Nobeli letrar Bob Dylanit? Pas një reagimi instinktiv negativ, sapo e mora vesh lajmin sot në mëngjes – ose në një orë të ditës kur edhe po të ma kishin dhënë mua njëlloj do të kisha reaguar – pra, pas një refuzimi të çastit, me kohë mendova se kështu i njihet arti i fjalës një kategorie artistësh të mrekullueshëm, kantautorëve, që prej gjysmë shekulli prekin me fjalët e tyre telat e milionave si unë anembanë botës. Edhe pse mua vetë Dylan nuk më ka pëlqyer kurrë muzikalisht, ose këngët e tij më janë dukur monotone dhe pak kreative, pa folur për zërin e tij prej këndezi me laringit, sërish jam në gjendje t’ia vlerësoj forcën e madhe të teksteve dhe ri-interpretimin prej tij të traditës së bardit. Jam rritur me të tjerë kantautorë, dhe nuk ka moment të jetës sime që të mos e shoqëroj a përcjell me një varg nga De Gregori, Paolo Conte, Lucio Dalla, Pino Daniele, De André dhe Baglioni; gjithnjë tekstet e tyre më janë dukur mirëfilli poetike, madje rrallë më ka qëlluar që poezi moderne të kenë pasur tek unë po atë efekt visceral si lirikat dhe baladat e kantautorëve italianë të viteve 1970-1980. Prandaj po ndihem njëfarësoj i shpaguar, tani që çmimi i madh iu dha Dylan-it, pa çka se – meqë shkuam deri te Dylan-i – unë do t’ia kisha dhënë Joni Mitchell-it, por zëre se e ka marrë edhe kjo, së bashku me të tjerë kantautorë të mëdhenj amerikanë, të cilët publiku i tyre i ka shijuar me po aq intensitet sa ç’kam shijuar unë italianët e rinisë sime. Nëse me letërsi kemi parasysh artin e fjalës dhe jo doemos librin, më duket krejt i merituar ky gjest i komitetit të Nobelit. Dhe njëkohësisht, nuk duhet shpërfillur një mesazh tjetër që vjen prej tij; dhe që u drejtohet atyre poetëve që duan madje këmbëngulin ta përfytyrojnë veten si elitarë, të pakuptuar dhe hermetikisht të padëmshëm: poezia ka ende fuqi të pashtershme për t’u shkëputur nga faqja e shkruar dhe për të hyrë në zemrat dhe mendjet e publikut nëpërmjet veshëve; ose si art i oralitetit, që është përmasë alternative ndaj shkronjës, por jo doemos inferiore.