Kur
Ia
Shtyp
Barkun
Zjarrit
Drita
Qesh

Hija
Që
Kapërcen
Hapin e vet
Krijon
Ditën
E rreme

Nëpërmjet
Hijeve
Nata
Lëshonte
Kartëvizitat
Ditën
Për diell

Aktor
Sublim
Është
Fëmija:
Luan
Rolin
E vet

Çdo gur
Në mur
Ndihet
I varrosur
Për
Së gjalli

I kafshuar
Nga vala
Uji
Lëshoi
Klithmën

Format
E trupit
Të saj
I kishte
Katekizëm

Ajo
Vilte
Gjinjtë
E vet

Rryma
E ujit
Bënte
Ushtrime
Për t’u
Dobësuar

Uji
Që rend
E ka
Timonin
Përpara

Korseja
Është
Filozofia
E të ndenjurave

Nyja
Ka
Kompleksin
E qafës

Rripi
I mbërthyer
Keq
Kërkonte
Masën
E vet

Të gjitha
Hijet
Në mesditë
Veshin
Kostumin
E mbrëmjes

Uji
Që
I hodhën
Zjarrit
Pati
Një konvulsion

Vetëm
Zjarri
Ia del
Të lëpijë
Sytë

Askush
S’ia ka
Parë
Vulvën
Ujit
Veç
Erës

Vetëm
Fëmijëve
U buzëqesh
Balli

E bardha
Bënte
Banjë
Dielli
Në mesditë

Pasqyra
S’e ka
Kapërcyer
Kurrë
Majën
E hundës

Nuk ka
Kafshë
Vulgare
Përveçse
Në cirk

Porta
Nën shi
U zbërthye
Dhe bëri
Ujët

Buzëkuqi
E ndihmonte
Të vinte
Gojën
Në vend

Vetëm
Zjarri
Ia del
Të lëpijë
Gjuhën
E vet

Gojën
S’e zë
Kurrë
Gjumi

Duke hapur
Gojën
Guaska
I fliste
Vetes
Në vesh

Për
Hënën
E plotë
Është
Gjithnjë
Mesnatë

Hundën
Tënde
E sheh
Vetëm
Kur
Të vjen
Turp

Majmunët
Dhe njerëzit
Sillen
Me njëri-tjetrin
Si majmunë

Oturaku
Është
Republika
E kakave

Çdo rrobë
Zhvishet
Në ecje

Pianistëve
Të mëdhenj
Notat
U
Duartrokasin

Të pasurit
Lënë
Testament
Që Zotit
Të mos
I mbetet
Asnjë
Grosh

E qeshura
E ndërprerë
U kollit

Kur syri
Është
Sedentar
Goja
Është
Nomade

Gratë
Kërkojnë
Zotin
Në kishë
Dhe
Djallin
Në shtrat

Drita
Ndërron
Lëkurë
Me çdo
Ngjyrë

Sikur
Hija
Ta dinte
Peshën
E vet
Nuk
Do të
Lëvizte

Çfarë
Është
Gojë
Nga afër
Bëhet
Sy
Në
Distancë

Pasqyrimi
Në pellg
Nxirrte
Foton
E vet

Katër
Pikat
E horizontit
Bënë
Shenjën
E kryqit

Vetmia
E
Të ndenjurave
Është
Ferri
I grave

Drita
S’e ka
Parë
Kurrë
Veten

Vetëm
Gurët
E varrit
Rrinë
Në këmbë

Jehona
Është
Shurdhe
Dhe memece
Sepse
E ka
Veshin
Në gojë

Me hiret
E veta
U jepte
Rrobave
Imagjinatën

Ngaqë
Nuk ka
Bythë
Veza
Nuk zë
Dot
Vend

Dantellat
Ëndërronin
Mes
Vrimave

Vetëm
Zoti
Mban
Mend
Çfarë
Do të
Ndodhë

Pasqyra
Njeh
Veç
Shpinën
E vet

Kur flisnin
Për të
Ajo
Dëgjonte
Me gojë

Kockës
Së sharruar
I dhembi
Dhëmbi

Pema
I tregon
Kofshët
Vetëm
Kur rrëzohet

Malcolm de Chazal (1902-1981) – shkrimtar, piktor dhe vizionar frëng nga Mauriciusi, i njohur si autor aforizmash. Poemat e tij aforistike (disa prej të cilave i kam sjellë të përkthyera më lart, nxjerrë nga libri Poèmes et Apparadoxes, Editions Léo Scheel, 2005), ndërthurin sensualizmin me spiritualizmin, në një sfond natyror që merr jetë të dytë nëpërmjet fjalës. Në kopertinë, La Palmeraie, nga autori.