Ministrit të Bletarisë, Xhezair B., pasi i tërhoqën veshin në Plenum për një gabim të rëndë të natyrës ideologjike në dikasterin që drejtonte, i kërkuan edhe që të ulej e të përgatiste autokritikën për mbledhjen e ardhshme të Këshillit të Shtetit.

Për fat të keq, Diktatorit i pat qëndruar rëndë omëleta që kish ngrënë për mëngjes para kësaj mbledhjeje të shumëpritur, prandaj edhe mbeti i pakënaqur me autokritikën e ministrit dhe i kërkoi këtij, me ashpërsi konstruktive, që të thellohej përsëri në gabimet e veta dhe ta paraqiste autokritikën të ripunuar ditën e nesërme.

Ministri Xhezair B. u mbyll në zyrën e vet dhe nuk doli që andej veçse ndaj të gdhirë, kur arriti ta rishkruajë autokritikën fund e krye, në pajtim me vërejtjet që i kishte bërë Diktatori.

Seanca e dytë e mbledhjes së Këshillit të Shtetit filloi me dëgjimin e kësaj autokritike të ripunuar, që sipas procesverbalit që ende gjendet në arkivin e Këshillit të Shtetit, mbante titullin “Mbi disa gabime të rënda ideologjike në punën me bletarinë.” Diktatori e dëgjoi Xhezairin me vëmendje dhe duke mbajtur shënimet e duhura; pastaj, në përfundim të leximit, e pyeti ministrin nëse kishte ndonjë gjë për të shtuar, me ç’rast Xhezair B. u gëlltit dhe pastaj falënderoi shokët për vëmendjen, ndihmën e pakursyer dhe besimin proletar që kishin treguar ndaj tij.

Jo, tha Diktatori. Autokritikës së ministrit të Bletarisë, që tingëllonte e plotë dhe marksiste në vetvete, i mungonte pikërisht reflektimi i autorit për dobësitë e versionit të saj të parë; meqë shpesh shkaqet e gabimeve në detyrë kuptohen më mirë duke analizuar mangësitë në justifikimet e sjella. Heshtja, në raste të tilla, ishte po aq akuzuese, sa ç’ishin fjalët shfajësuese.

Ashtu, të topiturin Xhezair B. e ftuan me tone kërcënuese që ta rishikonte autokritikën e vet përsëri, duke përfshirë atje edhe një analizë të arsyeve që e kishin shtyrë të anashkalonte mangësitë e dukshme në autokritikën e parë.

Seanca e tretë e mbledhjes rutinë të Këshillit të Shtetit filloi të nesërmen, gjithnjë në orën 9:00. Ministri i Bletarisë, i cili kishte kaluar një tjetër natë pa gjumë në zyrën e vet, lexoi autokritikën e ripunuar sërish, ku kishte shtuar një analizë sa të zgjeruar aq edhe të pamëshirshme të mbeturinave të sedrës mikroborgjeze në personin e tij, të cilat e kishin penguar të reflektonte, gjatë përgatitjes së autokritikës së dytë, për mangësitë e autokritikës së parë.

Në përfundim të kësaj ndërhyrjeje, e mori fjalën përsëri Diktatori, për ta pyetur Xhezairin nëse kishte ndonjë gjë për të shtuar; me ç’rast ministri, dukshëm i ngashëryer, tha se dëshironte të bënte një autokritikë të mëtejshme, për heshtjen e tij ndaj gabimeve që i kishin shpëtuar gjatë rishikimit të gabimeve të autokritikës së parë.

Pyetjes së Diktatorit nëse e kishte përgatitur me shkrim edhe këtë autokritikë të tretë, ministri i Bletarisë iu përgjigj duke nxjerrë nga çanta e butë prej lëkure një dorëshkrim tjetër, të daktilografuar rishtas.

Meqë kjo u konsiderua nga shokët si e mjaftueshme dhe Xhezairit iu dha edhe një herë dora, asnjë nga anëtarët e Këshillit të Shtetit nuk e mori vesh se në çantën e ministrit të Bletarisë fshihej edhe një dorëshkrim autokritik i katërt, më i fshehtë se tre të tjerët, ku autori shpjegonte shkaqet psikologjike dhe klasore që e kishin çuar në shpërdorimin e kohës së çmuar të Këshillit të Shtetit dhe të vetë Diktatorit me autokritikat e tij të njëpasnjëshme.