nga Anja Terezi

24 dhjetor – Vigjilje

Sot është vigjilja e Krishtlindjeve. Të ftohtët përvëlon në këtë pikë të sabahut kur dal të shkoj në klinikën Carle. Flokë të rrallë kristalinë vdore zbardhin duke u përpëlitur dhe e hedhin vallen nga t’i shtyjë era që nuk vendos në ç’kah të fryjë. Luajnë miqësisht me mua apo më godasin nga hutimi s’e di, por më japin hare. Flokët i kam ende të lagur. Nuk u mësova kurrë t’i thaj, as në dimër. Jam gjithnjë vonë për diku kur mbaroj dushin. Kam takim për një mamografi që në 8:45 të mëngjesit, ndaj kam dalë herët. Dielli shkëlqen në lartësitë e një qielli të kaltër a ndonjë peme gjatoshe, por ende s’prek botën në nivelin e makinës sime. Është një mamografi radhe, asgjë e veçantë. Por e vërteta që çdo grua e di, është se s’ka mamografi aspak të veçantë. Mënyra se si t’i trajtojnë gjinjtë, si t’i ndukin, tërheqin e palosin mes pllakave të quajtura shtypëse, që janë në fakt shtrydhëse, pasi më në fund ke zënë vend në një pozicion aspak natyral, kur radiologia me dorën e butë dhe zërin paqësor e me fjalë të zgjedhura me kujdes të zhvendos ijet, të relakson një shpatull, të ngre tjetrën të thotë nga ta çosh qafën e ku t’i hedhësh sytë, mjekrën poshtë… të relaksuar, qafën ngjitur me pllakën, dorën këtu tek doreza sikur po përqafon makinën, me dorën tjetër tërhiq djathtas lart gjirin tjetër që të mos u zërë rrugën rrezeve, këmbën e majtë pak më përpara nga brenda, edhe të djathtën pak më djathtas, mos e lëviz ijen… mirë, shumë mirë, duhet t’i shtrëngoj pllakat edhe pak, ok? – sigurisht… e shoh gjirin të personifikuar si përpëlitet bërë petashuq mes dy pllakave, çudi si nuk çahet lëkura e të pëllcasë si të ishte luleshtrydhe – në gjithë këtë seri sikletesh të vogla radiologia duket sikur nuk vë re sa përpikshëm e me përulje ia ndjek truri im manar udhëzimet, por e ka mendjen të më rregullojë përparësen ngjyrë çiklamin që guxon t’i zbulojë makinës lakuriqësinë time. I them se ajo mbulesë është një telash më shumë, dhe mund ta heq fare. Si të duash, thotë. Tani të paktën truri ndjek veç dhimbjet e vogla të zhvendosjeve trupore. – Ok, kështu je mirë, mos lëviz të lutem, një moment, merr frymë thellë, mbaje frymën – makina që kryen mamografi tri-dimensionale rrotullohet moskokëçarëse ndërsa unë mbaj frymën – tani merr frymë lehtë, mbaje frymën – makina prapë bën lëvizjet e veta fuqiplote dhe as që më vë re të butë nën e nëpër të. Radiologia më bën gati për pozicionin e ri. Më ka thënë se po të kemi fat dhe pamjet e prodhuara të jenë të qarta, kjo procedurë përsëritet vetëm katër herë. Pata fat kësaj here. Të dyja me maska, por fytyrat i kemi fare afër. Ndoshta as e kemi parë njëra-tjetrën fare. Secila është e përqendruar për hesap të vet. Atje ku dhemb dhëmbi… gjiri. Kujtoj një shoqe që thotë se sikur burrat të kishin gjinj, mamografia nuk do ishte e dhimbshme. Pastaj mendoj për aq mikesha e të njohura që kanë vdekur nga kanceri i gjirit, dhe aq të tjera që vdesin çdo ditë. Përpushjet e mia para makinës janë fati im i madh. Vendos të marr në telefon e t’u shkruaj së paku 10 grave sot. Për të mirën tonë. T’u kujtoj të shkojnë e të kaplohen me makinën me të cilën unë u bëra njësh. Sa ia ndiej ende ftohtësinë në trup. Nis me time motër.

25 dhjetor – dita e Kërshëndellave

E kam këtu Anën time sot. Pas Krishtlindjeve, ime bijë e vogla vendosi të rrijë dy ditë me ne në shtëpi. Vet i dytë, me të dashurin e vet prej pak muajsh, Liam. Ngarkojnë pemën me zbukurime dhe ambientin me zhurma gazmore. Pinë egg-nog me brandy. Është e lodhur nga provimet semestrale që sapo ka mbaruar, Ana. I ka ngelur dukshëm rraskapitja e një semestri me gjashtë lëndë online. Ka një lidhje irracionale me festat e fundvitit ajo. I adhuron dhe ua shumëfishon festimin aq sa ky të përkojë me shendet dhe pritshmëritë e veta. Sillet nëpër dhoma e kërcen me muzikën e Arrëthyesit. Iu bë jeta lëmsh në 2020. COVID-i ia ktheu përmbys 2019-ën e hatashëm e të lumtur. Fitoi edhe mundësinë të studiojë në Francë për një vit në universitetin ku donte. Të gjitha ëndrrat iu tretën si kripë në shirat e 2020-ës. U dërrmua nga pezullimi i studimeve në Paris. U nda me të dashurin që kish atje prej një viti.  Por ama, të qenët 20 vjeç është një andrallë e bukur dhe lehtësuese. Me të dashurin e ri bën gjëra shumë të ngjashme si me të mëparshmin. Dhe është krejt e humbur në dashurinë e vet… si me të mëparshmin. Unë nuk kuptoj. Dhe veç analiza e gjendjes më jep gajret e pajtim. Kujtesat tona funksionojnë në mënyra të kithëta. Ose më mirë praktikat e përditshme që për mua varen nga kujtesa specifike të së shkuarës, në rastin e saj janë të lira e të pavarura. Ka ndenjur gjithë natën të mbarojë zbukurimin e dhuratave, të mbushë me sheqerka e çokollata çorapët e Santës për secilin nga ne. Sytë e bukur i shpalosin shpirtin që mezi pret të gazmojë të tjerët, e të mbushet me festë.

26 dhjetor – dita pas Kërshëndellave

Nis të shkruaj një recetë të ‘pappa al pomodoro’, supës së famshme toskane me bukë të ndenjur e domate. Duhet t’ia dërgoj (me vonesë) një liste departamenti me të cilin jam e asociuar. Edhe këtë kisha mangut. Jam tejet e zënë. Por kur dikush prej aty shprehu idenë e këtij libërthi Kërshëndellash, unë e mbështeta zëshëm. Tani libërthi u kry, dhe kur të gjithë nisën recetat e veta, unë s’u ndjeva hiç mirë që gagarita por s’dërgova gjë. Ia bërë vetes në një moment kur isha në dell të mirë. Hahet aq me shije ‘la pappa’ në një ditë të ftohtë dimri. Nuk e ndaj dot këtë supë të trashë e gjithë lezet erëzash Mesdheu nga kënga e Rita Pavones dhe kërcimi i saj që ia adhuroja kur po rritesha në Tiranën fizarmonikë ideologjike. Viva la pa-pa-pappa/Col po-po-po-po-po-po-pomodoro

Një shoqe më shkruan për të dashurin dhe problemet me të shoqin. Ia mban ndjenjat të njoma dashuria e re, sido që e di që s’ka për të shku askund. Ndoshta ndaj është e njomë dhe e lehtë. Mendoj sa e komplikuar është të jetosh me një burrë, kur do një tjetër. Të paktën për mua. Por jo e pamundur. Ka ca kohë që s’më ndodh. Gjithnjë e kam dashur tim shoq. Por kam rënë gjithsesi në dashuri. Nuk e di nëse në ato periudha s’e kam dashur më. Nuk jam e zonja t’i pajtoj gjërat, apo të bëj kompromise. Jam e sertë edhe me veten time. Por gjërat zënë vend vetiu. Ndjesia e rënies në dashuri është e pakrahasueshme me dashurinë në kuptimin e ndjenjës së mbarështuar e të vënë në hulli. Njëri dikush ndien dhimbje kur tjetri dikush bie në dashuri, se bota është aq e lidhur dhe e ka aq të nevojshme balancën, sa një gëzim që dikë e ngjall, dikë tjetër e vret. Por pas periudhash qetësie e angushtie… kam një mall si ethe që të bie në dashuri. Dhe kur malli bëhet aq i fortë sa nuk durohet dot më, atëherë bie në dashuri në ëndërr. Më ka ndodhur më se një herë. Kur kam nevojë të bie në dashuri, truri më ndih. Dhe ditët pas ëndrrave aq të qarta dhe intensive, janë më të bukura. Diçka ndodh në shpirt, në gjak. Por në realitet bie në dashuri me shumë vështirësi. Ai duhet të kalojë një labirint të personalizuar shumë të ngatërruar, që ta dua. Një herë, në një periudhë thatësie shpirti, rashë në dashuri në ëndërr me një poet rus.  Nuk e njihja. Pse poet, dhe pse rus? Po ecnim në një plazh pa njerëz, mbushur me dashurinë tonë. Një fashë e ngushtë rëre, një pyll tropikal dhe një oqean blu qepur me fije dashurie. Kishim poezi në ajër dhe në det. Nuk di ç’gjuhë flisnim. Nuk di fare a flisnim. Vetëm ecnim si një trup. Nuk bënim dashuri, por ishim të dehur nga dashuria në atë ecje pa fund. Nuk shoh kurrë në ëndërr akte dashurie. Janë ëndrra intense, por jo erotike. E ndiej zemrën plot dhe jam e lehtë kur zgjohem pas tyre, me syrin dhe mendjen që lëvrijnë jetë. Gjithnjë këta njerëzit e ëndrrave janë burra që s’i njoh. Më mirë kështu.

27 dhjetor – dy ditë pas Kërshëndellave

Flas çdo ditë në Skype me mamin dhe babin në Tiranë. Sot është e diel. Im vëlla ka gati tri javë sëmurë me COVID. Ua shoh prindërve trishtimin dhe frikën për të në sy. Nuk ka qenë mirë. Ka lëvizur disa herë nga një gjendje në tjetrën. Ka mjekë që kujdesen për të. Dhe infermiere që vijnë në shtëpi. Gra që shumë pak e kuptojnë sëmundjen dhe japin shpjegime që s’ia lyp kush, të tipit “Kovidi i ka hyrë nga ana e djathtë, por i ka ngecur në hundë dhe në grykë” ose “I ka hyrë nga mushkëria e majtë, po i ka kapur vetëm cepin. Do shërohet.” Më kujtojnë fallet e arixheshkave dikur. Edhe mjekët atje më sëkëlldisin. Dynde pacientin me kurën më të fortë, madje me disa sete kurimesh paralele; jepi injeksione antibiotike si të ishte kalë, sido që trupi nuk tregon infeksion – me këtë rast, le të shkatërrojmë gjithë bakteret që na mbrojnë; dhe në gjithë këtë stress që kalon trupi, gjaku nuk kontrollohet çdo ditë, por, në rastet e veçanta e më fatmira, një herë javës. Në këto kushte ai që ka organizëm të fortë ia hedh, por jo se mori kurën e duhur, por se i mori të gjitha në masën maksimale, dhe njëra qëlloi që e shëroi, ndërsa të tjerat qëlloi që s’e vranë dot. Nga ana tjetër për këtë flamë askush nuk di mjaftueshëm, dhe askush nuk është i sigurt. Por në Tiranë mjeku vjen e të sheh, dhe ia ke të regjistruar celularin personal… po njohe. Këtu ku jam unë, s’ka shanse për trajtime të tilla. Duhet të shkoj në klinikë kur kam nevojë. S’ma var kush në mënyrë të ndryshme prej të tjerëve.

Ime më e ka humbur toruan prej vëllait. Ajo e mori seriozisht virusin që në ditën e parë kur u përfol; si shumë gra që kanë instinkte të forta të mbrojtjes së species. Im atë është i dëshpëruar tani; nuk më thotë asgjë, por e ndiej sa fajtor ndihet që e nëpërkëmbi COVID19 për muaj. Nuk e bindja dot që duhet të ruhej dhe që sëmundja ishte serioze, sidomos për moshën e tij. E bënte, por si favor për mua. Më thoshte: “A ka zënë njeri nga shtëpia jonë, apo nga ata që ti njeh direkt? Jo! Pse? Sepse është ekzagjerim. Është grip!” Edhe maskën mezi e vinte. Pastaj njerëzit përreth nisën të vdisnin njëri pas tjetrit. Ende rezistonte. E vrau diabeti, thoshte, jo COVID. Pastaj u sëmur vëllai. Aty e pashë si u ndrydh im atë, sa u prek, sa frikë pati. Është bërë i butë dhe meditues tani. Rrallë del. Im atë, shpesh burrë zamani, është penduar. I vjen zor nga hubrisi i vet mbetur ende prej djaloshit të dikurshëm të papjekur.

28 dhjetor – tri ditë pas Kërshëndellave

Sot dua të testohem. Dje u ndjeva shumë e lodhur. Unë nuk ndihem kurrë e lodhur. Janë bërë nja dy javë nga testi im i fundit COVID. Jetoj në një qytet universitar. Situata është krejt e pazakontë, thuajse perfekte. Kur nisi semestri në gusht, kampusi kishte në gatishmëri me dhjetëra qendra testimi si barka të bardha vela-gjera në një det të gjelbër pylli e lëndinash. Laboratorët e testimit ishin gati; personeli qe gati; programi aplikues që çdo pjesëtar i kampusit duhet të ngarkonte nëpër telefona qe gati, ashtu si edhe rregullat se sa herë duhet të testohej secili dhe kur. Universiteti kish punuar gjithë verën që gjithçka të funksiononte si sahat që ditën e parë të semestrit, që prej llojit të testit që kryhej nëpërmjet pështymës dhe jo tamponit hundor ose grykor, deri tek rregullimi i numrit të testimeve për individ, kontrollet nëpër ndërtesa dhe auditore, dhe hyrjet e numëruara nëpër konvikte, restorante, palestra e parqe. Kish aq shumë qendra testimi sa nuk i binte të mbaje kurrë më shumë se pesë minuta radhë; studentët ishin kthyer, sido që shumica e leksioneve mbaheshin online. Kur i shihja sa me maturi silleshin studentët kur bridhnin e luanin nëpër kampus, s’më besohej; të gjithë me maska, edhe kur dilnin vetëm rrugëve. Luhatjet e numrit pas mbërritjes dhe festave studentore që janë tipike në fundverën e kampusit u kontrolluan edhe ato për bukuri. Në godina ku shfaqej një i sëmurë, çdo pjesëtar testohej tri herë në javë. Gjatë gjithë semestrit kampusi mbajti një nivel infektimi mes 0 dhe 0.5, madje duke e konsideruar këtë të fundit një shifër të lartë. Përgjigjet për testet për individët që nuk janë në rrezik vonojnë disa orë por gjithnjë më pak se 12, për ata në rrezik kthehen shumë shpejt. Në muajt e fundit universiteti nisi testimin e gjithë qytetit, po ashtu gratis. Në fund të fundit, nëse ka një gjë që na mësoi kjo e keqe që na ra, është se sado ndarje sociale të krijojmë, jemi bij të natyrës dhe në ca veti nuk ndryshojmë prej njëri-tjetrit. Sido që ka kura e kura. Një kampus e mbron veten, veç po mbrojti qytetin ku ai gjallon. Perspektiva që më dha kampusi im m’i vuri në dukje më fort inkompetencat, moskokëçarjet dhe gjurullditë e parregullsitë e qeverive të ndryshme nëpër botë, duke nisur nga kjo e imja. Njerëz më të ditur e më pak të korruptuar do duheshin kudo. Por administratat mbushen shpesh me më të paaftët, me rezistencë të ulët ndaj korruptimit, dhe për fat të keq demokracitë reale qëllon që i vënë këto sisteme në shërbim mega-hajdutësh e krye-hajvanësh.

29 dhjetor – katër ditë pas Kërshëndellave

Është data ime e lindjes. Bëj 57 vjeç. Ndihem gjithnjë mirë me moshën. Në mënyrë të pandërgjegjshme ka dekada që jam 27 vjeç, sido që nuk e mendoj kurrë seriozisht këtë punë. Por po ta mendoj, them se vitet më të bukura janë mes 30 dhe 50: gruaja i ka ndjesitë dhe ëndrrat të pjekura, eksperiencat të stabilizuara, punon dhe krijon në të gjitha rrafshet nëse ka shkollimin e duhur dhe i ka rënë koka në vendin e duhur, nuk ka ende dhimbje a halle fizike, ende i sheh pjellat e veta si qenie me të ardhmen përpara, burrat janë nën të, madje mundet edhe të mos i konsiderojë hiç. Por me festat e ditëlindjeve, nuk i kam punët mirë. Nuk e kuptoj vënien e vetes në mes të një tufe me njerëz që të venë në mes e të bëjnë të shuash qirinj. Kam një bezdi të veçantë nga të qenët “i festuari” për ditëlindje. Nganjëherë them se kjo lidhet me një natë, atë të 30-vjetorit, kur isha në Itali, krejt vetëm, dhe me ata që e dinin se kisha ditëlindjen larg meje; të tjerëve nuk desha t’u thoja; një si lloj stoicizmi mazokist. Nuk e meritonin ata ta dinin, apo unë t’i kisha? Them ndonjë herë se ai gjyfqim i vetë-planifikuar i asaj nate meditimi gri, më ka lënë shenjë.  Por mund të jetë edhe pasojë e të pasurit të ditëlindjes afër me festat më të mëdha të vitit… ditëlindja mbetet vetiu në hije, dhe unë pa dashur mund ta kem ndierë këtë. Por ndoshta jo: ditëlindjet e mia në shtëpi janë festuar rregullisht që sa mbaj mend. Ndoshta refuzimi im është krijuar gradualisht gjatë 1000 spostimeve nga një vend tek tjetri, nga një komunitet tek tjetri, gjithnjë i saponisur e jo krejt familjar. Pse ndryshe do kisha këtë bezdi mishtore nga ditëlindja ime?! Kjo s’më pengon që t’u gëzohem me shumë shend festave të të tjerëve. Por ama dua që të mitë të ma festojnë sa më thjesht dhe intimisht, pa darka gjigante, pa të ftuar, pa torta me qirinj, duke folur si kanë ndryshuar ditët tona që prej lindjes, si kanë ndryshuar marrëdhëniet mes nesh, e si duam t’i kemi ditët që do vijnë.

30 dhjetor – pesë ditë pas Kërshëndellave

Për herë të parë në jetën time kam frikë për vitin që do vijë si fillim i një të ardhmeje problematike. Dua ta bind veten që është thjesht ankth dhe pasojë e një viti që na ka lënë të gjithëve sakatllëqe psikologjike; pra jo domosdo pasojë e një realiteti rrënjësisht të ndryshuar, që dëshmon një të ardhme ndryshe nga ç’e prisnim. Trumpizmi që shumë e konsiderojnë të ikur, ka tundur keqas demokracitë si rende me një farë stabiliteti. Por edhe mbërritja e tij, nuk ishte rastësi, dhe kish logjikën e vet të reaksionarizimit gradual të botës dhe rendeve ekonomike e politike bashkëkohore. Është fund dhjetori, ai humbi ashtu siç meritonte zgjedhjet, dhe ende vazhdon të mashtrojë e terrorizojë publikun,  institucionet dhe gjithçka funksionale në demokracinë amerikane, për të vetmen arsye se është një qenie njerëzore me vese dhe dobësi që nuk imagjinohej kurrë të ishin përbërësit karakterialë të një presidenti. Dështimin e tij ka njerëz që e konsiderojnë si fitore të demokracisë: për mua fakti që fenomeni Trump u rrit e mori formë, dhe ende sillet si një spektër që përndjek Amerikën (dhe botën), është dëshmi e dobësisë së sistemit demokratik, një ndër ato dobësi që, po s’u ndreq, do u kushtojë shtrenjtë ideve demokratike kudo. F*ck Donald Trump është thjesht një thirrje që çliron inate të mbledhura. Nuk ka ndonjë vlerë tjetër domethënëse.

Pashë serialin “A handmaid’s tale”. Nuk e kisha lexuar librin. Filmi më turbulloi keq. Nuk e ndjeva si një histori fiktive distopike, por e përjetova sikur ndodhte fare afër meje, ose që do ndodhte së shpejti në vendin ku jetoj. Zemra më ngurtësohet dhe më zihet fryma edhe tani kur e çoj nëpër mend. Unë kam dy vajza – të dyja të lira e të mrekullueshme. Nuk dua t’u lë një botë ku “a handmaid’s tale” mund të ishte historia e tyre. Nuk dua që time bija të flijohen në luftë me të keqen si robina, por dua që ta bëjnë luftën e vet (se në fakt kështu jetojmë të gjithë, në luftë) si gra që luftojnë në palën fitimtare, pa e humbur kurrë lirinë e vet.

Kam ikur nga Facebook. Diskutimet mes njerëzve janë rrallëherë të mrekullueshme, rëndom banalitete që promovojnë pasurinë, dëshirat e ndrydhura të personit narcizist, dhe jo-rrallë shkatërruese sepse përforcojnë mashtrime publike, teori konspirative, rezistenca të maskuara si progresive që në fakt janë kundër njeriut dhe lirisë, baltosje publike me origjinë të panjohur e të paprovueshme. Nuk është se vetëm humbisja një kohë që s’e kisha; bëhesha përcjellëse e dëmit publik. E mendova gjatë. Dhe kur ika, e pashë që ishte më e lehtë se kujtoja. Më mungojnë fotot dhe fytyrat e miqve; edhe një lloj kontakti me të tjerët, që besoj se edhe kur i ndërmjetësuar, është i vërtetë. Por kaq. Është një vetësakrifikim aq i vogël, sa as ia vlen të mendohet; ndryshe kthehet në ngjarje patetike.

Ky vit iku. Ishte viti i Tiranës që s’u festua. Tirana e meritonte festën. Periudha e pas-vaksinimit e 2021-it duhet t’i rikthehet Tiranës. Jo festa zyrtare. Aq më bën për të. Në fund të fundit, qeveritë dhe bashkia e Tiranës, të gjitha pa përjashtim, janë përpjekur t’ia prishin faqen e t’ia vrasin shpirtin e vërtetë Tiranës, t’ia vjedhin hapësirat, t’ia shëmtojnë linjat e simetritë, t’ia helmojnë aromat e luleve, t’ia grijojnë gjelbërimin, e sidomos t’ia vrasin qytetarin dhe qytetarinë. Shembja e Teatrit Kombëtar është edhe një simbol i shkatërrimit të vlerave në Tiranë. 2020 do kujtohet gjithnjë si viti që shkatërroi teatrin dhe simbolin që gjallonte me të, lirinë për të ruajtur vlerat njerëzore simbolike të qytetit kundër zaptimit kriminal politik dhe ekonomik për përfitime individuale e partiake. Ata që kryen këtë akt makabër (dhe, ajme, aq të panevojshëm!) janë në histori tashmë jo veç për një krim publik, por edhe thjesht për mungesën e inteligjencës dhe rafinimit politik.

31 dhjetor – gjashtë ditë pas Kërshëndellave

Kam ftuar ca miq e të afërm; grup 10 vetësh. Të gjithë do jenë të testuar dhe pa COVID-19. Menyja është larg mëkatit të imagjinueshëm. Pija e parë aperitive është me bazë vodke në të cilën kam futur që prej dy ditësh boçe livandoje dhe petale hibiskusi.  Një nga shtatë antipastot e parashikuara është një rriskë hurmë farzi, mbi të një lule kungulli e tiganisur lehtë në vaj ulliri dhe cardamom, një copë e vogël gorgonzola në majë, dhe një fije bukuroshe safrani sipër. Do bëj… e çfarë nuk do bëj! Janë pesë pjata kryesore secila me shoqërueset e veta. Si mesdhetare që ka detin e kripur atë dhe malin me lule erëmira ëmë, ekzagjerimi është qielli nga thith ajrin, dhe ambrosia më rrjedh në gjak. Kur kam takat t’i bëj. Kur s’kam, i shoh në ëndërr dhe kënaqem njëlloj. Vedi, caro amico, cosa si deve inventare, per poter riderci sopra!

Këto tre vjet s’i kam pasur të lehtë. Kam shtuar 14 kilogram, nga të cilët një kile e hodha tutje këtë javë. Vetëm 13 kanë ngelur për muajt e parë të 2021!

Dhe tani, para se t’u rikthehem gatimeve, dua të dëgjoj Lucio Dalla-n. Così mi distraggo un po’.

Ps: një gjëmë e vogël: sapo më erdhi një mesazh nga ime bijë Ana, që sot nuk është në shtëpi. Pas Krishtlindjeve, më 25 në darkë, ata ishin tek prindët e Liamit në një tjetër qytet dhe hëngrën darkë me ta. Pastaj kanë qenë me ne. Të dy prindët e tij kanë rezultuar pozitivë me Covid. Unë pres rezultatin e testit tim dhe të tim shoqi. Dhe duhet të shkoj të testohem sërish. Festa e vigjiljes së vitit të ri duhet anuluar.

(c) 2020, autorja. Të gjitha të drejtat të rezervuara.