nga Paskal Stafa
Ngjan pothuajse e kotë dhe përpjekje e pamundur të marrit me marritë dhe gafat e medias shqiptare, mullinjtë e erës të të cilës fabrikojnë përditë e më keq, me progresion në rënie, tagjinë për Rosinantët e saj. Mirëpo, nga ana tjetër, dikush duhet të marrë përsipër vullnetarisht detyrën aspak mirënjohëse të kalorësit të vrerosur e t‘u verë diçka përkundër, thjesht për qytetarinë e të bërit me dije se jo gjithnjë dhia nuk e di se ç‘është kjo tagji. E këtë po duam të bëjmë më poshtë, jo pa na ardhur keq për humbjen që i shkaktojmë vetes dhe kohës tonë.
Më rëndë e më kithët se, ta zemë, në kronikën e zezë, apo asaj gri të politikës, apo në vulgun e rëndomtë të lajmeve, të të rejave, të „news“ 24 – orëshe; më rëndë pra se në maratonën e përditshme të blla-bllasë, skiçi të vret sytë në seksionet e kulturës, për nga vetë natyra e saj, ku pritet të paktën të flitet me „kulturë“ për kulturën. Kjo nuk do të nënkuptonte medoemos të folurit mirë, apo cilësinë; thjesht është kusht që bëhet fjalë vërtet për kulturë, ashtu siç një futbollisti i duhet të vrapojë për të qenë i tillë. (Krahasimi është qëllimisht jo doemos i goditur – sipas vendit bëhet edhe kuvendi). Por as kjo nuk ndodh: kush shfleton faqet e kulturës të gazetave e ka vënë re me kohë se këtu ka kohë që ferra merr uratën. Me sa duket, gazetaria e kulturës ka rënë në duar amatore t‘atypëratyshme, të paguara keq a të mos paguara për muaj me radhë, nganjëherë edhe gjysmë analfabete, nisur nga shpeshtësia e gabimeve që haset në to.
Po merremi vetëm me një rast këtu, që na vrau veçanërisht sytë e që tregon në mënyrë shembullore se raportimi për kulturën e ka kaluar tashmë fazën e kitsch-it e e ka përparuar tashmë drejt trash-it. Bëhet fjalë për një shkrim të gazetës „Shqiptarja“, që ka kohë që na habit me mungesën totale të ndjeshmërisë për masën.
Në shkrimin në fjalë, në seksionin e kulturës, Dhurata Hamzai na bën me dije se Klodi Kadillari ngjan me Erikën, bashkëshorten e Martin Camaj. Kujt i intereson kjo dhe për çfarë? Duhet t‘u interesojë shumë gazetarëve, pasi po këtë „lajm“ e gjetëm edhe në lëtyra të tjera. Konkurs për sozi e K. Kadillari ka zënë vendin e parë? Jo, me sa duket, qenkësh xhiruar një dokumentar për jetën e Camajt, citim: shkrimtarit të madh shqiptar, të mërguar dhe stigmatizuar në diktaturë. Ne dimë që Camaj vërtet ka qenë i mërguar, por nuk dimë të jetë stigmatizuar, përveçse harruar. Por edhe reklamë për dokumentarin për të ky artikull nuk është. Atëherë çfarë? Është thjesht reklamë për aktoren K., zotësitë e së cilës rreshtohen nga fundi. E pse e gjitha kjo? Një Zot e di dhe Dhurata Hamzai dhe zonja K.
Që prominentë të dorës B dhe C shtyhen për të dalë në publik, ky është fenomen i njohur edhe jashtë e po aq i shëmtuar, ndaj nuk ka asnjë arsye për t‘u habitur me këtë: mund thjesht të shfletosh më tutje. Trishtimi të kapllon vetëm se në një maskaradë tillë përzihet dhe përlyhet emri i mirë e serioz të Camajt dhe gruas së tij, që as nuk munden të mbrohen dot.
Ndaj e pamë të arsyeshme ta bëjmë ne për ta: dikush duhet të vreroset herë-herë për të tjerë. Këtë herë qemë vetëm ne. Shpresojmë që herën tjetër të jemi më shumë.
Zbuloni më tepër nga Peizazhe të fjalës
Pajtohuni, që të merrni postimet më të reja dërguar drejt e në email-in tuaj.
e cfare komneti t’i besh shkrimit te nje burri qe nuk sjell asnje argument real duek shprazur mllefin ndaj femrave gazetare ose artiste. Shkrim per t’u dukur i zgjuar, agje me lidhje. megjithate mire bene qe komneton. askuhs nuk merzitet prej fjaleve ne ere. Mjafton me mbyll veshet. Kadillari eshte nje vazje shume e talentuar dhe s’ka rendesi se me cfare titulli prezantohet… Me vjen keq gjithe kjo meri, vetem se kjo vajze ngazellehet se do te luaje dicka qe e emocionon vertete….!