Titulli: Bukë me sallam
Autori: Charles Bukowski
Përktheu: Iris Sojli
Botime Pegi 

Përgatiti për Peizazhe të Fjalës: Iris Sojli [divider style=”shadow” margin_top=”30px” margin_bottom=”30px”]

1.

Nuk e urreja tim atë. Ai thjesht tejkalonte çdo imagjinatë, dhe e vetmja gjë që doja ishte të ikja prej tij. Nuk qaja dot. Isha shumë i sëkëlldisur që të qaja, shumë i hutuar. Rripi u përplas edhe një herë. Pastaj ndaloi. Po qëndroja dhe po prisja. E dëgjova tek varte rripin në mur.
– Herën tjetër, – tha, – nuk dua të gjej asnjë fije.
E dëgjova që doli nga banja. Mbylli derën e banjës. Muret ishin të bukura, vaska ishte e bukur, lavamani ishte i bukur dhe perdet e dushit ishin të bukura, madje edhe WC-ja ishte e bukur. Im atë ishte larguar.

2.

Pra, këtë kërkonin: gënjeshtra. Gënjeshtra të bukura. Kjo u nevojitej. Njerëzit ishin budallenj. Nuk do ta kisha të lehtë.

3.

E pashë drejt e në sy. Pashë xhepat që krijonte lëkura rreth mjekrës dhe qafës së tij. Pashë rrudha dhe të çara të trishta. Lëkura e tij ishte si stuko e lodhur bojë rozë. Ishte me kanotiere dhe barku i varej, duke krijuar edhe atje rrudha. Sytë nuk i kishte më të egër dhe shikimi i tij e shmangte timin. Diçka kishte ndodhur. Peshqirët e dinin, perdja e dushit e dinte, pasqyra e dinte, vaska dhe haleja e dinin. Im atë u kthye dhe doli nga dera. Ai e dinte. Ishte e rrahura e fundit. Prej dorës së tij.

4.

Ata eksperimentonin me të varfrit dhe nëse funksiononte, e aplikonin trajtimin edhe te të pasurit. Por, edhe nëse nuk funksiononte, kishte të varfër sa të duash për të eksperimentuar.

5.

Rreth meje ndodheshin të dobëtit në vend të të fortëve, të shëmtuarit në vend të të pashmëve, humbamenot në vend të triumfuesve. Me sa duket, ky ishte fati im: të kaloja gjithë jetën në shoqërinë e tyre. Kjo nuk më shqetësonte aq, sa fakti se unë u dukesha i parezistueshëm këtyre tipave të lodhshëm e idiotë. Isha si një copë muti që tërhiqte mizat dhe jo një lule që dëshirohej nga fluturat dhe bletët. Unë doja të isha i vetëm, ndihesha përsëmbari kur isha vetëm, më i pastër, por nuk isha aq i zgjuar sa të shpëtoja prej tyre. Ndoshta ata ishin udhërrëfyesit e mi: baballarë të një forme tjetër. Sidoqoftë, ishte bezdi e madhe t’i kisha nëpër këmbë, tek haja sanduiçin bolonjez.

6.

Problemi ishte se vazhdimisht duhej të zgjidhje mes dy të këqijave, dhe pavarësisht se ç’zgjedhje bëje, të rrëmbehej edhe një pjesë më shumë nga vetja, derisa nuk mbetej më asgjë.

7.

Pija ishte e vetmja gjë që e mbronte njeriun nga të ndjerit përjetësisht i mpirë dhe i padobishëm. Çdo gjë tjetër vazhdonte të më gërryente deri në asgjësim. Dhe asgjë nuk ishte tërheqëse, as edhe një gjë. Njerëzit ishin të përmbajtur dhe të kujdesshëm, të njëllojtë. Dhe mua më duhet të jetoj me këta shkërdhata deri në fund të jetës, thosha me vete. Çfarë tmerri, të gjithë kishin vrima bythe, organe seksuale, gojë dhe sqetulla! Të gjithë dhisnin, dërdëllisnin dhe ishin të ngathët si bajga kali. Vajzat dukeshin të mira nga larg, me diellin që u shndriste në fustane dhe në flokë. Por po t’iu afroheshe për të dëgjuar pasqyrimin e trurit kur hapnin gojën, të vinte të gërmoje nën një kodër dhe të fshiheshe atje me mitralozin gati. Padyshim, kurrë s’kisha për të qenë i lumtur, kurrë s’do të martohesha, kurrë s’do të kisha fëmijë. Punë muti!

8.

– Sa herë që të shoh, ke një gotë në dorë. Kjo është mbrojtje për ty?
– Është mënyra më e mirë që di unë. Pa pijen, do ia kisha futur vetes me kohë.
– Futja kot.
– Asgjë që funksionon nuk është “futja kot”. Besimtarët e sheshit “Pershing” kanë Zotin e tyre. Kurse unë, unë kam gjakun e tim zoti!
Ngrita gotën dhe e thava.
– Ti s’po bën gjë tjetër veçse po fshihesh nga realiteti, – tha Bekeri.
– E pse jo?
– Nuk do të bëhesh kurrë shkrimtar nëse i fshihesh realitetit.
– Vërtet e ke? Po kjo është puna e shkrimtarëve!

9.

Unë këtu isha i virgjër, këta flisnin për luftë. E imagjinon të ta hidhnin bythën në erë, për hir të historisë, që para se të zbuloje si ishte femra? Ose para se të bëheshe me automobil? Kë do të mbroja? Dikë tjetër. Dikë tjetër që nuk i plaste bytha për mua. Rënia në luftë nuk i ndalonte kurrë luftërat të ndodhnin.

10.

Kisha vënë re se, shpeshherë, në skajet më të varfëra edhe më të pasura të shoqërisë, të çmendurit lejoheshin të përziheshin lirisht. Unë e dija se vetë nuk isha tërësisht në rregull. E ndieja ende, siç e kisha ndier edhe fëmijë, që kisha diçka të çuditshme në vetvete. Ndieja se isha i paracaktuar të bëhesha vrasës, grabitës, shenjtor, përdhunues, murg a eremit. Kisha nevojë për një vend të izoluar, për t’u fshehur. Jeta e njeriut të shëndetshëm mesatar ishte e mërzitshme, më shumë se vdekja. Dukej sikur nuk kishte ndonjë alternativë të mundshme. Edhe arsimimi dukej një grackë. Ai arsimim i paktë që i kisha lejuar vetes, më kishte bërë edhe më dyshues. Çfarë ishin doktorët, avokatët, shkencëtarët? Asgjë më shumë se njerëz që i lejonin vetvetes të privohej nga liria e të menduarit dhe të vepruarit si individ. U ktheva në kasolle dhe piva…

[divider style=”shadow” margin_top=”30px” margin_bottom=”30px”]

1×10 është një seri e re që i prezantohet lexuesit të Peizazhe të Fjalës. Ideja është e thjeshtë: një libër në dhjetë copëza. Ky “cungim” i librit nuk vjen gjë nga parimi se mjafton një gotë për të marë vesh ç’verë ka fuçia, por nga shpresa se oreksi për dijen dhe leximin vjen duke “pirë”.  Një koment nga Gresa Hasa mbi këtë libër mund të lexoni këtu.