Në një intervistë dhënë tani së fundi, themeluesi i Facebook-ut Mark Zuckerberg ndalet ndër të tjera edhe në çështjen aq të debatuar të privatësisë.

Thotë Zuckerberg:

Duhet të kemi parasysh se gjërat kanë ndryshuar shumë në gjashtë vjetët e fundit. Dhe se koncepti që kam unë për privatësinë nuk është i njëjti me atë të tim eti, as me atë të një djali 14-vjeçar. Gjashtë vjet më parë, askush nuk dëshironte që të dhënat e veta personale të dilnin në ueb, ndërsa sot një numër i madh njerëzish s’e kanë për gjë të bëjnë publik numrin e tyre të celularit në Facebook. Për prindët e mi privatësia ishte vlerë, për moshatarët e mi vlerë është përndarja (sharing). Për ne kontrollet ndaj privatësisë kanë qenë gjithnjë me rëndësi që në krye, nëse kemi bërë ndonjë gabim, e kemi ndrequr menjëherë. Kryesor është dialogu me përdoruesit e sajtit, dhe ka ndodhur që këta kanë shtruar disa çështje dhe ne i kemi marrë parasysh duke i thjeshtuar punët dhe bërë më të kuptueshme.

Vërtet po zhvlerësohet kështu privatësia për brezat e rinj? Dhe, çka është edhe më e rëndësishme, vërtet nevoja për privatësi i kundërvihet nevojës për përndarje (sharing)?

Pyetjes së parë nuk di t’i përgjigjem; por nga përvoja vetjake, nuk më duket se brezi i ri ka ndonjë koncept të ndryshëm për privatësinë nga imi; ndoshta ndryshimi ka të bëjë me raportet e të rinjve me njëri-tjetrin, në krahasim me raportet e tyre me brezin më të vjetër. Çfarë këta e kanë të lehtë ta ndajnë mes tyre, mund të mos duan t’ua bëjnë të ditur, bie fjala prindërve.

Më anë tjetër, nevoja për të ndarë me të tjerët më duket se ndihet më shumë brenda një grupi, ose në kontekst; ndërsa nevoja për privatësi ka rëndësi pavarësisht nga konteksti. Një informacion imi publik në Facebook nuk është aq publik për njerëzit që më njohin – edhe pse gjasat janë që ata do ta përdorin vetën – por për të tjerët, për të gjithë ata që sot nuk më njohin, por që ndoshta interesohen për mua, për të më shitur mallra, ide politike, ideologji, propagandë e kështu me radhë.

Tek e fundit, unë përndarjen e shoh edhe si privilegj; nëse i ndaj me ty disa gjëra të miat, kjo ndodh ngaqë kam besim tek ti. Në momentin që privatësia e humb domethënien, atëherë edhe vetë vlera etike e përndarjes vjen e tkurret.

Ka edhe një aspekt tjetër që duhet cekur: privatësia merr rëndësi së bashku me peshën e një individi në jetën e të tjerëve. Sa më publik të jetë dikush, aq më kritike është që disa anë të jetës së tij të mbeten jashtë vëmendjes publike; dhe këtë e them jo vetëm duke pasur parasysh tabloidët, ose rrezikun për shantazh.

Sinqerisht, Zuckerberg-u më tingëllon hipokrit; sepse ai vetë tashmë bën pjesë në një elitë njerëzish të suksesshëm, të cilët i përkufizon pikërisht distanca nga të tjerët, muri ndarës ose… privatësia.

Nga ana tjetër, një sipërmarrjeje tregtare si Facebook-u i intereson që t’i kosherizojë përdoruesit e vet, sepse ashtu e ka më të lehtë t’ua zotërojë sjelljet, shijet dhe prirjet. Nga kjo pikëpamje, zhvlerësimi i privatësisë përfton para së gjithash insekte kolektiviste – bletë ose milingona, të dobishme para së gjithash për t’u ndërtuar piramidat faraonëve të rendit të ri të botëror: korporatave.

Për Facebook-un dhe rrjetet sociale në përgjithësi po flitet shumë, në disa nivele. Kohët e fundit, blogu Programe shqip ka botuar përkthimin e një analize të thelluar të Tom Hodgkinson me titull Me të tillë miq…, i cili meriton të lexohet krahas dhe përballë flluskave që lëshon Zuckerberg-u, për të kuptuar përmasën ekonomike të dukurisë.