nga Arben Dedja

*

MJEKU: Jot motër, Gjergj djali. Nuk është?

GJERGJ ELEZ ALIA: Ah, e kuptova… Jo, e kam çuar të më mbathë kalin. Bile po vonohet ca dhe u bëra merak.

MJEKU: Kalin? Pse, ç’ka ndodhur?

GJERGJ ELEZ ALIA: Si? Nuk dini gjë ju? Ka dalë një baloz i zi prej detit e do tim për tim kah nji dash të pjekun, tim për tim kah nji vashë me i a djergun… 

MJEKU: Mos more! Edhe plot thagma të tjera do, besoj. Këto fjalët e fundit për vashën po më duken si fjalë të pista, por nuk i kuptoj mirë, se nuk jam vendali…

GJERGJ ELEZ ALIA: Ashtu janë, besa! Po çudi, pra, doktor, si nuk ju ka nxjerrë edhe ju rreng balozi?

MJEKU: Jo, jo. S’e besoj ta bëjë ndonjëherë. I leverdis ta ketë mirë me doktorin, gjithsesi. Ku i dihet, apo jo? Po ti, ç’ke ndërmend?

GJERGJ ELEZ ALIA: Ta grish në dyluftim! Ta mund, qenin.

MJEKU: Një minutë, një minutë, Gjergj. Je me nëntë plagë në trup, ke nëntë vjet që lëngon dhe tani… fap! do të fillosh luftën. Eshtë e kundërindikuar.

GJERGJ ELEZ ALIA: Nuk e kam luksin tuaj, doktor. Jam vetëm një kreshnik i gjorë e i harruar. Po bëtë shumë mirë që erdhët, se do të më ndihni t’i hip kalit. Hajt, bre! Mos u tutni! Apo keni frikë se po iu firet klientela?

*

JASMAN DAKA: Avash! Ulu. Freskohu. Ku janë krushqit? Nusja? Merr frymë thellë, mblidhe mendjen dhe fol.

DËSHMITARI: Iku, Jasman, iku. Erdhi dikush, ngjante si lypës aq i lodhur e i pluhurosur dukej, i tha diçka më zë të ulët, pastaj shpërveshi mëngën e rreckosur e i tregoi llërën dhe ajo, nusja de, hopa, la kalin e dasmës, hipi mbi vithet e doriut dhe ia mbathi me të.

JASMAN DAKA: E morët vesh si quhej, dobare?

DËSHMITARI: Njëri nga dasmorët që u gjend aty afër tha që sikur quhej Aga Ymeri.

JASMAN DAKA: Aga Ymeri, the? Është burri i parë. Çfarë tersi.

DËSHMITARI: Nusja, bile, la një porosi për ty, Jasman.

JASMAN DAKA: Pa ta dëgjojmë…

DËSHMITARI: Po të më lindë djalë, tha, do të të bëjë ty kumbar; po të më lindë çikë – do të të bëjë mik.

JASMAN DAKA: Edhe këtë kishim mangut.

*

PLAKA E PARË: Hanko, arrin të dallosh gjë, moj? Ka rënë mjegulla, po mua më duket se muri që ngritën dje është ende në këmbë.

PLAKA E DYTË: Të keqen e murit! E paskan bërë flinë, domethënë. Dihet kujt i ra bixha?

PLAKA E PARË: Po personi është i muruar, moj shpirto, është brenda në mur. Qysh ta dalloj, unë e shkreta?

PLAKA E DYTË: Të presim ca. Pa dale! Diçka duket, ja, shihe mirë. Nuk e paskan kallur të gjithin brenda.

PLAKA E PARË: Ustallarë, gjasme!

(Pas tre orësh, kur mjegulla davaritet)

PLAKA E PARË: Pa shih ç’bëhet, moj xhane! Kanë sjellë një djep pranë personit që është në mur. Po i jep sisë, apo më bëjnë sytë? Ua, ç’e tundka djepin me njërën këmbë, që ia paskan lënë jashtë edhe atë.

PLAKA E DYTË: Ah, e mora vesh. Kanë muruar më të voglën e kunatave, se ajo ka fëmijë gjiri. Korba!

PLAKA E PARË: Gjithmonë i treti i vëllezërve, e treta e motrave, më i vogli i fëmijëve e pëson, ke parë ti?

PLAKA E DYTË: Ç’t’i bësh fatit! Hm, fatit. Të jetë thjesht fat, thua?

PLAKA E PARË: Të ndihmojë, të paktën, kjo fli e rëndë, që muret vërtet të mos rrëzohen.

PLAKA E DYTË: Shenjti vetë e tha me gojë.

PLAKA E PARË: Aman! Shenjti! E kishte fjalën për furtunat, për tërmetet. Që janë pjellë e shpirtit të tokës. Hajt, edhe për luftërat, këtë dije epërore. Se edhe lufta ka shpirt. Po s’ka ç’t’i bëjë flija asaj që është pjellë e mendjes, moj jo. S’ka ç’t’u bëjë fadromave.