nga Arben Dedja

Radiotelevizioni Shqiptar trasmetonte serinë e gjashtë dhe të fundit të filmit “Aventurat e Uliksit”, regjia e Franco Rossi-t, me protagonist Bekim Fehmiun. Pikërisht atë ditë qëlloi të isha dezhurn ushtarak njëzet e katër orësh në shkollën time, “Sami Frashëri”. Ishim katër djem dhe një mësues i shkollës që do ta gdhinim aty atë natë. Jo vetëm aq, por orari i filmit përkonte me kohën kur më duhej të rrija roje me kallashnikov përpara depos së armëve të shkollës, objekti kryesor që duhej të ruanim (“armiku i jashtëm, në bashkëpunim me atë të brendshëm…, etj, etj.”). Përgjegjës kishim profesor Tomor Dibrën që, e sigurt, do të shkonte në shtëpi – banonte afër – ta shihte filmin. Dhe, në fakt, “presori” dha udhëzimet e rastit, më vuri mua para derës së depos dhe iku, si pa u ndier. Ishte e gjithë Shqipëria që po e shihte filmin atë mbrëmje, nuk do të ishim ne, koqet, që do të bënim përjashtim.

Dolëm me vrap nga shkolla. Për siguri e mora armën me vete. Kapërcyem murin e prapëm të oborrit, atë që binte te një rrugicë qorre me shtëpi të ulëta tiranase. Trokitëm te dera e parë që na doli përpara:

“Mome, jemi dezhurni i shkollës, a ta shofim içik filmin?”

“Posi jo, hajdeni, ju boftë nona!” Dhe vu qerasjet.

Mbështeta kallashin në këmbë te dera e kuzhinës dhe u ulëm të katër këmbëkryq mbi qilim. U rehatuam.

*

Për fizkulturë vishnim brekë të zeza të gjata, kanotiere dhe një palë atlete lecke.

Sipas llogarive i bie që isha në maturë. Stina nuk më kujtohet, por me siguri nuk qe dimër. Përballë gjimnazit “Sami Frashëri”, nga ana tjetër e trotuarit, fillonte një dedal rrugicash me shtëpi të ulëta tiranase që pjesërisht ekziston akoma (rrugicat, jo shtëpitë e ulëta tiranase). Ish një itinerar në ato rrugica që e përdornim për 1000 metërshin, garë e orës së fizkulturës që e bënim çdo vit dhe për të cilën merrnim notë. Qenë gjithsej dy xhiro e gjysmë, kështu që një xhiro ish aty te 400 metrat, por besoj matja ishte bërë me tahmin nga breza të mëparshëm mësuesish fizkulture dhe ish kumtuar pastaj si gojëdhënë.

Po bënim garën tonë; ishim në xhiron e fundit, diku pranë daljes së rrugicës në rrugën kryesore, kjo më kujtohet mirë, se niveli i rraskapitjes qe i lartë. S’di pse ngrita vështrimin nga numërimi sfilitës që i bëja hapave të mia mbi asfalt dhe pashë përballë, i mjegulluar nga djersa që më digjte sytë, një burrë të gjatë, veshur tërë sqimë, flokët kaçurrel, favoritet të trasha, pak të thinjura. Dukej që qe i huaj; një prani tejet e rrallë për Shqipërinë e kohës. Por ajo fytyrë më ish e njohur, diku e kisha parë, sigurisht. Po ku? Në imazhe, në një ekran. Ndalova. Vara krahët përgjatë trupit. U pamë në sy. Uniformën time ua përshkrova. Nuk jam në gjendje të them cili nga ne të dy ish atë çast më i habitur. Përvoja ime e pasur në fushën e filmit më bëri ta njoh menjëherë:

“Michel” belbëzova.

Ishte Michel Piccoli.

Piccoli buzëqeshi ndrojtur. Nuk foli. Do të kisha dashur të më fliste (ishte koha kur studioja edhe frëngjisht). U nisa turravrap të kap shokët. Ktheva dhe një herë të fundit kokën pas dhe pashë si rrasi llullën në gojë.

Me aktorë yje botërorë ky është kontakti im më i afërt.

*

Librat e bibliotekës personale i vulosja (në faqet 1, 51, 101, 151, e kështu me radhë) me një vulë ovale ku ish shkruar: sipër – Biblioteka personale, poshtë – emri im, në mes – nr. (aty shtoja numrin sipas listës që e mbaja në një fletore katër lekshe). I jepja për t’i lexuar. Kish libra që qenë hequr nga qarkullimi, pa qenë shprehimisht të ndaluar: edhe ato. Përhapjen më të madhe librat e mi e patën kur isha student. Pasi mbaronte xhiron e konviktit të djemve libri fillonte atë të konviktit të vajzave. Duheshin shumë muaj që të qëllonte të më ktheheshin mbrapsht. Në qoftë se ktheheshin. Libri që më erdhi në gjendjen më të mjeruar – kopertina e zbrujtur, faqe të tripsura ose që mungonin krejt – ishte “Gjeniu” i Drajzerit (tre vëllime).

Shumë vite pasi kisha mbaruar fakultetin më prezantuan me një shkrimtar të ri shkodran.

“Të njoh” më tha.

Kujtova se më njihte për ç’kisha shkruar e përkthyer. Jo.

“Kam lexue nji libër t’biblioteks tande personale qi qarkullonte n’Shkodër” më tha.

Në mos gaboj, shkrimari quhej Albri Brahusha.

Në mos gaboj, libri që qarkullonte në Shkodër (dhe që shpresoj të qarkullojë akoma) ishte “Muzikanti i verbër” i Korolenkos.

*

Në fund të fakultetit, ne meshkujt bënin tre muaj shërbim ushtarak. E kishim marrë diplomën: ishim të relaksuar. Më pak oficerët që duhej të na stërvisnin. Më antipatikëve u vinim nofka. Njërin filluam ta quajmë: “Harç”.

“Ç’është harçi?” pyeta, si letrari i kursit.

“Harçi është derri i patredhur” më tha njëri nga shokët, që vinte nga jugu.

Fjala ishte toske. Dhe, në fakt, një çikë harçit ai oficeri duhet t’i ngjante, se vinte i ngjallur, i kishte sytë në një të kaltër të shpëlarë dhe ish i thinjur krejt, përfshi edhe vetullat. Kish pastaj një hiperemi të përhershme në fytyrë, aq sa të kapte frika se mund të pësonte ndonjë apopleksi aty përpara syve dhe në praninë tonë skuqej edhe më, se e kish kuptuar fare mirë si e thërrisnim (ishte nga jugu edhe ai, nga Gjormi, në mos gaboj). Ziente përbrenda.

“Me kë kemi mësim sot? Me harçin?”

“Po, me harçin.”

Kisha një shok, Arjan Harxhin. Rrinim bashkë. U ula në bankë dhe e thirra të vinte. Mesa duket kishim ndonjë bisedë lënë përgjysmë. Mirëpo e kisha zakon ta thërrisja me mbiemër:

“Hajde, Harxhi…”

Oficeri u ngrit nga katedra dhe m’u vërsul. Filloi të më qëllonte me grushta. U kruspullosa. S’po kuptoja ç’bëhej. Shokë të kursit u hodhën të na ndanin. Dridhej.

Nuk më kërkoi kurrë falje. Ama në fund të tremujorit mora fletë lavdërimi si ushtar i dalluar. Nëna ime e ka akoma.

Nuk bëra vetëm unë karrierë. Edhe ai: drejtor burgu.

*

Kooperativa kish gjashtëmbëdhjetë fshatra. Ishim katër mjekë, e kishim ndarë katërsh. Fshatrat e mia ishin Majtara, Kllobçishti, Bllata e Epër, Bllata e Poshtër (pa referencë negative, thjesht me kuptimin “e poshtme”). Vizitoja përditë të sëmurët në qendrat shëndetësore (të vogla, të rrënuara) të këtyre fshatrave. Nga dhoma ime deri në Bllatë të Epër, ku ishte edhe posta kufitare, kish katër kilometra rrugë të asfaltuar. Në mes të kësaj rruge ishte Majtara. Kllobçishti dhe Bllata e Poshtër nuk kishin rrugë të asfaltuar. Makinat qenë të rralla, gazet ushtarake nuk të merrnin kurrë. Çdo drekë kalonte andej një karrocë e vogël, e mbyllur, që shpërndante bukën nga furra e kooperativës nëpër fshatra. Kur ishte bosh, karrocieri i mirë më merrte. Futesha aty ku mbahej (e paambalazhuar) buka, siç isha: me pallto, me çantë; vetëm çizmet e përbaltura orvatesha t’i varja jashtë deriçkës, që e linim hapur. Kërkëllimat e kanatave, kolovitja e karrocës që kish vetëm dy rrota, ngrohtësia e mjedisit, aroma e bukës së sapodorëzuar, më vinin në gjumë.

“Doktor, arritëm” më zgjonte me pëshpërimë karrocieri kur mbërrinim në qendër të kooperativës. Është i ati i Andrej Bolkonskijt, princi Nikolaj, që, më duket, thosh se gjumi pas buke është argjend, por, ama, para buke është flori.

*

Fëmijët nën një vjeç e kisha për detyrë t’i kontrolloja edhe nëpër shtëpi. Hyja pa lajmëruar, me të drejtën e mikut dhe të mjekut. Nëna e re pastronte shpejt duart e lagura pas përparëses dhe më ftonte buzagaz. Kish gjithmonë tri-katër fëmijë që na vërtiteshin nëpër këmbë, fëmijë të saj ose të kunatës, por mua më interesonte më i vogli. Bashkëshorti, në rastin më të mirë ishte duke punuar në kooperativë ose, si alternativë, duke pirë në klub; vjehrra ndihmonte renë të vinte pak rregull, vjehrri tymoste pranë oxhakut. Më qerasnin me gjënë më të shtrenjtë që një familje malësore kish atyre vitesh: kafen, që aftësia ime për ta pirë edhe në sasi industriale më bënte të mos e refuzoja kurrë. Kështu nuk ua fyeja pragun, meqë duhan e raki nuk pija. Nganjëherë qëllonte t’u hyja në shtëpi kur ishin duke ngrënë drekë. Aty e shihja mikpritjen të shprehej në formën e vet më të lartë: spontanitetin, natyrshmërinë për të ndejtur me ta. Më ftonin gjithmonë të haja dhe pothuajse gjithmonë refuzoja (me kortezi). Qëllonte ama – kur kisha vërtet uri të madhe (seç kam një formë hipoglicemie që më mundon qysh prej adoleshence) – që ndonjëherë edhe të pranoja dhe atëbotë bëhesha menjëherë pjesë e familjes: më lironin një vend pranë kryefamiljarit, e shoqja ose e ëma e tij shtonte një pjatë, lugë e pirun, ma mbushnin pjatën me ç’kish mbetur në kusi ose me diçka nga pjata e tyre. Pastaj kryefamiljari ndante më dysh me duart e rënda copën e vet të bukës dhe ma vendoste përpara.

“Na nderove, o doktor! Të baftë mirë!

Informohesha për foshnjen, kërkoja ta shihja, përpiqesha të mbaroja punë sa më shpejt. Tek dilja plaku i shtëpisë më thosh:

“Doktor, hajde ndonjë herë për darkë nga ne. Rrimë”.

Folja “rrimë” i përmblidhte të gjitha.

Një ditë të ftohtë, nga një plak (qemë ulur të dy këmbëkryq – atëbotë e kisha kollaj të rrija këmbëkryq) rreth oxhakut të një shtëpie në Kllobçisht[1], tek pinim kafe, dëgjova:

“Zanat i mirë mjeksia, ór doktór!”, ku, sipas kadencës dibrane, theksi binte te dy zanoret “o” në fund të fjalisë. Dhe shtoi diçka që nuk do ta harroj:

“Ju mjekt edhe punën e bani, edhe sevap bani njikohsisht!”

Ja një përcaktim i mjekësisë bërë nga një plak i pashkollë në një fshat të humbur të Dibrës, i denjë, në mprehtësinë e vet, për fjalorin e doktor Samuel Johnson-it:

“MJEKËSI f. 1. E vetmja zeje njerëzore që në momentin e ushtrimit shndërrohet automatikisht në akt bamirësie”.

*

Në gusht 1990, me Vezirin, mësuesin e kimisë me të cilin isha shok dhome në Maqellarë, shkova me pushime në Sarandë. Pashë një qytet të varfër, por të mrekullueshëm, u lava në Ksamil, i vetëm, tek ishujt, me kodrën me limona e portokaj pas shpine, një pasdite që më përvijohet ende ndër mend si përrallore. Ndaj, kur kalova përsëri nga Saranda dhe Ksamili më 2017, zhgënjimi ishte total.

Ngjarjet e ambasadave sapo kishin ndodhur. E bënim plazhin te shkëmbijtë ku, çdo pasdite në orën gjashtë, “Zëri i Amerikës” dëgjohej lirisht, çdo grup me tranzistorin e vet. Në qoftë se i yti nuk kapte mirë ose thjesht e kishe harruar atë ditë, mund t’i bashkoheshe kollaj grupeve të tjera. Bota po ndryshonte. Por nuk do të flas për këtë.

Në vajtje udhëtuam me tren dhe pastaj me autobuz. Diku nga Rrogozhina u ul me ne një durrsak që shkonte në Vlorë të takonte të birin ushtar. Por shpejt burri konstatoi që i kishin vjedhur portofolin. Bile, po i kujtohej një djalosh që i kish ndejtur ca si shumë ngjitur. Por djaloshi kish zbritur tashmë nga treni dhe burri gjendej aty pa një lek në xhep.

“Eh!” na tha, “desha t’i kënaq ata, çunat: djalin tim dhe shokun e tij të ngushtë.”

Nxorra kuletën.

“Sa para të duhen t’i kënaqësh?” i thashë. “Dy mijë? Tre mijë? Vezir, të marr ty ndonjë lek borxh, po s’më dolën mua?”

Veziri pohoi me kokë, me atë dhimbjen e çdo gjirokastriti po ti përmendësh paranë.

“Si të t’i kthej?” më pyeti burri, me gjysmë zëri.

“Mua nuk ke ku më gjen, se punoj mjek në Dibër” i thashë. “Po mund t’ua lësh prindërve të mi. Banojnë mu afër Stacionit të Trenit, në Tiranë. Pyet aty në lagje ku banon Spiro Dedja, kirurgu, dhe ta tregojnë.”

Kështu ia lashë burrit një pjesë të parave të mia dhe vazhduam, secili në punë të vet. Mbaj mend vetëm që ishte nga Spitalla. Besoj që ma tha edhe emrin. Nuk e takova më kurrë.

Kur u ktheva nga pushimet fjeta një natë në shtëpi, në Tiranë, dhe të nesërmen u nisa për Maqellarë. Kur po dilja nga shtëpia, u kujtova:

“Do të vijë njëri t’ju sjellë ca para që i kam dhënë borxh” i thashë nënës dhe ika.

Kur, pas nja dy javësh, mora në telefon shtëpinë nga Posta e Maqellarës nëna, që, me sa duket, ngaqë i kisha folur ashtu nxitimthi, e pat harruar historinë e parave borxh, më priti me këmbët e para:

“Erdhi ai burri që na the: i solli lekët. Ore, po ti si i jep para njerëzve ashtu, pa i njohur. Kanë ndryshuar kohët. Shyqyr që qëlloi njeri i mirë. Dedé ngele tërë jetën.[2]”

*

Në vit të dytë të specializimit tim për kirurgji të përgjithshme vajta për një stazh tremujor në Zvicër. Punoja në kirurgjinë e Spitalit Civil (Ospedale Civico) të Luganos. Isha roje në urgjencë kur sollën një djalë të ri, të plagosur me thikë në bark. Kish qenë i ati i ish-girlfriend-it që e kish plagosur: nuk i linte rehat të bijën.

Të plagosurit me thikë në spitalin e Luganos duhet të ishin të rrallë, se personeli u alarmua. Lajmëruan menjëherë shefin e kirurgjisë, Prof. Sebastiano Martinoli-n (kirurgun më eklektik që kam njohur; i aftë të bënte operacione në mushkëri dhe të ish edhe ortoped i shkëlqyer). Profesori qe ende në zyrë. Më gjeti që po bëja atë që kisha mësuar të bëj në spitalin e Tiranës me një plagë të tillë: me një pean të vogël përpiqesha të ndiqja trajektoren që kish bërë tehu në plagë. Kish hyrë apo jo në zgavrën e barkut? Për pacientin, për të gjithë ne, ndryshonte puna si nata me ditën.

“Sembra un piccolo coltello” i thashë profesorit, duke i lënë vendin. Nuk po gjeja dot termin e duhur në italisht për atë që në shqip nuk mund të klasifikohej as si thikë; do ta quaja biçak. Biçak zviceran.

“Vai subito a prendere la machina fotografica nel mio studio” më tha, tek i gërmoja në xhepat e përparëses dhe ai vishte dorezat. Më shpjegoi ku e mbante aparatin. Me sa duket fytyra ime ishte tejet e habitur, se e quajti të arsyeshme të sqarojë:

“Dobbiamo fotografare tutto, per la polizia.”

Vija nga puna në një urgjencë që në krye të dy-tre viteve do të bëhej një nga vendet më të rrezikshme të planetit dhe fotografimi i plagës së një biçaku akoma sot më duket absurd.

Të nesërmen, në mensë, e diskutoja rastin me një tjetër kirurg të ri (në mos gabohem, e kish mbiemrin Foglia). I dhashë të kuptojë që me një plagë të tillë në Shqipëri zor se paraqitet njeri në urgjencë. Më pyeti a kish te ne ndonjë lloj të veçantë thike që përdorej për të qëlluar tjetrin. Iu përgjigja që në traditën tonë nuk kish të tillë thikë.

“Çdo thikë mund të jetë” i thashë, duke ngritur thikën që kisha në dorë, me të cilën po prisja bërxollën e strucit.

“Të pyes” më tha, “se kam punuar ca kohë në Kili dhe atje seç kishin ca thika pa majë që nuk depërtonin, po të prisnin muskujt e barkut e zorrët derdheshin përdhe. Corvos! Quheshin corvos.”

Muhabete kirurgësh.

*

Në dy të natës urgjenca më thirri për një kolikë renale, kështu që zbrita nga papafingoja e Repartit së Urologjisë që ta vizitoj.

“Doktor, shiheni pak këtë grafi të kokës së tim shoqi” më tha një zë.

S’kisha asnjë punë me kokën. Si zakonisht, po ndodhte pështjellimi fatal midis fjalës “neurolog” dhe “urolog”. Kam shkruar poezi e prozë dhe do të vazhdoj prapë të shkruaj për këtë ngatërresë – që ndodh saje një afrie të fortë në shqiptim – sepse e gjej tejet ironike dhe zbavitëse (ndonëse një herë më kanë rrahur për këtë, siç nuk kam lënë rast pa e shkruar). U ktheva. Kësaj radhe nuk më rrahu kush. Ishte Mimoza Ahmeti. Atëherë sapo kisha botuar librin tim të parë me poezi, por, natyrisht, Moza nuk më njihte. Unë, ama, e njihja shumë mirë. Kish ndodhur një aksident me makinë, pastaj një sherr: ia kishin qëlluar të shoqin me shishe në kokë. Në urgjencë e qepën, por duhej që neurologu të vlerësonte një traumë të mundshme kraniale. Ndoshta njerëzit shohin si thyhen nëpër filma, si pa të keq, shishet në kokat e njerëzve, por ato janë shishe prej sheqeri, shishja e vërtetë është shumë e fortë, mund të të lërë në vend. E porosita veçan infermierin e urgjencës ta gjente neurologun dhe u ktheva në repart.

Kur në gjashtë e gjysmë të mëngjesit zbrita për kafe, pashë prapë Mozën – dhe shpirtin e saj endacak – të vërtitej, gjithnjë me grafi në dorë. Asnjë gjurmë e neurologut. U përpoqa ta qetësoj: më në fund do ta gjente, kish zbardhur.

Pas disa muajsh u ndodhëm bashkë në një takim letrar. Me një barrë turp gjeta mënyrën t’i afrohem dhe e pyeta a më mbante mend. Moza rrudhi buzët, siç di të bëjë vetëm Moza dhe, sikur të flitej për një takim romantik, më tha:

“Posi jo. S’do ta harroj kurrë atë natë të pashlyeshme!”.

*

Natën qeveria kish dhënë dorëheqjen dhe ishte shpallur gjendja e jashtëzakonshme. Vajta për një kafe te Klubi i Lidhjes. U hodhëm te rakia. Kaluam te një lokal mbas Lidhjes, me meze të mira dhe të lira. Ishim unë, Ilir Sofroni dhe Bardhyl Londo. Iliri nuk pinte cigare. Bardhi tymoste vazhdimisht. Unë e rifillova. Iliri qe nazik në të pirë. Bardhi e mbante mirë. Mua më ra në kokë.

Vija nga roja në spital e një nate më parë. Sapo u dha lajmi i rënies së qeverisë, persona me kallashnikovë në krahë hynë në oborrin e spitalit. Një kamion ushtarak parkoi mu në mes. Shoferi shoi motorin dhe ndezi dritat. Shoku zbriti nga kabina dhe zbrazi në qiell një karikator të tërë. Të sëmurë kuriozë dolën të shihnin. Dikush tërhiqte stativin me shishen e serumit. Pyeta njërin nga të armatosurit ç’i kish prurë andej.

“Vijmë të lirojmë vllaznit tanë që janë n’Spital t’Burgut” më tha.

Dhe, në fakt, pas pak “vllaznit” filluan të dalin një e nga një nga Spitali i Burgut, që e ka oborrin të përbashkët me Spitalin Dy (Spitali Kirurgjik). Tërhiqnin bataniet zvarrë. Policët roje ia kishin mbathur me kohë.

Nuk mbaj mend si u ktheva në shtëpi pas të pirës. Mbaj mend vetëm që i bija rrugicave, të më shihnin sa më pak njerëz. Mendoja se do të gjeja në shtëpi Besën, gruan që na mbante djalin, kur shoh edhe time shoqe që, asokohe, punonte në Ambasadën Amerikane.

“Po ti?”

“Sot na dhanë leje të kthehemi pranë familjeve” më tha. “Në fakt po përgatiten për evakuim”.

Atë çast më erdhi për të vjellë. Bëra për te banja. Arrita në kohën e duhur ta fus kokën në WC dhe të zbrazem. Ime shoqe mori aparatin fotografik dhe shkrepi foton legjendare.

Ajo fotografi e imja i gjunjëzuar pranë WC-së, veshur me një triko të gjelbër në të bardhë blerë një vit më parë në Belgjikë, me kokën futur në vater sa mezi i duken pak flokët (kisha ende flokë, asokohe) dhe majat e veshëve, është imazhi i saktë i Shqipërisë së atyre ditëve.

Kjo ka qenë hera e fundit që e takova Bardhin.

*

Ndodhem në Tiranë, i ftuar i një festivali letrar.

Organizatorët shtruan darkën për shkrimtarët e ftuar. U ndodha i ulur pranë shkrimtarit Carmine Abate. Nuk më kujtohet biseda deri natën vonë se vera rrodhi lumë. Në fund Carmine kërkoi (nuk mund të mos isha dakord) ta mbyllnim me nga një gotë raki.

“Në restorantin tonë nuk mbajmë” tha kamerieri.

Mirëpo Carmine-s iu bë fiksim:

“Si mund të iki nga Shqipëria pa provuar një gotë raki?”

Kish të drejtë.

“Shkojmë bashkë, po të duash, ta pimë një gotë te ndonjë bar këtu në qendër” i thashë.

Ora mund të ishte një e natës. U përshëndetëm me të tjerët, përcollëm të shoqen e Carmine-s në hotel dhe u nisëm në kërkim. Shpejt konstatuam (me tmerr!) që asnjë nga baret e qendrës nuk e mbante. Mund të gjeje të gjitha llojet e pijeve që të donte e bardha zemër; raki jo.

“Të largohemi ca nga qendra” i thashë Carmines.

Kur ia nisëm kërkimeve në ca rrugica të keqndriçuara, Carmine filloi të bëhet nervoz.

“Edhe pak, Carmine!” i thashë. “Në rastin më të keq, marr në telefon mamanë që ta zgjoj dhe shkojmë e pimë tek ajo një kazan të tërë”.

Ndërkohë pyesja kalimtarët e rrallë për ndonjë bar që mbante raki. Shumica ngrinte supet, dikush sugjeronte. Gjetëm pastaj një bar midis pallateve, anash Rrugës së Durrësit.

“Jo, nuk kam” tha baristi, që duhet të ishte edhe kamerieri, edhe i zoti i lokalit.

Po dilnim të zhgënjyer, kur na thirri.

“Pa prisni pak. Kam fundin e një shisheje të vjetër me raki… arre”.

Kish për dy gota. Dhe kështu, me Carmine-n, piva rakinë më të mirë që kam provuar ndonjëherë.

Por nuk mbaroi me kaq. Me gotën e rakisë përpara muhabeti po na pëlqente.

“E di ç’keni ju?” na tha baristi mbas ndonjë gjysmë ore. “Po iki të fle, se nesër duhet të zgjohem herët. Ju rrini sa të doni; kur të mbaroni punë fikni dritat dhe mbyllni derën”. Më zgjati një çelës. U ngrita të shoh ku duhet ta fshihja.

U përshëndetëm. Pas ndonja gjysmë ore tjetër, fika dritën, mbylla barin dhe e futa çelësin te këndi i fashetës metalike që fiksonte ullukun e pallatit për muri. Përcolla Carmine-n në hotel.

 

(c) 2024 Arben Dedja. Të gjitha të drejtat janë të autorit. Imazhi në kopertinë krijuar me AI.

---

[1] Ime shoqe është, për nga pema e saj qumështore, pasardhëse e Iliaz Pashë Dibrës, që e ka origjinën (thonë) nga Kllobçishti. Sa herë bie fjala për stërstërgjyshin e saj “mburrem” duke i thënë që kushedi cilin pasha të ardhshëm do të kem vizituar si fëmijë në Kllobçisht.

[2] Nihil novi sub sole: nomen omen.