(nga Stanislaw Lec*)

Ka turistë që i vizitojnë hieroret anembanë botës a thua se po kontrollojnë në ç’kushte jeton Zoti, në vende të ndryshme.

Mos harro se parashuta ta bën të vështirë t’i shpalosësh flatrat.

Ndoshta jam vërtet individualist. Nuk doja të prehem në një varr të përbashkët.

Shëlbuesin e kanë dënuar të rrijë varur në qafat e njerëzve.

“Mbajeni vështrimin drejt së ardhmes,” na thonë hileqarët, mu teksa na vjedhin të tashmen.

Le të mos harrojmë se Toka dhe rrethinat e saj janë, në fakt, një provincë e largët.

Bie shi, plumbat ndryshken në rrugë e sipër.

Thembra e Akilit e krahasimeve të tij është që çalojnë.

Edhe unë jam në favor të tiranisë: të detyron të mendosh.

Sa tërmete – të paregjistruara nga sizmografët – ka pasur, kur binin portretet nga muret!

Edhe Zoti fliste me citate.

E hoqën monopolin e budallallëkut. Duke e shtetëzuar.

Ndonjëherë duhet kërkuar me të madhe e drejta për të heshtur.

Do të vijë një kohë kur nuk do të ketë më nevojë për shkallë: gjithçka do të jetë në të njëtin nivel.

Kishte një stil brilant – shkroi një libër pa thënë asgjë.

Koha gjithnjë ikën. Nganjëherë ndihet fajtore, nganjëherë vetëm e kërcënuar.

Arti nuk do të jetonte dot as pa atë individ që mund të jetonte pa art.

Është tmerr që nga çdo e nesërme na ndan një natë e errët.

Çasti kalon sa të hapësh e të mbyllësh sytë, por e shkuara nuk na braktis shpejt.

Do të takohesh me veten? Shko te një qytet i huaj.

Është vonë tashmë. Po gdhin.

Mjerë ata Prometenj, që u bëhet shkëmbi shpinore.

Estetëve u pëlqen kryqëzimi. Çështje simetrie.

Po të kesh zbuluar eliksirin e përjetësisë, shko dhe regjistroje shpejt patentën, që t’u lësh diçka pasardhësve.

Kujdes! Çfarë është gjysma tjetër e gjysmë-perëndive?

 

(*) Stanislav Lec (Stanisław Jerzy Lec, 1909-1966), shkrimtar polak dhe një nga aforistët më të mëdhenj të shekullit XX. Materialin më sipër e kam përzgjedhur dhe përkthyer nga përmbledhja e tij Pensieri spettinati (italisht).