Shpesh i ngatërrojmë qëllimet e mira të një nisme, me pasojat e saj – duke supozuar se një nismë me qëllime të mira, të pastra, të kulluara, etike vetvetiu do të bëjë mirë.
Mirëpo ky supozim nuk ka bazë logjike; dhe historia na sjell një mori shembujsh kur qëllimet e mira kanë sjellë pasoja të papritura, shpesh të kundërta me çfarë dëshironin nismëtarët.
Rruga drejt ferrit është e shtruar me qëllime të mira, thotë një fjalë e urtë.
U diskutua gjerësisht këto ditë koalicioni i freskët mes PS-së dhe LSI-së, ose “ribashkimi” i së majtës shqiptare.
Një veprim tavoline, moralisht i papranueshëm për mua dhe shumë të tjerë – por që mund të sjellë për pasojë rotacionin në Tiranë.
Në këtë kontekst, u fol edhe për një nismë të shoqërisë civile në Tiranë, për të votuar me fletë të bardhë, në shprehje të protestës dhe të refuzimit ndaj një regjimi, i cili ndër të tjera prodhon edhe marrëveshje tavolinash, si kjo e tanishmja mes Ramës dhe Metës.
Vura në dukje, në shkrimin e mëparshëm, se votën e bardhë ka gjasa ta përqafojnë të gjithë të neveriturit me politikën e sotme dhe që, përndryshe, do të kishin votuar PS-në, si të keqen më të vogël.
Duke ia hequr votat PS-së, kjo nismë objektivisht rrezikon të mbajë në pushtet Berishën.
Një tjetër shembull, për mua, qëllimesh të mira që sjellin pasoja të këqija.
Vëreni edhe paralelizmin mes këtyre dy gjesteve: marrëveshja Rama-Meta, e pamoralshme sipas standardeve të etikës politike të vendosura dhe të propaganduara nga vetë PS-ja e Ramës, mund të sjellë pasoja të mira – largimin e Berishës dhe të grupit të tij nga pushteti; një grup që i ka bërë kaq dëme Shqipërisë, sa do të duhen 2-3 dekada për t’i shlyer.
Përkundrazi, vota e bardhë – sikur të kishte sukses – do të neutralizonte protestën te më të mirët, ose shtresa më e vetëdijshme dhe e angazhuar e shoqërisë shqiptare, prej të cilëve pritet të vijë ndryshimi, duke filluar nga heqja e Sali Berishës dhe të vetëve, me rrugë demokratike.
Shembulli është emblematik; dhe e rimora sepse, në diskutimin e mëparshëm, vëmendja erdhi dhe u zhvendos – çka më zhgënjeu – në diskutimin nëse unë jam apo jo përkrahës i PS-së ose “ramist.”
Më vjen keq dhe u kërkoj të falur kolegëve që kanë gjëra të vyera për të thënë në lidhje me temën, por më duhet që t’i mbaj mbyllur komentet edhe këtë herë.
