Restorantin “Donika”, në të dalë të qytezës N., e frekuentonte shpesh mjeku fiziolog Trifon Xh., të cilin vizitorëve të rrallë të qytezës ua prezantonin si një kuriozitet të pashembullt, meqë ende gëzonte famën e specialistit më të mirë në Ballkan e ndoshta në krejt Europën Lindore për të vjellët, ose të vomitologut; titull që e kishte fituar me djersën e ballit, pasi kish mbrojtur në Sofje, në vitin 1957, doktoraturën me të madhin prof. Kosta Gllotov, në lëmin e fiziologjisë së aparatit tretës.

Të thoshin edhe se, po t’i uleshe në tryezë e t’i ofroje një teke uzo, së bashku me mezetë e thjeshta që përgatiste “Donika”, dr. Trifoni do të të rrëfente për veçoritë unike të aktit të të vjellit, të cilin ai e quante, pa ngurrim, një mrekulli të natyrës; duke e krahasuar pastaj me aktin tjetër, sa imagjinar aq edhe të pamundshëm, të thithjes së ekskrementit nëpërmjet anusit; ose të urinës nëpërmjet uretrit.

Kur pyesje pastaj rreth e rrotull se si kishte përfunduar në qytezën N. ky personalitet i rangut botëror në lëmin e vomitologjisë, disa të përmendnin gruan e tij të parë, agronomen bullgare Avdotia, të cilën e patën kapur në flagrancë me Feim P., aso kohe specialist i ndërzimit artificial, por i martuar me të bijën e Heroit të Popullit gjeneral Çaush P. me të cilën kishte edhe një vajzë, Edlirën, për ç’arsye incidenti u mbyll pa bujë, por vetëm me qortime në zyrat përkatëse të Partisë dhe të shtetit; ndërsa disa të tjerë përmendnin një incident të ndodhur vite më vonë në shtëpinë e po këtij Feim P., tashmë Kryetar i Komisionit Qendror të Revizionimit Feim P., disa vjet pasi Avdotia ishte kthyer në Bullgari së bashku me dy binjakët; dhe që kishte nisur me një krizë të papritur nervash sipas disave, ose haptazi histerike sipas disa të tjerëve, të vajzës së lartpërmendur të shokut Feim, Edlirës, e cila po e villte të gjithë ushqimin që hante, me gjithë kujdesjet kulinare të të jëmës, që nuk i kishin munguar kurrë; aq sa vetë shoku Feim ishte interesuar që të thërrisnin, nga internimi i përkohshëm pas dezertimit të agronomes revizioniste Avdotia, specialistin vomitolog Trifon Xh., me arsyetimin se ende mund të jepte për çështjen; për çka dr. Trifoni kishte nisur të kryente ekzaminimin subjektiv të pacientes, i cili po shkonte mirë, me përjashtim të faktit që pacientja gjatë asaj kohe kishte qenë cullak; dhe mjeku vomitolog, më pas, kishte komentuar, në pije e sipër, për lëvizjet e pavullnetshme, por prej valltareje të thekur, që ia bënte ajo fundbarkut të rruar taze; ose edhe më keq akoma, kishte thënë, gjysmë me shaka, se të vjellët paroksistik të Edlirës duhej gjykuar si orvatje simbolike për të abortuar; më në fund, të tjerë spekulonin se Edlira në të vërtetë kishte abortuar pasi ishte këshilluar kokë-më-kokë me obstetër-gjinekologun Viron E., ndërsa incidenti me Trifonin i referohej reagimit të pasjellshëm madje fodull të këtij të fundit, kur shoku Feim e kishte përmendur në bisedë e sipër udhëheqësin e disertacionit të tij dhe mësuesin e tij, duke e quajtur prof. Kostogllotov, jo prof. Kosta Gllotov, siç ishte e vërteta që e njihnin të gjithë specialistët fiziologë anembanë botës.

Elif Sanem Karakoc

Gjithsesi, në qytezën N. të tregonin se dr. Trifoni, pas dy-tre gotash uzo shoqëruar me vezë të ziera ose cironka të fërguara fort, niste të shpjegonte se edhe aborti, i provokuar ose spontan, nuk është veçse një lloj të vjelli gjenital, meqë ashtu trupi i gruas largon prej vetes një gjësend të padëshiruar, sadoqë më parë të pranuar me ëndje në rrethanat e aktit seksual me depërtim të pambrojtur të vaginës dhe ejakulacion të padevijuar; për të shtuar pastaj se fiziologjisë i duhej ende shumë punë për të kuptuar filozofikisht spazmën muskulore, këtë manifestim të lashtë të jetës si të tillë, që nga euglena e blertë deri te balerinat e Bolshoj-t; dhe që mundësonte jo vetëm të vjellët ose dëbimin nga trupi të materialeve të padëshiruara, por edhe vetë të folurit njerëzor, teori që e kishte përsiatur, më se një herë, i ndjeri prof. Kosta Gllotov, të cilin ndonjëherë, për turp, ia thoshnin emrin gabim si Kostogllotov.

Askush në qytezën N. nuk i kushtonte shumë vëmendje këtyre përsiatjeve fiziologjike abstrakte të vomitologut të parë e ndoshta të vetëm shqiptar; ndoshta me përjashtim të operativit të degës, Miço F., i cili jo vetëm kishte mbaruar dikur kursin e infermierëve para se t’i përkushtohej armës së Sigurimit, prandaj merrte vesh diçka nga spazmat, të vullnetshme dhe të pavullnetshme; por edhe ngaqë kishte kohë që punonte, në rrugë autodidakte, për një traktat të hetuesisë trupore, një kapitull i të cilit i kushtohej pikërisht deponimit të analizuar si një lloj të vjelli, çka vetvetiu të sugjeronte idenë se hetuesit duheshin aftësuar në përdorimin e instrumentave psiko-emetikë, ose të tillë që të provokonin të vjellët mendor në të pandehurit.

Të dy bashkë, dr. Trifoni zakonisht i pirë xurxull dhe me një tufë flokësh të rrëzuar filozofikisht mbi hundë, dhe operativi Miço, i kërrusur në pozicion përgjimi aktiv, kalonin orë të tëra në mjediset e restorant “Donikës”, duke u ngrënë me njëri-tjetrin për marrëdhëniet sa paralele, aq edhe konvergjente midis spazmave të kordave zanore dhe artit muzikor; epilepsisë dhe jermit liturgjik; aktit të defekimit dhe fillimeve të bujqësisë në qytetërimin shumero-babilon; tenezmës dhe orgazmës. Këto biseda vazhdonin me orë të tëra, për t’u ndërprerë vetëm sa herë dr. Trifonit i duhej të shkonte duke tërhequr këmbët zvarrë në nevojtore për të vjellë mezet e pakta të “Donikës”, ose më shpesh vetëm vrer.