Titulli: Kënga e profetit
Autori: Paul Lynch
Përktheu në shqip: Loran Gami
Shtëpia botuese: Albas, 2024
Përzgjodhi: Virion Graçi
1.
Ajo që ka qenë, është ajo që do të jetë, ajo që është bërë është ajo që do të bëhet; nuk ka asgjë të re nën diell
PREDIKUESI 1:19
Në kohët e errëta, A do të këndojnë njerëzit sërish? Po, njerëzit do të këndojnë sërish. Për kohët e errëta. BERTOLD BRECHT
2.
Majkell Giveni zgjat kokën drejt dhomës së ngrënies që ajo të mund të dëgjojë. E kanë çuar aty ku nuk mban më, Ajlish, pakënaqësia qytetare sa vjen e rritet, megjithëse nuk thuhet gjë në televisor, Partia do ta kthejë këtë vend në një shtet të kontrolluar nga forcat e sigurisë dhe kanë thënë se do të fillojnë rekrutimet për Forcat e Mbrojtjes, e imagjinon dot, në këtë vend flitet gjithandej…
3.
Një student rrëzohet përdhe nga plumbi dhe videoja qarkullon nëpër lajmet e televizioneve të huaja, shembja e tij me pikselë të vegjël në ekran teksa pamja vishet nga gazi lotësjellës, trupi i ngarkuar në ndenjësen e pasme të një makine dhe makina niset me shpejtësi në një rrugë dytësore. E sheh pa u besuar syve, konturet e rrugëve që i njeh aq mirë, një burrë i veshur me sandale bojkafe me një qese në dorë duke vështruar nga një stacion autobusi…
4.
Hap dosjen dhe aty janë një grumbull fletësh të fotokopjuara, një imazh me ngjyra i Xhim Sekstonit dhe fjalët RREMBYER NGA SHTETI, shkrimi i vogël poshtë fotografisë jep hollësitë e rastit. Ajlishi e shtyn nxitimthi karrigen dhe ia mbyll Karolës dosjen me dorën ende brenda. Të ka ikur mendja, i thotë ajo… do të arrestojnë, do të më arrestojnë edhe mua, kam fëmijë për t’u kujdesur…
5.
Sytë i shndrisin nga çfarë dinë e nga çfarë mbajnë fshehur, dora gjatësore ngrihet në ajër duke lëvizur si pa ndonjë qëllim para Ajlishit, sikur të ishte duke i bërë shenjë të largohej. Yt bir do të të nderojë, i thotë ajo, rebelet nuk i ndalon dot njeri, ata do t’i mposhtin vrasësit dhe do ta ndalin këtë terror, gjaku i këtij vendi do të pastrohet njëherë e mirë, ma dëgjo fjalën, ka për të qenë një luftë e bukur.
6.
…teksa vështron njerëzit në radhë me të dhe ndien përçmim për atë që sheh, këta njerëz, vetë njerëzimi, të gjithë thjesht bagëti që u shërbejnë kokulur nevojave të trupit, të fisit dhe të shtetit…
7.
…dyqani i lëkurëpunuesit është mbyllur, kurse dyqani i frutave dhe i perimeve ka ulur qepenat, ku dikush ka shkarravitur me bojë blu HISTORIA ËSHTË LIGJI I MË TË FORTIT, dhe pranë shkrimit është vizatuar një grusht. Ajo ndjek rrugën duke kërkuar një bankomat tjetër, teksa në mendje i vjen diçka që i ka thënë e motra, zëri i vetëkënaqur në telefon, historia është rrëfenja e heshtur e njerëzve që nuk kanë ditur se kur të largoheshin, kjo thënie afërmendsh është e gabuar, këtë po i thotë Leri tani, teksa e sheh të ulur në tryezën e kuzhinës duke u përpjekur të fshehë fytyrën që bën sikur nuk e ka mendjen teksa luan me telefonin e vet. Historia është rrëfenja e heshtur e njerëzve që nuk kishin alternativa…
8.
Jashtë? thotë ajo. Po, do më duhen fotografi, të dhëna personale, që të mund të bëjmë pasaporta dhe dokumenta identifikimi false, ne duhet tu nxjerrim jashtë vendit dhe motra juaj do tu rregullojë që ju të niseni në Kanada. Diçka shembet përdhe në heshtje brenda saj, kthen kokën, vështron muret e mbuluara gjithandej nga dredhkat, lehet e luleve që duhej të ishin mbjellë rishtas në pranverë, ky kopësht ka nevojë për shumë punë, mbyll sytë dhe sheh se si fashitet gjithçka, sheh atë që e pret e që vjen porsi një gojë e errët.
9.
E kontrollojnë me dritë elektriku në postbllokun e ushtrisë dhe i duhet të shpjegojë përse po përpiqet të kalojë vijën e frontit pesë orë para ndalimqarkullimit, letrën e spitalit ja marrin nga dora, tregon këmbët pa këpucë, shapkat prej qeseje të bëra fërtele, e lënë të presë, pastaj e lejojnë të kalojë e vetme nëpër errësirë në drejtim të urës, çdo hap që hedh i duket përjetësi, autobusët pa dritare të parkuar përgjatë rrugës dhe sytë pa fytyra e vështrojnë teksa afrohet.
10.
…ajo vështron nga djali i saj foshnjë, ky fëmijë që mbetet një i pafajshëm dhe ajo sheh se nuk e njeh më veten dhe në trup i hyjnë dridhma, ajo sheh se nga tmerri vjen mëshira dhe nga mëshira vjen dashuria dhe nga dashuria bota mund të shëlbohet sërish, dhe ajo arrin të shohë tani se bota nuk merr fund, se është vetëm sqima jote që të shtyn të mendosh se bota do të marrë fund në një moment të caktuar gjatë jetës sate nga ndonjë gjëmë e papritur, se ajo që merr fund është jeta jote, vetëm jeta jote, se ajo që këndohet nga profetët s’është tjetër veçse një këngë e kënduar nga jetë e mot, shpata që vjen nga lart për të goditur, bota e gllabëruar nga zjarri… dhe profeti nuk këndon për fundin e botës por për çka është bërë dhe për çfarë do të bëhet dhe se çfarë u ndodh disave por jo disa të tjerëve, se bota gjithnjë po merr fund nga e para në aksh vend, por jo në një tjetër, dhe fundi i botës është një ngjarje lokale, vjen në vendin tënd dhe kalon në qytetin tënd dhe të troket në derë, dhe për të tjerët ajo kthehet vetëm në një paralajmërim të largët, një lajm i shkurtër në edicionin e lajmeve, veç një jehonë e ngjarjeve që bëhet pjesë e folklorit…
1×10 është një seri që i prezantohet lexuesit të Peizazhe të Fjalës. Ideja është e thjeshtë: një libër në dhjetë copëza. Ky “cungim” i librit nuk vjen gjë nga parimi se mjafton një gotë për të marrë vesh ç’verë ka fuçia, por nga shpresa se oreksi për dijen dhe leximin vjen “duke pirë”.
