thuhet per here te pare se “Tirana eshte bere e pajetueshme.

        1. Me sa di une deri para pak vitesh Tirana akoma nuk kishte nje master plan ndersa ndertimet vazhdonin majtas e djathtas.Nuk e di si e kane zgjidhur sot por ne fund te viteve 80 ka pas qene shqetesim se nje qytet me 200 mije banore akoma mbeshtetej nje sistem kanalizimesh te ujerave te zeza te llogaritura per 25-30 mije banore .

  5. Eda, me ler te ta them une se cfare eshte Tirana, sic thone amerikane. Tirana is a state of mind. Te huajt me good connections dhe me political power nuk pelqejne strukturen urbane te Tiranes se Milano e kane nje vrap skifteri qe aty, as klimen apo poziten gjeografike se rivieren apo malesine e kane nje vrap pele qe aty. Ajo qe ata I mahnit eshte struktura sociale qe te kujton Ameriken e filma e te Al Capones apo Italine e filma e te De Sikes. Kurse une e ti kerkojme shoqnine e viteve 80 qe je ne vend te tre B-ve te Love Story (Bah, Beethoven, Beatles) kishte tre B-te e “qytetarise” Bordurat, Breshka (e Hekurudhes) dhe Bulevardi. Forget about it. 🙂

Lini një përgjigje

Zbuloni më tepër nga Peizazhe të fjalës

Pajtohuni tani, që të vazhdoni të lexoni dhe të përfitoni hyrjen te arkivi i plotë.

Vazhdoni leximin