Të ecësh në orët e para të mëngjesit rrugëve të një qytet të madh, është si të kalosh para derës së hapur të kabinës së makiazhit të një aktoreje, ndërsa përgatitet të dalë para publikut. Në ndonjë rast nuk është aq rrezatuese sa të është dukur në skenë, por ai çast intim tualeti sikur të afron më shumë me të, të duket vetja sikur bëhesh pjesë (edhe pse vetëm për pak çaste) e një bote të cilës, ta themi hapur, ti nuk do t’i përkasësh kurrë. Por tani që thamë të gjitha këto, le të shtojmë se megjthatë, aty brenda ka edhe një grimë vuajërizmi, por jo krejt morbid dhe gjithsesi, kalimtar.

Nuk di, fjala vjen, në cilën orë tjetër të ditës mund të ecësh me nge rrugëve të West End në Londër, të ndalosh pa patur frikë se dikush që nxiton pas teje me çantë udhëtimi në kurriz, nuk do t’i mbajë me kohë frenat, të kundrosh një monument pa u druajtur se do të dëgjosh hungërimën e dikujt që po përgatitej të shkrepte një fotografi, të mbështetësh në parmakët e London Bridge dhe të ndjekësh me sy një shtjellë mjegulle që mezi shqitet nga bedenat e Tower Bridge dhe ikën tutje me anijet e para që lënë portet e tyre, për t’u kthyer me to në darkë.

Edhe lokalet e parë që nisin të hapen në atë orë kanë një lezet më intim, zhurmat e njerëzve nuk mbysin fërshëllimën ekzotike të ekspresit, në atë orë të mëngjesit ke përshtypjen se hyn vërtet në bar dhe jo në një bar.

Për këto e për mjaft arsye të tjera është e këshillueshme që kafenë e parë të mos e porositësh në restorantin e hotelit, por në ndonjërin prej atyre pub-eve në qendër të qytetit, të cilëve nuk u afrohesh dot në darkë. Një kafe në Regent Street, ndërsa qyteti ende fle (në të vërtetë sapo ka shkuar të flejë), nuk është se ka shije të ndryshme, barmani nuk është se do t’i kushtojë asaj më shumë kohë e kujdes sepse ti je klienti i parë (për këtë duhet të shkosh në Stamboll, ku e kanë për ters që klienti i parë të dalë i pakënaqur), por kur qëllon të jesh klienti i parë dhe për disa minuta mbetesh edhe klienti i vetëm, kjo të jep një farë statusi, ke diçka të veçantë që nuk e kishe mbrëmë, je objekt i një shërbimi më të personalizuar se ai ndaj një turisti anonim të mesditës, që ndalon aty si një fokë e rraskapitur që uji e nxjerr në breg.

Në rastin tim, barmani nuk ka nevojë ta ketë shtëpinë me dritare nga Oksfordi, që të kuptojë se një klient si unë nuk është vendas. Por kjo nuk do të thotë asgjë, ti e ruan ende atë statusin tënd, edhe pse anglishtja e pa ushtruar prej shumë vitesh të ka zhvoshkur pak portretin që ti përpiqesh të mbash mbi avujt e ekspresit. Ti përsëri je klienti i parë dhe jo një klient. Pa shtuar këtu se edhe barmanëve londinezë u pëlqen ndonjëherë të bisedojnë me të huajt. Jo rrallë ndodh që ndonjëri prej tyre të përgatisë edhe një kafe për vete dhe pastaj të të sajdisë duke të pyetur nga je. Eh, ndodh!

Kur u përmend kombësinë time të dytë dhe u them se jam francez, ka diçka prej anglezi që shkërmoqet e bie përtokë te ata, sytë u shndrisin, sikur në një cep të tyre ende u ka mbetur pak nga plazhet dhe dielli i mrekullueshëm i Côte d’Azur, ku ai ka kaluar pushimet e fundit, këtu e shtatë vjet më parë.

Por mëngjeseve ndodh shpesh që edhe unë të ndihem me humor të mirë, me moral të lartë, me aftësi të admirueshme për t’u kaluar përsipër vështrimeve të vëngërta, për t’u qëndruar anash atyre fjalëzave që shpesh ngjajnë si cikla pështymash. Në këtë rast i shoh në sy bashkëfolësit e mi dhe u tregoj kombësinë time të parë. U them, pra: shqiptar jam!

Jo rrallë vërej se ata ulin ngadalë filxhanin e tyre mbi banak dhe pa e bërë shumë veten shkojnë e hapin një sirtar, diku nën atë të arkës.

Shpesh mendoj se duan të sigurohen se revolveri që kanë fshehur është ende aty.