Për A. G.

nga Kapedani

Çdo gjë ndodh nëse është dikush atje ta dëshmojë – mendoi ai teksa shihte xhezven e kafes turke që valonte. E qasi bllokun sërish në dorë dhe filloi ta lexojë paragrafin nga e para:

“Qëkurse Përparimit i kishte filluar problemi me prostatën e gjithë mëhalla ishte shqetësuar dhe ndiqte me merak të madh zhvillimin e sëmundjes së tij, duke e pyetur gjithsekush kinse shkarazi se si ndihej, çfarë i kishin sugjeruar mjekët, kur do të operohej, e nëse djemtë në Amerikë i kishin sjellë ndonjë kurë të shpikur së fundmi apo qetësues për dhimbjet që i kishin filluar e që e linin gjithë natën zgjuar jo vetëm atë por edhe banorët e mëhallës, që u duhej të dëgjonin çdo gjysmë ore gjëmimet e pompës më të fuqishme, zhurmë- e zulmëmadhe aty rrotull, zot i së cilës ai ishte bërë kur e kishte huazuar në 1997 tek punonte në ndërmarrjen e ujësjellësit, përvetësuar më saktë, se pompa ishte deklaruar e dëmtuar dhe e nxjerrë nga inventari me numër procesverbali 23, i datës 2.3.1996, ditën kur komshiu i tij, Zeneli i marrë, kishte instaluar një pompë që kërciste në qoshe të murit të dhomës së gjumit të Përparimit dhe nga poterja i kishte rrëzuar disa tjegulla nga pullazi dhe suvanë e re, çfarë shkaktoi një debat dhe sherr, për të cilën u desh ndërhyrja e Zhebos, ish-kryetarit të frontit të lagjes, një tjetër zallamahi kjo, pasi punët nuk shkuan fjollë për Zhebon, se që asaj dite zuri shtratin e nuk çua derisa sa e përcollën në botën e përtejme nën lotët e Ludmillës, dashurisë së parë së Përparimit në kohën kur bashkë frekuentonin shkollën e mesme profesionale e endeshin rrugëve për të gjetur ndonjë qoshe ku mund të putheshin deri sa të njomeshin pa u trazuar.“

Kështu e kishte filluar romanin e tij për Alirnda G. Por pena i gërvishte prej një viti në të njëjtin vend. Tani, tek ruante nga dritarja Zahon, të marrin e lagjes që kushedi çfarë kurdiste në mendjen e tij budallaqe, ndoshta sabotimin e radhës të pompës së tij, mendja i vajti sërish te makthi që e mundonte prej disa netësh: sapo përshëndetej nga gruaja, dëshironte ti ngjitej një pemë që e zbriste poshtë në një humnerë. Shumë herë e kishte shmangur pemën, po për çudi kësaj nate i kishte hipur dhe po zbriste me frikë poshtë tek u zgjua nga një sëmbim i fortë poshtë barkut. Ndërsa mundohej të shkruante, fjalët i kishin mbaruar përpara gotës së rakisë, të cilën ja kishin mbushur ndërkohë që i kujtonin cirrozën e të tjera sëmundje që i ishin shpifur. Dukej sikur sëmundjet e mjekët ishin përbetuar ta ndalonin nga kjo sipërmarrje.

Në fletë nuk kishte ngelur shumë hapësirë për korrigjime. Emri i Përparimit ishte fshirë disa herë me gomë, sa fleta ishte konsumuar dhe ishte shpuar një vrimë. Ai i Zenelit kishte ende një pikëpyetje, ndërsa i Zhebos dhe i Ludmillës anash kishin emra të tjerë alternativë.

Ishte një rrëfim për Alirnda G, këmbëngulte gjithë kohës. Të gjithë duhet ta njihnin atë, sikurse ai. Jo Alirndën që tani i gëzohej uljes së çmimeve në supermerkaton e lagjes, ngjyrimit të flokëve të bardhë me bojëra që emëroheshin me numra, gugatjeve të nipit apo lehtësimit të tij nga kapsllëku, dhe i jepte zë entuziazmit të saj me pantoflat që oshëtinin nëpër mëhallë. Por Begonjën e tij, siç i thërriste dikur. Ajo që pat shkruar poezi dashurie për mësuesin e kimisë që në klasën e shtatë. E dinte që nuk i kishin ngelur shumë ditë, edhe pse mundonin t’ia fshihnin. Diagnoza ishte e qartë dhe përfundimi pritej. E megjithatë njerëzit duhet ta dinin se kush ishte Alirnda G.

Britma e N. zgjoi atë mëngjes të gjithë mëhallën. E kishin gjetur në të gdhirë me një lapës gjysmë të brejtur në dorë. Bllokun që i kish ngelë në prehër, kushtuar Alirnda G. ja dogjën bashkë me kutinë ku kishte ruajtur fletët e zverdhura të gazetave që kishte shkruar apo ishte përmendur dikur ai.

(c) 2019, autori.

Lini një përgjigje

Zbuloni më tepër nga Peizazhe të fjalës

Pajtohuni tani, që të vazhdoni të lexoni dhe të përfitoni hyrjen te arkivi i plotë.

Vazhdoni leximin