(nga Stanislaw Lec*)
Vetëm në art është e mundshme alkimia, ose krijimi i arit nga hiçi.
“Mos vraj” tingëllon njëlloj në të gjitha gjuhët. Por theksi i ndryshon.
Asgjëja është e madhe. Sa shumë filozofë banojnë atje!
Ka mendime që i përkasin një gjuhe të vetme.
Rritet konsumi i sapunit. I flluskave të sapunit.
Ka shekuj që vazhdojmë të ndërrojmë rrobat, por vdekja gjithnjë na njeh.
Pse të gënjesh, kur edhe e vërteta nuk është se i ngjan shumë realitetit?
Mjerë ajo jetë që varet nga një qime e ndarë më katërsh.
Hija e dikujt varet nga pozicioni që ka.
Po të kisha më shumë vullnet, do të isha në gjendje t’i shkoja kundër.
Nuk ka të vërteta të amshuara? Ndoshta, por gënjeshtra ka.
Medalja që i varej në gjoks dukej si kapaku i kutisë së bojës me të cilën lustronte këpucët.
Mëkatet ndryshojnë sipas ritit.
Lotët nuk e shuajnë zjarrin e turrës së druve.
Nuk mungojnë argumentet për të heshtur.
Kush u beson mrekullive? Ama të gjithë i presin.
Mos e qortoni shpurën, pse mbetet mbrapa.
Bota zgjerohet – por në kurriz të qiellit apo të ferrit?
Mos prisni që kanibalët t’ua japin martirët luanëve për t’i ngrënë. Një maskara çfarëdo do t’ju hajë.
Dua të lexoj “Jetët e atyre që kanonizojnë.”
Kur të pritet pylli, hija do të mbetet pa shtëpi.
Rrallë qëllon që demi të fitojë në torridë. I mungojnë incentivët ekonomikë.
Prej tij ka mbetur një hije që i rëndon mbi kujtimin.
Mendoj për gjithë këto gjëra? Që të mos mendoj për shumë gjëra.
Kur të më pyesë Inkuizitori i Madh, me siguri do të kërkojë të dijë se çfarë fshihet në intervalet mes mendimeve të mia.
Mbreti Mida duhet të ketë kaluar pranë kryqit të Shelbuesit. Ka kaq shumë të tilla prej ari!
Është vështirë të kthehesh te një dashuri që nuk lë gjurmë.
Popullsia e engjëjve nuk rritet. Prandaj ka gjithnjë e më pak të tillë mes njerëzve.
(*) Stanislav Lec (Stanisław Jerzy Lec, 1909-1966), shkrimtar polak dhe një nga aforistët më të mëdhenj të shekullit XX. Materialin më sipër e kam përzgjedhur dhe përkthyer nga përmbledhja e tij Pensieri spettinati (italisht).
