Mesnatë e së shtunës kryeqytetase, qielli me vranësira të ndërrueshme, unë jam gati për t’i ulur qepenat.

Bie telefoni: numër privat. Alo? Zë femëror, i gërvishtur – si i një adoleshenti të sapokthyer nga stadiumi. Alo, kush je?

Fillojmë një pingpong të lehtë: Mirëmbrëma. (Mirëmbrëma je vetë.) Kush jeni ju, ju lutem? Prezantohuni ju në fillim, më thotë. Po ju cilin kërkoni? Më thoni ju. Ku e gjetët këtë numër, e pyes unë. I rashë një numri, thjesht, dhe ja, paskam qenë me fat, më thotë.

OK, atëherë, natën e mirë, e mbyll unë thirrjen.

Numrin tim të ri të celularit e kam blerë në Tiranë vetëm para tre ditësh, sipas të gjitha rregullave të shtetit.

Ja pra një biznes i admirueshëm, them me vete.

Për ta blerë numrin, kam paraqitur ID-në time amerikane. Te banaku madje më kanë lejuar të zgjedh midis 847 4746 dhe 293 5849: simpati, elegancë dhe eficiencë.

Sa është probabiliteti që t’i biesh një numri çfarëdo dhe të dalë imi? Një matematikan kushedi do të qeshte me këtë pyetje.

Hulumtoj rreth e rrotull, me të dijshmit: më thonë që ka rrjete informale, që i marrin numrat “me potencial” nga pikat e shitjeve të kompanive celulare dhe ua japin shërbimeve të eskortit ose bareve dhe klubeve që kanë shumëçka për të ofruar.

Me sa duket, i përmbushkam kriteret për t’u kapur në grep, cilatdo qofshin këto kritere.

E kanë e kanë futur në listën e duhur numrin e ri dhe kanë pritur gjithë delikatesë deri natën e së shtunës, ose fundin e një jave të lodhshme, të kaluar nga një OJQ në tjetrën, nga një tryezë e rrumbullakët në tjetrën, nga një studio televizive në tjetrën.

E shtunë mbrëma vonë, klienti anonim pak i pirë, pak i trullosur, pak i neveritur me veten, pak dyshues se mos ky udhëtim drejt Ballkanit mund të dalë fiasco.

“Alo, prezantohuni ju në fillim, që pastaj të prezantohem edhe unë.”

Mikpritja tradicionale shqiptare, e përditësuar në rrethanat e reja të globalizmit dhe të turizmit bashkëkohor.

Ma jep ti besën, që të ta jap edhe unë. Tit for tat.

Një transaksion qejfi i mbetur në tentativë, por jo për fajin “e tyre.” Uroj që vajzës me zë të ngjirur t’ia kenë dhënë megjithatë mëditjen. Për mua thirrja ishte, natyrisht, falas.