Duhet të ketë qenë fundi i viteve 1970, kur erdhi një kosovar, Dardan K., për të cilin thanë se ishte arratisur nëpërmjet Malit të Zi ose Malajzisë. Për një farë kohe, e njihnim nga era e pastës së rrojes ose e kolonjës që përdorte, të ndryshme nga ato të parfumerive tona shtetërore; pastaj dikur do t’i kenë mbaruar rezervat, siç iu zbërdhyl edhe xhupi prej lëkure qingji dhe iu lodhën kravatat vezulluese; prandaj e njihnim vetëm ngaqë ishte bërë yni, ose i mbuluar nga e njëjta cipë pluhuri të hollë të verdhë si edhe të gjithë ne të tjerët.

Poet nga natyra dhe libralidhës nga zanati, Dardan K. nuk përshtatej dot me mjedisin e ri, ndoshta ngaqë kishte frikë se e ndiqnin, por edhe nga një kompleks tjetër që nuk e shpjegonim as donim ta shpjegonim. Në krye e trajtonim me delikatesë të tepruar, si të ishte liruar rishtaz nga ndonjë kamp të burgosurish politikë, duke e ftuar të ulej në krye të tavolinës e duke u kujdesur të zgjidhnim për bisedë vetëm tema epike sa kohë që rrinte me ne, por kjo dukej se e irritonte pa masë, meqë ia kujtonte të djeshmen; pastaj ndërruam sjellje, dhe nuk i kushtonim shumë vëmendje, çka e fyente përsëri pak, sepse i dukej sikur po ia harronim vuajtjet e parrëfyeshme, atij vetë dhe Kosovës mbarë.

I pëlqenin shumë sardelet, vargu i matur, byreku me pazí, gratë e kolme me flokë të fryra dhe fustane shumëngjyrëshe, këngëtari i muzikës së lehtë Nikolin Gjergji, kasatat, aforizmat, estrada e Durrësit, konjaku “Ekstra”, pesëkatëshi dhe filmi “Çifti i lumtur”. Dikush i kërkoi shpenguar një natë t’ia përkthente një citat të shkurtër rusisht nga Lermontovi ose Bielinski, për çka haptazi nuk i erdhi mirë, sepse u zbeh dhe e pyeti tjetrin se çfarë e kish bërë të supozonte se ai, si kosovar, e ditkësh rusishten.

Blente vetëm gazetën “Bashkimi”, së cilës ia lexonte pastaj të katër faqet nga kreu në fund duke i nënvizuar pasazhet e rëndësishme me laps; dhe kur nuk gjente asnjë gjë të shkruar për Kosovën, tundte kokën i pakënaqur dhe shfrynte lehtë mes dhëmbëve, thuase indiferenca e këtejme nuk i vinte e papritur, edhe pse gjithnjë e zemëronte; ndërsa kur ndeshte në ndonjë artikull ose koment për atë temë, tundte kokën përsëri i pakënaqur, sepse ndeshte shpesh gabime në çfarë ishte shkruar.   

Një ditë prej ditësh nuk e pamë më; na thanë se i kishin hedhur hekurat dhe pastaj dënuar për ushtrim të bixhozit me shuma të mëdha ose falsifikim bankënotash të valutës ose biletash treni ose, edhe më keq, triskash fronti; sikurse na thanë edhe se e kishin dëbuar nga vendi, në pamundësi për të vepruar ndryshe me të, ngaqë e kishte mbajtur pasaportën jugosllave; të tjerë thanë se kishte qenë agjent i vjetër i UDB-së, ndërsa të tjerë, se paskësh qenë, përkundrazi, agjent i vjetër i kundërzbulimit tonë, çka tingëllonte pak kërcënuese për të gjithë ne që ishim ulur me të kafeneve.

Thanë, më në fund, se një komshi i tij, njeri i besuar i shtetit, kishte treguar si, kur ia hapën muaj më vonë apartamentin e vogël, i gjetën vetëm dy xhaketa verore ende varur në dollap, një kavanoz me ullinj Berati në frigorifer, të poshtmet e pizhamave, një roman të Skënder Drinit, një shtrat të ngushtë e të rrudhur në dhomë të gjumit, me një komodinë të thjeshtë, mbi rimeson e keqe të së cilës ishte ngjitur tashmë një radio “Iliria” ende e sintonizuar në programin serbisht të Radio Tiranës.