(polemikë)
Sartre, Badiou, Zizek, Butler, Agamben, Althusser, Latour, Sloterdijk.
Sloterdijk!
Althusser, Agamben, Eco (Eco?), Baudrillard, Virilio, Negri.
Badiou, Lacan, Marx (Marx!), Marx.
Sloterdijk!
Camus, Markuze, Derrida, Lenin (Lénine), Deleuze, Volvo, Foucault, Irrigaray, Heidegger.
Heidegger???
Sloterdijk!
(Heidegger??!) Levinas, Hegel, Mao, Guattari, Kojève, Nietzsche (Nietzsche?) Althusser, Adorno, Sartre.
Zizek, Eco, Fanon, Althusser, Husserl, Derrida, Lacan.
Freud. (Freud?) Freud!
Sloterdijk!
Deleuze, Deleuze, Deleuze… Deleuze.
Althusser, Sartre, Benjamin, Engels, Habermas, Rancière, Eco, Barthes, Agamben, Virilio, Sokal.
Sokal? (Sokal?)
Sokal.
Althusser, Sokal, Deleuze, Sokal, Althusser (!).
E bukur. Alban Muja (Alban Muja?) ka një punë të ngjashme, një performancë të filmuar, ku reciton një pas një emra artistësh me influence. Se ç’ka sidoqoftë një lloj dallimi thelbësor midis qasjes me skript dhe qasjes pa skript të këtij lloj ekzorcizmi. Shenjat e pikësimit sado që përpiqen të shprehin tonet e kësaj polemike interesante dhe të egër por gjithsesi të hapur përderisa nuk është tamam dogmë dhe tamam doksë por vetëm para-, mbeten gjithsesi po aq bosh sa dhe vetë polemika, e cila kam përshtypjen që po të ishte me zë, e interpretuar, mbase edhe duke iu larguar sadopak skriptit për të qenë një interpretim i llojit Jazz, tonet do t’i kishte me shumë më tepër nuanca se sa lihet të kuptohet prej solfezhit të paraqitur këtu.
Kurioze përse-ja dhe mënyra se si janë aplikuar shenjat e pikësimit. Si shembull, pikëpyetja e kombinuar me pikëçuditësen në rastin e Heidegger-it, apo veç e veç në rastin e Eco-s, Freud, Sokal, Marx, etj. Po ashtu numri i shenjave shoqeruese të piksimit (?, ??, ???, etj.)
Merret vesh që është një debat paradogmë ku flasin mendjet e secilit (argumentet prej secilit), por grumbullimi i emrave, hezitimi apo konfirmimi sipas rastit të shtyn të hulumtosh të mësosh përse-të.