Te një portal shqiptar me një farë prirje për historinë, Bota.al, gjë që edhe e dallon për të mirë, lexova një shkrim që bën fjalë për një “testament” të Aleksandrit të Madh, ku ky konfirmon origjinën e tij ilire, po kjo duket se nuk u ka pëlqyer fqinjëve tanë grekë e maqedonas. Nuk e di nëse një gjë e tillë i ka shtyrë ta shtojnë përqendrimin e forcave rrotull kufijve tanë shtetërorë, por artikulli në fjalë na siguron se ata janë tronditur shumë.
Kuptohet, artikuj të kësaj natyre të shtyjnë të kthesh faqen menjëherë e të shkosh tutje, por nuk shkova deri aty sepse sipas portalit bëhej fjalë për një zbulim të studiueses italiane Lucia Nadin. Është një emër që më thotë diçka, që e vlerësoj, veçanërisht pas kërkimeve në Venecie e zbulimit të ksomblave të përdoruara në tekstin origjinal të Buzukut e që vërtetonin një ide të hershme të prof. Çabejit për shtypjen e “Mesharit” në ndonjë shtypshkronjë të Venedikut.
Thuhet në krye të shkrimit : Studiuesja e shquar italiane Lucia Nadin ka zbuluar ‘testamentin’ e Aleksandrit të Madh në të cilin ai i drejtohet popullit të Shkodrës duke ju dhënë atyre një territor në administrim si dhe duke ju drejtuar me fjalën se ai është “pinjoll i farës së ilirëve”. Dokumenti është publikuar nga studiuesja italiane e cila ka bërë një hulumtim shkencor për Aleksandrin e Madh. Ky tekst është gjetur në tek “Statutet e Shkodrës”, të shkruara më 1469. Dorëshkrimi, i ruajtur në Bibliotekën e Muzeut Correr në Venecia, u gjet nga studiuesja Lucia Nadin në vitin 1995.
Nuk e kam në dorë librin, por nisur nga fakti se pjesë të tij jepen në ligjëratë të drejtë e në thonjëza, që si rregull përjashton çdo mundësi lajthitjeje a manipulimi të vetëdijshëm, po i lejoj vetes të shpreh ndonjë gjykim për vërtetësinë e këtij dokumenti, pa u hyrë në hak as historianëve dhe as gjuhëtarëve, por në respekt të plotë të pasionit të adoleshencës sime për Aleksandrin e Madh.
Për këtë arsye po lë mënjanë ide të tilla madhështore si ajo dhuratës së Aleksandrit për « popullin e Shkodrës » të cilëve “...u dorëzojë në zotërim të lirë gjithë hapësirën e Akuilonit e deri në skaj të Italisë së Jugut” dhe do t’i kushtoj ndonjë rresht më shumë paragrafit të fundit të artikullit tonë në të cilin thuhet se testamenti në fjalë (copy paste): « U shkrua në Kështjellën e qytetit të Aleksandrisë, themeluar prej meje buzë lumit madhështor të nilit në vitin XII. Me vullnet të perëndive që nderohen në mbretëritë e mia, Zeusit, Marsit, Plutonit dhe Minervës, perëndisë së perëndive. Dëshmitar të këtij akti janë Atleti, logotheti i im, dhe 11 princa të tjerë, të cilët unë po i emërojë si trashëgimtarë të mi dhe të gjithë Botës, meqenëse po vdes pa lënë pasardhës. »
Nisur gjithnjë nga ndjeshmëria e lexuesit të dikurshëm entuziast, si akt të parë patriotik marr përsipër përgjegjësinë të mos besoj faktin se Aleksandri i Madh tall prapanicën me shkodranët tanë duke u falur tokat e Italisë që nuk ishin fare të tijat e ku ai nuk vuri kurrë këmbë, pa llogaritur faktin se ata janë ish pushtuesit e atdheut të tij, që i ati, Filipi, i kishte shtyrë tutje dhe i kishte mbytur në gjak e hekur. Por, gjithsesi ky lexues ka të drejtë të pyesë: për çfarë testamenti bëhet fjalë ? Nuk ka testament, Maqedonasi i madh mbase as vetë nuk e dinte a nuk e besonte se do të vdiste, sepse edhe kur digjej nga ethet e fundit vazhdonte të jepte porosi për një ekspeditë që donte të organizonte në Arabi (disa flasin për Kartagjenën). Kur ushtarët u revoltuan dhe deshën të dinin për shëndetin e tij, atëherë u lejua të hapej shatorrja ku dergjej dhe kur ai e pa vetën të pamundur të ngrihej e të nderonte ushtarët e tij, por kishte fuqi vetëm për ndonjë lëvizje të mezidukëshme qepalle, si shenjë miqësie, atëherë e kuptoi se po i vinte fundi. Por përsëri kurrë nuk u ul të diktojë ndonjë testament. Pyetjes se cilit ia linte trashëgim perandorinë e tij, iu përgjigj : më të fortit prej jush. (Roksana është ende shtatzënë e i biri, Aleksandri IV-të ende nuk ka lindur, ndërsa gjysmë vëllai i tij Filipi i III-të shihet si me të meta mendore, por megjithatë zgjedhja do të bjerë mbi këtë të fundit, në pritje të lindjes dhe rritjes së djalit. Por asgjë nuk u zhvillua siç u tha, për shkak të rolit që donte të luante këmbësoria në këtë zgjedhje dhe një gjë e tillë u bë shkas për fillimin e luftërave të përgjakshme “diadonike”, të pasardhësve, Në këto kushte nuk e di se kujt po i binte ndërmend për Shkodrën)
Në një çast gjenerali Perdikas paraqiti para Asamblesë maqedonase ato që njihen si “Kujtimet e Aleksandrit”, por ato janë parë gjithnjë si mendimet e vetë gjeneralit, që synonte fronin. E dyshimtë është cilësuar gjithmonë edhe ajo që quhet “Vulgata e Aleksandrit”, një përmbledhje tekstesh të natyrës panegjirike, sipas së cilës Aleksandri i la unazën e tij Perdikas.
Diku, në fillim të paragrafit thuhet se « testamenti » u shkrua “në kështjellën e qytetit të Aleksandrisë të themeluar prej meje”.
Tani, unë nuk e di se për çfarë kështjelle në Aleksandri bëhet fjalë (se ajo u konceptua në blloqe e jo në ndërtesa të veçanta), por dihet se ai përcaktoi linjat e mëdha të mureve të qytetit (diku 5×7 km.) dhe të institucioneve të tij kryesore (Biblioteka nuk ka të bëjë me të se do të ndërtohet më vonë nga Ptolemeu) duke i shënuar ato me « miell » sipas legjendës. I ndoqi disi edhe fillimet e punimeve të para, por më tej ia la vazhdimin administratorit te tij, Kloemenit të Neokratit dhe arkitektit Dinokratit të Rodit. Ai vetë mobilizoi ushtrinë dhe shkoi t’u turret fenikasve. Aleksandri kurrë nuk e pa të ndërtuar dhe përfunduar Alexandria ad Aegyptum (sepse me emrin e tij njihen edhe rreth 30 qytetet të tjerë, disa flasin edhe për 50 e më shumë), më tej ai kurrë nuk u kthye më aty.
Akoma më pas, në shkrim thuhet se dëshmitarë (të testamentit të pronave që u lë ilirëve e ku njeh edhe prejardhjen e tij si të tillë) janë (copy paste): « …Atleti, logotheti i im, dhe 11 princa të tjerë, të cilët unë po i emërojë si trashëgimtarë të mi dhe të të gjithë Botës, meqenëse po vdes pa lënë pasardhës. »
Vëreni pjesën e fundit të fjalisë « … meqenëse po vdes pa lënë pasardhës. »
E vërteta është se ndërtimin e Aleksandrisë ai e urdhëroi dhe filloi punimet në vitin 331. Pra ka një problem serioz sepse ai flet për vdekjen pa lënë pasardhës, ndërkohë që do të vdesë në vitin 323 p.K. Pra i bie që agonia e tij të ketë zgjatur nja tetë vjet.
Problemi tjetër që na del përpara është ai kur evokon vdekjen e tij « në kështjellën » e Aleksandrisë, sa kohë që dihet se përveç tetë vjet më vonë ai do të vdesë edhe plot 2 mijë km larg Aleksandrisë, në Babiloni.
Për të hequr merakun e atyre që mendojnë se simptomat e para të sëmundjes iu shfaqën te « kështjella e Aleksandrisë » dhe agonia e tij mund të ketë zgjatur vërtet tetë vjet (gjë që do ta ketë shtrënguar të lërë sa më shpejt një testament për Italinë që u fal shkodranëve tanë) po shtoj këtu se vdekja e Aleksandrit është më e dëshmuara me detaje, edhe pse sot e kësaj ditë mbetet objekt studimesh, por në thelb nuk vërej që u janë shtuar shumë gjëra librave që lexonim dikur.
Diodori i Sicilisë thotë se pas një banketi me pije të shumta, ai pranoi të shkojë edhe në një zijafet tjetër ku e ftoi një farë Medius-i. Tamam aty, pasi ktheu edhe një kupë të madhe me verë atij i filloi një dhimbje e egër në bark, sa e bënte të ulërinte në kupë të qiellit. Në ditën e 18 të muajit të Daesios (e vitit të parë të olimpiadës së 114) iu shpif një ethe që nuk iu largua më. Agonia zgjati dhjetë ditë, pra deri më 28 të muajit të Daesios. Disa flasin edhe për shenja malarieje e disa të tjerë për “virusin e Nilit perëndimor” (flavivirus), por nuk është këtu qëllimi i këtyre shënimeve.
Natyrisht për të përcaktuar datën e saktë të vdekjes, ka patur diskutime por asnjëherë për kohëzgjatjen dhjetë ditore të agonisë.
Ai që u mor më shumë me saktësimin e vitit të vdekjes është Champollion-i (deshifruesi i Gurit të Rosetës, që bëri të mundur përkthimin e hieroglifëve egjiptiane). Sipas tij dita e 28 e muajit të Daesios llogaritur me vitin e parë të Olimpiadës së 114-të dhe kalkulimet e krahasimet që bëri më kalendarin maqedonas, grek e egjiptian, jep saktësisht 30 majin e vitit 323 p.K. si ditën e fundit të Aleksandrit të Madh në këtë botë.
Në vitet më pas pati që e kundërshtuan llogaritjen e tij dhe jepnin vitit 324 si vit të vdekjes, por shkencëtarët e mëvonshëm i dhanë të drejtë dhe pranuan si të sakta llogaritjet e para të Champollion-it. Pra gjithsesi tetë vjet më vonë se sa kërkon të thotë testamenti ynë, që e nxjerr në hjekë te “kështjella” e Aleksandrisë, ku atij i bie ndërmend t’u dhurojë shkodranëve Italinë që nuk ishte e tija.
Nganjëherë më duket se (po të lëmë anash atë punën e kështjellës së Aleksandrisë), në një pjesë të këtij rrëfimi, autoret bëjnë një ngatërresë të pakuptueshme me “dajkon” e tij, Aleksandrin e I-rë të Epirit (Molosin), që mundi të hidhet në Italinë e Jugut për të lënë lëkurën e tij të vyer epirote në ato anë, pas ndonjë fitoreje.
Gjithsesi, kushdo vëren se në shkrimin e paraqitur si të Lucia Nadin-it, ka aq kundërshti logjike dhe historike si edhe padrejtësi të rendit trashëgimtar, sa kam frikë se fqinjët tanë në vend që të tërbohen, po mbajnë barkun nga të qeshurit.
Në lidhje me “testamentin” më sipër (kliko):
I hodha nje sy dhe m’u duk e habitshme këmbëngulja e Lukës.
Në këto raste, kur merret një e dhënë e përmendur në një studim shkencor, lipset që të citohet saktë dhe pa përgjithësime. Më poshtë teksti shpjegues i studiueses Nadin mbi të ashtuquajturin “Testament të Aleksandrit”, i cili pak ka të bëjë me Aleksandrin e vërtetë:
“Tekstin e Statuta Scodrae e paraprin një Privilegium Alexandri Magni Macedonis, ku shkruhet se Aleksandri i Madh u pati lënë në popujve ilirë, si trashëgimi të pazgjidhshme, zotërimin e trojeve në të cilat do të rronin në vijim; në gjirin e këtyre popujve bënin pjesë dhe ai maqedonas/epiriot/shqiptar. Privilegium-i është një tekst apokrif, i rremë pra, por që na shtjellon bindshëm fatin e madh që pati miti i Aleksandrit të Maqedonisë edhe në hapësirën sllave. Nëna e Aleksandrit, Olimbia, ishte me prejardhje nga Epiri, zonë e cila shtrihet pjesërisht në Shqipërinë e sotme, duke hedhur kështu fijet lidhëse mes Aleksandrit dhe Shqipërisë, fije të cilat silleshin në vëmendje gjithë sa herë mëtohej kremtimi i ngjarjeve të moçme të Maqedonisë. Në këtë mënyrë, për shembull, shprehej humanisti Giorgio Merula teksa rrëfente mbi rrethimin e parë të Shkodrës në vitin 1474: “është pushtuar Maqedonia të cilën rishtazi e quajnë Shqipëri”.” (Nga parathënia e botimit shqip të Statuteve, shkruar nga vetë Lucia Nadin, “Statutet e Shkodrës: nga gjysma e parë e shekullit XIV, me shtesat deri më 1469”, IDK, Tiranë, 2017).
Pa qene ne dijeni te ketyre te dhenave, e ndjeva qe ka diçka qe nuk shkon me emrin e saj, po po qe se ju, Edon, e keni aty prane studimin qe citoni, do te isha i interesuar te di se çfare thote Nadin me shume. Nese ajo qe e ka sjelle per here te pare ne shqip e ne letersine historke shqiptare kete tekst, kufizohet te thote vetem aq, pra se eshte nje tekst apokrif, kam frike se eshte ajo e para qe e ka lene te hapur deren per spekullimet qe kane rrjedhur. Me origjine nga latinishtje, apocryphus, qe ai vete buron nga greqishtja e vjeter apókruphos (i fshehte, sekret apo ne rastin me te mire i pa pranuar si kanonik ) termi i perdorur prej saj eshte pak problematik . Nuk e di nese e kanë bere edhe te tjere para meje, por nga sa u tha, del nje tekst i çertifikuar si i fallsifikuar, qe deformon te verteten historike dhe jo apokrif.
Kur flasim per bibla apokrife askush nuk mund te thote se njera eshte me e vertete se tjetra. Diskutohet autoresia, nderkohe qe ne rastin tone kemi nje mashtrim te trashe, nje sajese te genjeshtert, pavaresisht nga autori.
Lyss, Lucia Nadin është studiuese serioze, që nuk punon për publikun shqiptar në përgjithësi dhe aq më pak për amatorët e portalit të cituar prej teje. Botimi prej saj i Statuteve të Shkodrës dhe materialeve shoqëruese u drejtohej studiuesve të fushës. Nuk besoj se do t’i kish shkuar mendja që ai “privilegj i Aleksandrit” do të keqkuptohej nga profanët dhe do të merrej si i mirëqenë. Sqarimet e saj për këtë dokument “ornamental” gjenden këtu:
https://www.albanianews.it/cultura/privilegio-alessandro-magno-statuti-scutari
Fijet e lidhjes se Aleksandrit te Madh me Ilirine ( Shqiperine) jane me teper se sa rastesore dhe te terthorta.
“Burra. Ja njeriu qe ka ndermend te hidhet nga Europa ne Azi, por s`hidhet dot as nga nje kolltuk ne tjetrin…”
Burrat ishin oborri mbreteror i Filipit, qe po merrrnin pjese ne banketin e marteses se tij te shtate a te tete.
Njeriu qe s`hidhesh dot nga nje kolltuk ne tjetrin ishte Filipi i Maqedonise, qe i dehur ashtu sic ishte, kish marre shpaten per t`iu versulur te birit, sepse i kish fyer krushkun e ri, me fjale dhe duke e gjuajtur edhe me nje kupe vere ne koke. e ne vrull e siper kish rene kollotumba ne sy te te gjitheve.
Aleksandri bashke me te emen (..” nje lot i nenes fshin te gjitha keto letra…” – tha ) largohen nga oborri, i Filipit.
Olimpia ne shtepi te vet, kurse Aleksandri per nja nje vit qendron diku ne Iliri (se ku saktesisht s`eshte thene).
Petro Zheji spekulonte diku andej nga Mati.
Kur lexoj ngazëllime të tilla, si ky i “Bota sot”, nuk di pse më kujtohet një tabelë që e shoh te parku këtu afër shtëpisë: DO NOT FEED THE ANIMALS.
Citoj :” …sepse edhe kur digjej nga ethet e fundit vazhdonte te jepte porosi per nje ekspedite….kur ushtaret u revoltuan(!) dhe deshen te dinin per shendetin e tij,atehere u lejua te hapej shatorja …po kishte fuqi vetem per nje levizje te mezidukshme qepalle(!) si shenje miqesie(!), atehere e kuptoi se spo i vinte fundi”…
I nderuar zoti Kokonozi,ka shume me shume te ngjare te jete e vertete ajo qe ka thene studiuesja e perfolur nga shkrimi dhe komentet me lart,sesa keto qe thoni ju.
Me dashamiresine me te madhe po jua them qe,kjo me ben te perjetoj ate ndjesine e cuditshme kur diskutohet per nje film dhe del dikush e thote: he mo se nuk eshte e vertete…se nuk eshte e mundur qe ky heroi te vrase dhjetemije vete me nje nofull gomari…!
Situatat jane te ndryshme,por ndjesia eshte e njejte: nje bizarreri qe denoncohet me bizarreri.
Kam degjuar me veshet e mi te ndjerin A.Klosi tek fliste ne nje program televiziv,duke “mbajtur barkun nga te qeshurit” sic shpreheni ju,pak a shume keto fjale: …edhe thone qe Skenderbeu ka vrare me mijera e mijera turq me shpaten e tij hahahahahahahaa!
Prape e njejta ndjesi eshte…
Ka te drejte Kadareja,kur per ceshtje qe kane te bejne me mite e cmitizime,u drejtohet perqeshesve si te ishin femije apo adoleshente,qe tallen kot,per snobizem, me gjithcka.
“…ka shume me shume te ngjare te jete e vertete ajo qe ka thene studiuesja e perfolur nga shkrimi dhe komentet me lart,sesa keto qe thoni ju.”
I dashur z. Timur, per arsye qe dua te besoj se i kuptoni edhe ju, une nuk kam qene aty dhe per pasoje nuk jam une qe i jap keto detaje mbi vdekjen e Aleksandrit, por Diodori i Sicelise dhe Plutarku te mbeshtetur te mjaft historiane te tjere paraardhes.
Shprehjeve tuaja te tjera po u kaloj anash.
I nderuar Kokonozi,nese eshte,apo jo, i vertete testamenti ne fjale,per mua nuk ka rendesi fare.Nga ato c’kam lexuar,degjuar dhe pare(nje sere dokumentaresh) mbi jeten e Aleksandrit te Madh,kam kuptuar se asgje,qofte edhe ajo gjeja per te cilen bien dakord shumica derrmuese e studiuesve,nuk duhet marre si e verteta e vertete.Perjashto autoret antike(kjo mbase per shkak te stilit te tyre),nuk ka asnje autor te rendesishem modern qe te vere doren ne zjarr per nje fakt,si keto qe thoni ju, mbi jeten e Aleksandrit te Madh.
Por,ajo qe me “shqeteson”,ka te beje pikerisht me ato shprehjet qe thoni se i anashkaloni.
Ju citoj per ta sqaruar me mire:” Ne keto kushte nuk e di se kujt po i binte ndermend per Shkodren”, apo “…ku atij i bie ndermend tu dhuroje shkodraneve Italine qe nuk ishte e tija”, por edhe “… sa kam frike se fqinjet tane ne vend se te terbohen,po mbajn barkun nga te qeshurit” … a thua sikur popullsia e Shkodres,apo edhe e qyteteve apo qendrave te tjera te kohes se banuar nga paraardhesit e shqiptareve,nuk na paskeshin qene te denje per nje privilegj nga Aleksandri i Madh!
Berthamen,bazamentin,trungun e ushtrise se Aleksandrit te Madh e perbenin popullsite trako-ilire te kohes,ku natyrisht bente pjese edhe popullsia e Shkodres.
Duke patur parasysh faktin qe privilegje te ngjashme ishin nje gje banale per ate kohe e shume kohe me pas, pse te mos e paskesh pasur nje te tille edhe popullsia e Shkodres?!Apo,meqe eshte e Shkodres,meqe eshte ilire,trako-ilire,arbere,parashqiptare,shqiptare etj etj quajeni si te doni – nuk na paskesh qene e denje per nje privilegj nga Aleksandri?!
Ja,kjo eshte arsyeja e “shprehjeve te tjera” qe ju i anashkaluat,me gjase si te padenja per tu kthyer pergjigje.
Z timur, do te qe me perfitim per te gjthe po qe se ben ndonje perpjekje te vogel per te kuptuar se per çfare flitet ne shkrim. Po e permbledh thelbin e po te shpjegoj se gjendmi para faktit qe nje “testamenti” qe bota.al e paraqit si te mireqene u dhuron shkodranve toka italiane qe nuk ishin te dhuruesit (te supozuar si Aleksandri i Madh i cili kurre nuk ka vene kemben ne Itali). Kesaj ndryshe i thone te tallesh menderen me ata te cileve u behet “dhurata”!
Kaq e veshtire qenka, dreqi e mori, qe rri e me rokanis koken?
I nderuar zoti Kokonozi,jua thashe qe nuk me intereson nese eshte i vertete apo jo “testamenti” ne fjale.Edhe mund te jete edhe mund te mos jete.Une kete histori e kam lexuar tek dy a tre portale,qe mesa duket e paskan marre nga bota.al dhe jam krejt indiferent ndaj saj;ashtu sic jam ndaj shume lajmeve te tilla….edhe pse me pelqen ta quaj veten kombetarist!E kjo per arsyen e thjeshte qe,mendoj,nuk duhen marre me kaq seriozitet.
Perndryshe,duhet te kemi te njejten qasje edhe ndaj historive te ngjashme,por qe kane efekt te kundert tek lexuesit, me kete te testamentit.
Ja prsh,eshte ajo historia e njohur me ate “dokumentin” e famshem,qe pati gjetur Oliver Schmitt,te dy ambasadoreve milaneze,qe sipas zoterise dhe zoterinjve shqiptare qe e mbeshteten me zell ate,ishte nje prove autentike e motivit te vertete te luftes skenderbejane!
Sipas qasjes tuaj ndaj testamentit ne fjale,kete historine e dy ambasadoreve do te duhej ta quanim njemijefish tallje mendereje;mirepo,ja qe per shume mendjehapur kozmopolite kjo u mor shume seriozisht,sikur paskeshim te benim me nje fakt te pakundershtueshem!Kurse ata qe kundershtonin i tallnin si te trushpelare nga propaganda nacionaliste!
Timur, dokumenti që solli në vështrim Schmitt-i ishte i vërtetë – i diskutueshëm ishte interpretimi i tij.
Shkruan: “për shumë mendjehapur kozmopolitë…” – a mund të më përmendësh ndonjë emër të lutem, përtej Klosit, i cili ishte botuesi i librit dhe kish interesa komercialë?
Keqkuptimi i qellimshem ,ose prej padijes,mes autenticitetit te dokumentit ne vetvete(shkrimi,firmat,vulat etj) dhe vertetesise se permbajtjes se tij, sjell edhe keto debate te kota,deri edhe acaruese.Kam vene re qe keqkuptim shfrytezohet jo pak edhe nga mendjet me te sterholluara.
Mendoj qe tregoheni hiperkorrekt kur thoni qe dokumenti ishte i diskutueshem.
Pervec Klosit,ishte dhe eshte Lubonja,shoket dhe pasuesit e tij,qe nuk jane te paket.
Aq sa i vertete ishte dokumenti, aq i mjere e i pavlere ishte interpretimi.
Dhe te mendosh qe ‘mendjehapurit’ ishin gati te zbrisnin Skenderbeun nga kali per te hipur autorin vete…
Timur, ty ndoshta nuk te binte rruga ketyre aneve asokohe, por duhet te dish se sapo u botua libri i Schmitt-it ne shqip, kritikat e para i ka marre pikerisht nga PTF permes nje shkrimi te Ardianit.
Po c’hyn zoti Vehbiu ketu?!Ju po lini te nenkuptohet nje gje qe nuk eshte aspak e vertete.
E perdor(une) ca si shpesh togfjaleshin “kozmopolite mendjehapur”,por zoteria nuk hyn fare ketu.Per mua,zoti Vehbiu nuk ben pjese as ne grupimin e kombetaristeve as ne ate te “kozmopoliteve mendjehapur”.
Bota.al ka shkrime interesante, shume jane edhe te sakta, nga shume prej tyre meson edhe gjera te reja, e disa jane me mangesira, sepse ashtu vijne prej andej nga ata i marrin. Por nje nga shkrimet me banale, me te varfera, me koti qe kam lexuar ndonjehere tek kjo faqe, ka qene para pak ditesh pikerisht ky artikull qe sjell D. Kokonozi ketu.
S.d.q., shkrimi origjinal qenka ne italisht ketu me lart me link, i sjelle nga Ardiani, dhe ky shkrim u dashka lexuar per se mbari, per te pare se ku qendron klecka!