(nga Stanislaw Lec*)
Tregoje ç’ke në vete, pa u zhveshur lakuriq.
Edhe arti i elokuencës i detyrohet artit të ventrilokistit.
Fantazia nuk e ka të drejtën për të qenë shpifje.
Artisti nuk bënte dot më përpara: publiku i ishte shtrirë te këmbët.
Mos ndiqni gjurmët e të mëdhenjve, se do të mbyteni! Në bajgat e tyre.
Ka një kategori gjenish, ku vetëm ata janë në gjendje të zbulojnë gjenij.
Kur ëndërroj, kam autorët e mi të preferuar, që nuk ekzistojnë kur jam zgjuar.
Po sikur fjalët t’u flasin më shumë fjalëve, se njeriut?
Atij që ia kanë zënë gojën, mos i kërkoni që t’jua thotë.
Një autor tragjik i denjë për emrin që mban, i përdor lotët me pikatore.
Kritiku duhet të vendoset ose nga ana e sallës, ose nga ana e skenës; përndryshe, perdja mund t’i bjerë në qafë si gijotina.
Arti nuk u kërkon artistëve talent, por vepra.
Thellësia dhe niveli i lartë: nuk janë e njëjta gjë.
Eunukët i përdorin edhe për të mbikëqyrur mendimet.
Kur i sheh gjithë këto statuja, thua se ende nuk kemi dalë nga epoka e bronzit.
Si rrufeja në qiell të kthjellët: kështu duhet të vdesë optimisti.
Publiku gogësinte, duke treguar dhëmbët.
Politika: gara me Kuaj të Trojës.
Zoti provoi kushedi sa fjalë, para se ta gjente atë që krijoi botën.
Refuzoni që t’jua imponojnë lirinë e fjalës para lirisë së mendimit!
Një vepër nuk e krijon detyrimisht autorin.
Para një fjale dridhuni nga emocioni, jo nga frika!
Mos ia hiqni penën nga dora, se mund të rrëmbejë topuzin.
Arti lulëzon atje ku e kanë plagosur.
Mungesa e epilogut nuk e pengoi publikun që të dilte nga salla.
As fjalorët nuk janë për t’u marrë tekstualisht.
Edhe gjuha e kërcënimit ka dialektet e veta.
(*) Stanislav Lec (Stanisław Jerzy Lec, 1909-1966), shkrimtar polak dhe një nga aforistët më të mëdhenj të shekullit XX. Materialin më sipër e kam përzgjedhur dhe përkthyer nga përmbledhja e tij Nouvelles pensées échevelées (frëngjisht).
