ose natyra jo aq të qeta

FEJA E GJERGJIT

Mitet e mbështetura në rrejshmëri (fallacies) vijnë e bëhen të rrezikshme kur fillojnë të përdoren si premisa në arsyetimet, ose kur merren për të mirëqena.

Një mit i tillë, i vulgarizuar tej mase tani së fundi, është ai i Skënderbeut katolik, ose ushtar të Papës.

Në fakt, historianët ende nuk e kanë saktësuar dot se cilës fe i përkiste pikërisht Heroi ynë kombëtar; prandaj çdo përpjekje për të absolutizuar njërën hipotezë në dëm të së tjerave, do parë si formë uzurpimi kulturor dhe nuk duhet lënë pa u “ndëshkuar”.

Po të njihemi me biografinë e Skënderbeut, aty ndeshim në prova që ai të ketë qenë edhe i krishterë ortodoks, edhe i krishterë katolik, edhe mysliman, në periudha të ndryshme të jetës së vet.

Duke u përkitur, së paku formalisht, të tri feve kryesore të Ballkanit, ky arbër mesjetar mishëron kontradiktat e kohës dhe konfliktet ndërfetare në një gadishull që shumë shpejt do të binte praktikisht i tëri në duart e osmanëve.

Për të sqaruar përkatësinë fetare të Gjergjit, do të ndihmojë edhe historia e familjes së tij.

Kështu, ati i tij, Gjoni, shfaqet në dokumente si katolik në vitin 1410 kur i shkruante Republikës së Vendikut dhe nëpërmjet saj Papës, për t’iu ankuar për jurisdiksionin e peshkopatës së vet; por si ortodoks në 1419, kur lidhte një aleancë me carin e Serbisë. Më vonë, në 1430, Gjoni do t’u nënshtrohej osmanëve dhe do të shndërrohej në mysliman, duke marrë emrin Hamza (Kamusa). Në një dokument të analeve të Raguzës, Gjergji do të paraqitet si: “… i lindur prej Kamusa Kastriotit, zot i Krujës.”

Edhe emrat e vëllezërve dhe motrave të Gjergjit nuk lënë shumë shteg për dyshime: Stanish, Reposh, Konstandin (vëllezërit) dhe Maria, Jella, Angjelina, Vllajka, Mamica (motrat). Disa prej këtyre nuk mund të jenë emra katolikësh, por vetëm të krishterësh ortodoksë.

Më pas Stanisha do të bëhej mysliman, do të merrte emrin Karagus dhe do të kishte një djalë, Hamzanë, i cili do të luftonte përkrah Skënderbeut, dhe më pas do ta tradhtonte.

Dihet edhe se Gjon Kastrioti me të bijtë i pat dhuruar manastirit të Hilandarit, në Malin e Shenjtë (Athos), dy katunde: Radostushën dhe Trebishtën; akti i dhurimit të tyre, në sllavonishte, është ruajtur.

Më pas, dikur midis viteve 1426 dhe 1431, Gjon Kastrioti dhe të bijtë Reposh, Konstandin dhe Gjergj blenë, prej igumenit të manastirit të Hilandarit, “Pirgun e Shën Gjergjit” po në Malin e Shenjtë (këtë akt-shitjeje A. Plasari e cilëson si provë përfundimtare të përkatësisë së Kastriotëve në Kishën ortodokse, meqë pronat në Malin e Shenjtë mund t’u shiteshin vetëm besimtarëve të asaj kishe dhe askujt tjetër).

Pirgu i Shën Gjergjit, në Hilandar, quhet ndryshe edhe “Pirgu shqiptar” (арбанашки пирг).

Më anë tjetër, një vëlla i Gjergjit, Reposhi, është varrosur në narteksin e kishës së Hilandarit, në Malin e Shenjtë, jo si “murg”, siç është thënë shpesh, por si “dukë ilir”, sikurse shkruhet në mbishkrimin serbisht të varrit.

Ka spekulime që Gjon Kastrioti vetë mund të jetë varrosur në Malin e Shenjtë, diku pranë të birit.

Një legjendë që përsiatet ndonjëherë, sipas së cilës Gjergji dhe Donika Araniti kanë lidhur kurorë në manastirin e Shën Mërisë së Ardenicës, nuk rezulton e faktuar as e dokumentuar gjëkundi; sikur të provohej, gjithnjë sipas Plasarit, do të përbënte një argument më shumë për përkatësinë e Gjergjit në ferrëfimin ortodoks.

Ka edhe të dhëna të tjera, që duket se e mbështetin ortodoksinë e Gjergjit. Kështu, Plasari shënon se ambasadori që dërgoi ai te Alfonsi i Napolit, peshkopi Stefan i Krujës, e nënshkroi traktatin e Gaetës “me shkronja greqishte;” për t’u vënë re edhe se ky peshkop Stefan i Krujës, sipas Plasarit, nuk përmendet gjëkundi në dokumentet katolike të kohës, kështu që nuk do të ketë qenë i asaj hierarkie. Ekziston edhe një dokument aragonez i vitit 1453, ku dikush ankohet se në Krujë “nuk kishte as prift, as xhakon latin…”

Më tej akoma, historianët vërejnë praninë, përkrah Skënderbeut, të një murgu athonit (ortodoks) të quajtur Zaharia, të cilin Skënderbeu e paskësh bërë “at shpirtëror të vetin” (Plasari e thekson këtë, duke u mbështetur te Jorga dhe Beduli); edhe Nifoni, patriarku i mëvonshëm i Konstandinopojës dhe shenjtori i ardhshëm i Kishës ortodokse, “u hirotonis prift me bekimin e arkiereut të qytetit të Krujës”, vëren ky autor.

Ky studiues arrin pastaj në përfundimin se lidhjet e intensifikuara të Gjergj Kastriotit me Vatikanin dhe katolikët anembanë Europës kishin natyrë më shumë politike se shpirtërore; dhe se vetëm katolikët ishin në gjendje, në atë kohë, të jepnin ndonjë ndihmë domethënëse me para, armatime dhe ushtarë, për Skënderbeun dhe përpjekjet e tij kundër osmanëve.

Në rrethanat kritike të përballjes me superfuqinë më të madhe të kohës, diferencat mes dy kishave – të Perëndimit dhe të Lindjes – do t’i jenë dukur këtij arbri krejt të parëndësishme, aq më tepër që ai vetë ishte mësuar me dinamikat e kalimit nga njëra fe te tjetra, për arsye madhore. Shto këtu, më në fund, që në ato vite dramatike për Europën bashkimi i kishave po merrej seriozisht në shqyrtim nga të dy krahët (Koncili i Ferrara-s, më pas i Firenze-s etj., që gjithsesi nuk dha ndonjë rezultat).

Shkruan Plasari: “mes njeriut të fesë dhe burrit të politikës, ai [Gjergji] mbeti vendosmërisht ky i dyti.”

Çfarë mund të nxjerrim nga të gjitha këto? Edhe po të mënjanojmë me kujdes interpretimet e historianëve, dhe veçanërisht ato të Plasarit, faktet flasin qartë: Arbëria nga ku rridhte Skënderbeu dhe ku vepronte ai i përkiste, në thelb, Kishës ortodokse; në një kohë që katolikët ishin fort të pranishëm në vijën bregdetare, ose në Arbërinë Venedikase. Vetë familja e Kastriotëve, si familje feudale, e përdorte përkatësinë në këtë apo në atë fé, duke përfshirë këtu edhe fenë islame, si instrument politik për të mbijetuar dhe/ose përfituar sipas rrethanave.

Skënderbeu lindi pas gjase në fenë ortodokse dhe u rrit dhe u edukua në fenë Islame, por erdhi duke u afruar me katolicizmin, meqë kjo i hynte në punë edhe për arsye politike. Nëse afrimi i Skënderbeut me Vatikanin ishte edhe pasojë e zgjedhjeve të tij mirëfilli “ferrëfyese” (për të përdorur një term të Plasarit), këtë nuk e gjejmë dot. Po ashtu, që Vatikani vetë kishte interes ta paraqiste dhe ta propagandonte Gjergj Kastriotin si “atlet të Krishtit” dhe komandant të asaj kryqëzate që nuk u krye kurrë, nuk do të thotë, automatikisht, se Skënderbeu luftonte për Vatikanin dhe interesat e tij në Ballkan.

Miti për Skënderbeun katolik të kulluar ose kryesisht katolik nuk ka ndonjë bazë reale.

Shënim bibliografik: Të dhënat e mësipërme i kam nxjerrë nga dy vepra: Skënderbeu, një histori politike, e Aurel Plasarit (Instituti shqiptar i studimeve “Gjergj Fishta”, Tiranë 2011); dhe Skënderbeu, jeta dhe vepra, e Kristo Frashërit (Botimet Toena, Tiranë 2002). Faqet po ua lë studentëve që t’i gjejnë, se ashtu edhe i shfletojnë pak librat vetë. Shtoj edhe se shumë prej këtyre të dhënave dihen botërisht, nuk është se u zbuluan tani vonë; nëse ne nuk i njohim, për këtë padije i detyrohemi propagandës dhe mitit.

No Comments

  1. « Miti për Skënderbeun katolik të kulluar ose kryesisht katolik nuk ka ndonjë bazë reale. »

    Dhe as që ka patur ndonjëherë në nivel akademik a të paktën serioz. Kjo që nga fillimi i shekullit të kaluar.
    Dokumenti aragonez që citohet këtu se në Krujë “nuk kishte as prift, as xhakon latin…” i përket një letre të nxjerre prej kohësh nga arkivat, por që u bë i njohur nga Noli që më 1921, kur ai botoi versionin e parë të “Historisë…” së tij.

    Nëse nuk më ka lënë kujtesa, se nuk e kam pranë atë libër shkurtimisht konteksti është ky. Ferdinanti i ka dërguar nja dyqind ushtarë Skënderbeut, të cilët janë kantonuar në garnizonin e Krujës. Por përveç se të luftojnë ata kanë nevojë të kryejnë edhe ritet e konfesionit të tyre dhe del që aty nuk ka askërkënd që i njeh e drejton ato.

    Në këto kushte i nisin një letër Ferdinantit, ku i kërkohet të dërgojë për ushtarët një ekleziast sepse në Krujë (dhe me tej është fraza e shkrimit këtu) … “nuk kishte as prift, as xhakon latin… ”

    Çfarë do më populli katolik, do të pyeste vetë Skënderbeu.

  2. interesante eshte fakti i ndryshimit te shpeshte te besimit fetar nga popullsia e asaj kohe. A thua kane qene vetem interesat ekonomike ato qe e shtynin kete popullsi per te ndryshuar kaq lehtesisht besimin? Po mire, po tradhetine, apo tradhetarin perse e meshironin? Me ka bere pershtypje, kur kam lexuar per here te pare “historine e Skenderbeut” shkruar nga Noli, se sa here Skenderbeu qellonte qe kapte rob ndonje nga ata qe e kishin tradhetuar (pra kishin kaluar ne anen e “turkut”), populli i mbidhej perreth dhe i luteshe qe ta falnin!!!!!
    Nuk jame shume i lidhur me historine, por me duket prape interesante fakti qe ne shumice as greket, por as edhe vllehet nuk e nderuan besimin, pavaresisht se edhe ata ishin nen sundimin e perandorise Otomane.
    Nese keto qe thashe me larte jane nje vecori (deri diku) e shqipetareve, atehere nuk duhet te shqetesohemi shume me faktin se sot ka shqipetare qe duan dhe deklarohen greke. Pasi shume shpejt (kur greku “te ngreje komet nga dielli” do te deklarohen prape shqipetare.
    Dhe se fundi kerkoj ndjese, pasi sa thashe me larte nuk eshte se ka shume lidhje me temen, por ja qe me cemboje per tu shprehur.

  3. Mire. Ka dikush ndonje sqarim per kete :

    Ne te gjitha hartat e mesjetes, shihet se ndarja e dy perandorive te krishtera, asaj te Romes (katolike) dhe asaj te Bizantit (ortodokse), kalon pergjate lumit Drin (te Ziut). Me shkoqur : siper Mirdites dhe Pukes. Normalisht, katoliket duhet te gjendeshin vetem ne Malesine e madhe, ne Tropoje dhe ne viset e Kosoves (Peje, Gjakove, etj). Dhe tokat poshte Drinit, duhet te ishin te mbushur me ortodokse (ata qe s’ishin kthyer ne muslimane). Mirepo shihet qarte se ne Puke dhe ne Mirdite, te vetmit te krishtere qe ekzistojne, jane katolike te paster. Ku kane vajtur ortodokset e ketyre zonave (qe i bika sipas letrave neper tokat e Krujes dhe Dibres, duke i rene mes permes Mirdites), dhe perse do te kishin zbritur katoliket e Malesise se Madhe dhe te Tropojes ne Mirdite dhe ne Puke ?

    Nese kane zbritur, ne ç’periudha kohore ka ndodhur kjo dhe a ka gjurme te shkruara, meqe letrat per Skenderbeun na u gjendkan lehet e lehte, nga Plasari.

    Me teper, une jam me kete : nuk jane katoliket shqiptare te Mirdites ata qe kane ardhur apo zbritur nga Alpet, por eshte e kunderta, jane Mirditoret qe kane hipur lart, duke i ikur konvertimit dhe duke u strehuar ne zonen katolike te Malesise qe, po e perseris, ishte ne perandorine e perendimit.

    Nje pyetje tjeter qe kam, dhe qe me shqeteson pak : kam lexuar se mbiemrat e çuditshem katolike te Himares dhe me gjere, jane pasoje e zbritjes ne jug te Mirditoreve. Nese eshte e vertete, kur ka ndodhur kjo, dhe per ç’arsye ? A ka gjera te shkruara ?

    Sa per vulosjen e Skenderbeut si ortodoks dhe madje si ORTHODHOKS siç e shoh diku gjetke, kjo eshte diçka qe rri ne kembe sa nje karrike trekembeshe, pra varet si t’ia gjesh ekuilibrin. Po aq e paqendrueshme mund te jete dhe opcioni tjeter, por gjithsesi, kur Gjoni (i ati i Gjergjit) identifikohej si katolik, kjo ishte ME SE PARI dhe ne fillim te gjithçkaje. Pastaj, per letrat e tij qe i dergon si ortodoks apo si musliman, kjo eshte tjeter gje. Perderisa dokumentin e pare qe na sjell xhaxhai (1410) na qenka shkruar si katolik, e perse te mos merret kjo si baze ? Nqs do te na sillnin nje tjeter dokument te para 1410-es, ku te thote se eshte ortodoks, atehere OK.

  4. si prof. Frasheri ashtu dhe A. Plasari mendoj se fillesat e studimeve per kete i kane nga historia e Skenderbeut e Marin Barletit prift shkodran, i cili nga ana e tij e quan te krishtere por pa permenduar asnjehere se ciles rryme, ortodoksise apo katoliçizmit, nje fakt eshte dhe ai eshte i vertetuar, Gjergj kastrioti dhe shqiptaret u quajten nga koha dhe ata qe e jetuan ate mbrojtes te krishterimit nga rreziku otoman me rrjedhojat e islamizimit te tyre. Se ishte ortodoks apo katolik une mendoj se kjo nuk perben ndonje rendesi te veçante, kjo i sherben ndoshta studiuesve per te “marre pike” ne ndonje fushe… mendimi im eshte se dhe vete autori i ketij artikulli , duke nenvizuar disa here,- sipas Plasarit, ngjan se ben indirekt por ne menyre fare direkte “lojen” e Plasarit, per rrjedhoje edhe ne komente njerezit çorientohen, ngjan sikur rendesi e studimit te asaj kohe, apo periudhe te lavdishme duhet pare edhe me syzet e Shmidit qe na erdhi nga Austria , u ndihmua te shkruante dhe hidhte deri balet mbi figuren e Skenderbeut, e kush e ndihmoi? Epo ata qe e kane lexuar dhe perjetuar, qofte sado pak, ato momente dhe deklarata te Shmidit mudn ta kujtojne kush studiues dhe perkthyes. Ne duhet te promovojme vlerat e kombit tone ne kohera, sepse ka shume qe duhet te mesojne qe nuk kemi qene gjithmone kaq “shale pjerdhur” si sot ku “derri e dosa” bejne gjithshka tek ne sa edhe per te ngrene buke marrim leje diplomacive e shajme vetvehten ne gjithfare menyrash mjaft te marrim dy para per tu pasuruar, jo, kemi ditur edhe te jemi krenare, atyre studiuesve te nderuar le tu veme detyre “shtepie” te krijone librin e vlerave te shqiptareve ne shekuj, atehere do tu “heqim kapelen” ne dhe brezat me pas.

    1. Shkruan:

      si prof. Frasheri ashtu dhe A. Plasari mendoj se fillesat e studimeve per kete i kane nga historia e Skenderbeut e Marin Barletit prift shkodran

      Në fakt jo (dhe s’e marr vesh se nga e nxjerr këtë); ata kanë shfrytëzuar burime dokumentare të cilat Barleti nuk i njihte. Të sugjeroj t’i lexosh këto dy vepra që kam përmendur; Historia e Skënderbeut ka bërë shumë rrugë, që prej Barletit shkodran.

    1. Vjet në dhjetor. Nuk di pse e kanë lënë kaq në heshtje. Ndoshta ngaqë është voluminoz 🙂

      1. Ose ngaqë është shumë i shtrenjtë, të paktën për kriteret e Shqipërisë. 33 eurot e çmimit mund të jenë frer për përhapjen e gjerë të librit por ama do ndalojnë edhe ata që janë gati të përdorin librat për tifozllëk si në rastin e O. J. Schmitt-it.

        Dhe meqë përmenda këtë të fundin, nuk të bëri dhe ty përshtypje XhaXha mungesa e Skënderbeut të Schmitt-it nga bibliografia e Plasarit?

        1. E vura re, po. Edhe Shqipërinë Venedike pak si shkarazi më duket se e ka shfrytëzuar. Gjithsesi, kur isha në Tiranë vjet në dhjetor, dëgjova se Plasari kishte kohë që e kish bërë gati këtë vepër dhe ka mundësi që Skënderbeu i Schmitt-it të ketë dalë pasi ai ta ketë mbyllur.

          Unë vura re edhe një gjë tjetër: këtij libri kaq voluminoz dhe kaq të ngarkuar me informacion i mungon indeksi. Pa indeks, libri është praktikisht i papërdorshëm – meqë nëse mua më intereson një informacion, bie fjala, për Zaharia Gropën, nuk do të rri të shfletoj gati 1,000 faqe për ta gjetur.

          E kam fjalën, kjo e Plasarit është nga ato lloj veprash të cilat, në thelb, ndërtohen rreth një indeksi.

          Një krahasim i shpejtë edhe me Skënderbeun e Schmitt-it: ky i Plasarit duket më i ngjeshur me të dhëna dokumentare gjithfarësh (nuk di sa të nevojshme janë të gjitha ato, por le ta gjykojnë historianët), por ai i Schmitt-it është pa dyshim më i këndshëm në lexim.

          1. Nuk di ç’të them. Plasari në shënim në fund të librit thotë se e mbaroi punimin më 2010 dhe në bibliografi p.sh. ka librin e Xhufit (Nga Paleologët tek Muzakajt) i cili u botua në 2009. Ky i fundit e citon Schmitt-in, që është vepër e 2008-ës. Pastaj, Plasari po në shënim falenderon midis të tjerësh edhe Schmitt-in për ndihmën që ky i ka dhënë, pra duhet të kishte dijeni të paktën për librin që përgatiste historiani zvicerian. Prandaj më bën përshtypje mungesa e Schmitt-it nga bibliografia.

            E drejtë vërejtja për indeksin. Një libër kaq i ngjeshur me informacione duhet të kishte një indeks emëror, toponimesh, madje edhe tematik i cili do ta bënte librin më praktik.

  6. Mendoj se ne Arberi madje edhe ne More, nuk ka pasur nje vije ndarese te qarte midis fese se krishtere ortodokse dhe asaj katolike.
    Ose e thene ndryshe nuk ka pasur nje homogjenitet ortodoks( Kreta ishte per 400 vjet nen Venecian).
    Qe nga 1204 e deri ne 1500, dmth qe nga pushtimi i Konstantinopojes prej katolikeve e deri ne pushtimin e plote te Greqise dhe Arberise prej turqve, prezenca katolike ka qene shume e ndjeshme.
    Durresi psh i perkiste nje aristokracie europiane katolike. Ne kohen e mbretereshes Joana te Napolit ( e mbesa e Robertit te Mencur), ne krye te “shtepise” se Durresit ishte nje nga trashegimtaret e Balduineve te Belgjikes se sotme, qe e quante veten perandoreshe te Konstantinopojes , meqe rridhte nga ata qe kishin mbreteruar ne ate qytet mbas 1204.
    Por ‘shtepia” e Durresit, mbas vdekjes se Robertit, ishte pretendente per fronin e Napolit, dhe ne intrige perzihet edhe mbreti katolik i Hungaresi, qe coi ushtri per ta pushtuar. Pra eshte nje trekendesh: Durres – Napoli – Hungari, qe eshte katolik, dhe jo ortodoks.

    Ne kohen e Skenderbeut kemi ne skene te njejtet lojtare: Arberi – Napoli – Hungari. Rastesi? S`me duket. Koencidence? Koencidencat zakonisht nuk kane jete gjate.

    Nese perdorim letrat e shkuara per te spjeguar fenoment e sotme, e njejta metodologji ka vlere per te gjithe.
    Psh ( jo se ka lidhje me cfare po diskutojme) Skenderbeu e deklaron veten princ te epiroteve, dhe jo te arberve. Pra problemi epirot duhet konsideruar si joekzistues, sepse i eshte dhene pergjigje qarte ne shk 15

    Ose kemi rastin e proveditorit ( “pro-konsullit’) venedikas te Nauplionit, ne More. Ne vitin 1478, ne nje nga raportet e permuajshme derguar qeverise se tij, ai shkruan se “gli albanesi” nuk pranojne te komandohen nga greket, se nuk ka martesa midis tyre, dhe ne raste festash, nuk pranojne protopapat greke, por kane prifterinjte e tyre, qe bejne sherbesat ne gjuhe te tyre.
    Pyetja del:
    Cfare prifterinjsh?
    Cfare gjuhe?
    Cfare riti?
    Ku ishin pregaditur keta prifterinj?
    Ku e kish mesuar grigja kete liturgji ne nje gjuhe qe ishte ndryshe nga ajo e grekeve?

    Te gjitha keto perfundime dhe pyetje dalin nga burime primare njesoj si ato te qe perdor Plasari per te arritur ne konkluzinet e tij.
    A jane te vlefshme? Apo jane te pavlefshem?

    Kjo eshte ceshtja…

  7. Gjysma e Amerikes flet tani Spanjisht ( kjo per nje periudhe 200 vjecare te pushtuar nga spanjollet) dhe shume fise te indianeve te Amerikes e kane harruar gjuhen e vet. Tani, si mendoni ju cfare ka ndodhur me gjuhen shqipe qe mbijetoi ne gjithe keto shekuj? Ku eshte sekreti ? Mos valle ne jemi te destinuar te mos zhdukemi? Shumica e shqiptareve flasin italisht, greqisht, anglisht gati si gjuhen e tyre. Mos kjo gje ka ndodhur dhe ne kohen e Skenderbeut?!
    Shume vete shkruajne per interesa politike, ekonomike dhe oportuniste por fakti eshte qe ne qendrojme se nje lis i madh i cili i ka rrenjet shume te thella ne guret e trojeve shqiptare qe eshte e veshtire ta rrexojne perandori te ndryshme ne kohera te ndryshme.
    Sipas shkrimeve te Edit Durhamit e cila studioi nga afer realitetin dhe identitetin shqiptar te veriut thuhet se: “Feja katolike dhe muslimane ( dhe nuk e permend fare fene ortodokse) eshte perftuar nga shqiptaret per ceshtje interesash. Shqiptaret e kishin besimin e tyre te forte pagan i cili ishte aq i fuqishem sa qe te gjithe zakonet, ritet martesore dhe vdekjet i benin ne zakone pagane. Keshtu qe feja tjeter e sjelle nga pushtues te ndryshem ishte thjesht ceshtje ekonomike. Per shembull, kur vinte prifti me bere politiken e krishtit tek keto njerez ato e degjonin dhe nuk flisnin. Pastaj, prisnin kur ti vinte hoxha e degjonin dhe ate pastaj i venin ne peshore cfare me jep mua prifti apo hoxha. Kush i jepte me shume “ate besonin”.
    Une besoj qe ky ka qene nje nga shkaqet qe shqipetaret i quajne kokeforte, sepse nuk kane bere ate qe kane dashur pushtuesit dhe automatikisht kane mbijetuar dhe shtuar ne popullsi. Dokumenti me i vyer eshte populli shqiptar i cili vazhdon te mbijetoje dhe te levroje gjuhen e tij ne skajet me te larta te letersise dhe artit te fjales.
    U gezova nje dite kur mora vesh qe Universiteti i Tiranes punonte me tre turne – per shkak te prurjes se madhe te studentave. Kjo tregon deshiren e madhe te shqiptareve per dije dhe kulture. Ku kane shkuar shqiptaret kane shkelqyer neper universitetet famose te botes. Ky eshte nje tregues i cili te shpie prap tek rreshtat e mesiperme, nderkohe qe gjysma e Amerikes eshte asimiluar dhe flet spanjisht shqiptaret tani jane duke lulezuar; jo vetem qe s’jane asimiluar por universitetet tona po marrin format nga me moderne duke u krahasuar me shume universitete te njohura te botes.

    Kjo tregon se ne nuk jemi dhe s’kemi qene ndonjehere nje fis tribal i pa zhvilluar sic pretendojne greket apo serbet, apo (Plasari ) por historia po tregon se si ne po kthehemi ne fuqine tone te dikurshme me besimet tona pagane pamvaresisht nga perftimi i kristianismit apo i muslimanismit!!

    Pershendetje Ardi Omerit, bashkeqytetarit tim te talentuar. Nuk besoj qe greket qe mburren me Homerin ta trashegojne kete emer ose mbiemer. Jemi ne qe e trashegojme. Nuk e shpjegoi dhe kete Plasari ?? mos harrojme qe Homeri eshte nga shkrimtaret e vjeter grek. Une e di qe ai nuk ishte orthodoks.

  8. Yeah I know, por ne kohen e Homerit nuk ka pasur islam. Sipas fonetikes hiqet h kur lexohet!
    Pastaj ato nga e moren kete emer dhe asnje grek nuk ka emrin Homer ??

    Ku humbi emri Homer? Sic humbi dhe emri Pirro ne Greqi. Vetem shqiptaret mbajne emrin Pirro ne Greqi. Mos valle dhe ky eshte emer islam??

    Epirin e duan por Pirron nuk e duan!! Epo Epiri pa Pirron nuk ka kuptim. Keshtu, zoti Xhaxhai ….

  9. Megjithate me behet qejfi qe je kapur ne nje pike tek gjithe ky shkrim i mesiperm.
    Edhe Mona Lizes te Leonardo Da Vincit i kane gjetur difekte por me mire qe je kapur dhe qe kundershton kete fakt dhe je ne rregull me faktet e tjera siper. Pastaj ne shqiptaret jemi njerezit e cudirave . Mireseerdhet ne boten e cudirave!

    1. Mos ma vër shumë re. Kam alergji të madhe ndaj broçkullave kombëtariste, më duket sikur na kanë kapur peng çdo debat për historinë. Vura re që edhe ti kishe bërë tre pyetje në komentin tjetër, nga të cilat njëra me dy pikëpyetëse. Si i zoti i shtëpisë që jam, të sugjeroj ta lësh këtë temë fare, sepse nuk je në gjendje të thuash asgjë me vlerë.