Vasillaq K., sekretar i organizatës bazë të Partisë në shkollën 8-vjeçare “Fitorja e Kongresit”, thirri një mbledhje të jashtëzakonshme të organizatës për të diskutuar situatën që ishte krijuar papritur me fëmijët e klasës së parë. Erion M., shtatë vjeç, kishte vizatuar Diktatorin, të hipur në kalë si Skënderbeu, me shpatën zhveshur dhe mjekrën e zezë të dendur që i derdhej në gjoks. Ia kishte shkruar Diktatorit edhe emrin në anë të fletës, me shkronja të mëdha shtypi; dhe pak më poshtë kishte shtuar emrin e vet, së bashku me datën e vizatimit, siç kishte parë të bënin piktorët.

Në mbledhje kishin ftuar edhe mësuesen e vizatimit, Vera H., e cila qau për një copë herë, pa e ditur as vetë psenë. Mbledhja vendosi që vizatimi të mbyllej në një zarf të dyllosur dhe t’i dërgohej me korrier Komitetit të Partisë së Rajonit, meqë askush nuk dinte si duhej proceduar në rrethana të tilla.

Të nesërmen u shfaq në shkollë një instruktor nga Komiteti i Partisë, i cili i shpjegoi Vasillaqit K. se zhgarravina si ajo e Erionit nuk mund të toleroheshin ideo-politikisht, dhe se duhej mbajtur qëndrim i prerë me prindët e djalit.

I jati i Erionit, Gavrosh M. punonte në Drejtorinë e Kulturës në Ministrinë e Jashtme; pa u mbyllur dita, e thirri në zyrë zëvendësministri, për të biseduar në lidhje me ngjarjen e rëndë. Biseda u zhvillua e qetë, por në një sfond të tendosur tej mase. Në mbrëmje, Erionit i thanë se Diktatorin nuk duhej ta vizatonte më; por pa ia arsyetuar pse; sidoqë e jëma, Natasha M., gjithnjë mburrej me shoqet për parimet e pedagogjisë progresive që zbatonte në edukimin e të birit. Erion M. u vrenjt në fytyrë, dhe e quajti të jatin “armik”; pastaj tha se në shkollë i kishin mësuar se Diktatori i donte shumë fëmijët. Seanca edukative vazhdoi për një copë herë, por pa ndonjë rezultat të dukshëm.

Të nesërmen Erioni e vizatoi Diktatorin si futbollist, duke ngritur lart Kupën e Kampioneve; emrin këtë herë ia kishte shkruar në bluzë, me shkronja të zjarrta. Në shkollë gjendeshin tani dy instruktorë të Komitetit, të instaluar në Dhomën e Partisë; ndërsa në Ministrinë e Jashtme po gatitej të fillonte mbledhja me pjesëmarrjen e një të dërguari nga Drejtoria e Propagandës në KQ.

Gavrosh M., që priste dita ditës ta emëronin ambasador të jashtëzakonshëm dhe fuqiplotë në Republikën e Rumanisë, e parandjeu se perspektivat për karrierë diplomatike po i rrezikoheshin seriozisht, nga ato që i dërguari i Drejtorisë së Propagandës nuk ngurroi t’i quajtë haptazi “karikatura” të Diktatorit. Pas mbledhjes, ende i tronditur kërkoi të këshillohej me një kushëri të tij, në aparat të Komitetit Qendror, i cili e priti ftohtë dhe i tha që Erion M. duhej ta ndërpriste të vizatuarit menjëherë. Ndërkohë, Komiteti i Partisë i Rrethit e quajti gabim të rëndë që mësuesja e vizatimit Vera H. u kishte thënë fëmijëve, te “Fitorja e Kongresit”, se nuk duhej ta vizatonin Diktatorin, meqë vizatimet e paautorizuara të Diktatorit ndaloheshin nga shteti.

Në mbrëmje, Gavrosh M., piu një gotë raki me të vëllanë, mjekun sportiv Harilla M.; pastaj u kthye në shtëpi, u ul të luante mos-u-nxeh me të birin dhe në lojë e sipër e pyeti nëse i dhimbte gjë krahu i djathtë, meqë sikur i ishte shtrembëruar pak. Pas disa provash para pasqyrës, Erioni u bind se në të vërtetë një shtrembërim kishte ndodhur. Bënë sikur thirrën të ungjin me telefon; ky solli me vete edhe mjetet e nevojshme për ta vënë krahun në allçi. Erion M. nuk kundërshtoi shumë, sidomos pasi i rrëfyen për një sëmundje që kishte rënë, e cila u shtrembëronte krahët fëmijëve të vegjël. I përmendën si shembull edhe një fqinjin e tyre, Fadil E., i cili kishte kaluar poliomielitin në fëmini, dhe i kishte mbetur njëra këmbë shumë më e hollë dhe e dobët se tjetra.

Erion M. e mbajti allçinë për katër javë; dhe gjatë gjithë kësaj kohe mësuesit në shkollë treguan mirëkuptim të madh, dhe e lejuan të merrte pjesë në mësim edhe pse nuk shkruante dot. Kur ia hoqën më në fund allçinë pas një muaji, Erion M. u ankua se nuk po e përkulte dot mirë bërrylin e djathtë, dhe kishte vështirësi për t’i lëvizur gishtat. Mjekët konstatuan dëmtim të pariparueshëm të nervit radial dhe sugjeruan që fëmija të fillonte të ushtrohej për të shkruar me dorën e majtë.