Këta politikanë, aktivistë, militantë, ish-kryetarë, ish-kandidatë për kryetarë, kandidatë për ish-kryetarë, të përjashtuar, gati të përjashtuar, të ripërjashtuar e të ripranuar; këta themelues e rithemelues, themeltarë e themelvënës, të gënjyer e të zhgënjyer, njerëz që kanë parë të vërtetën në sy, njerëz që kanë parë të vërtetën me sy, njerëz që kanë hequr të zitë e ullirit; ish-të mërguar, të degdisur, të dëbuar, të shkelmuar, të syrgjynosur, të ikur nga sytë këmbët; fëmijë dje haram e plangprishës, sot të falur e të rifalur; të gatshëm për të rifilluar, për të marrë e rimarrë hak e shpagë; njerëz të kthyer, të rikthyer e të riatdhesuar; të lindur sërish, born again homunculi, që kanë gjetur e rigjetur aspiratën, shpresën, dritën në fund të tunelit, busullën në këtë kohë stuhish; personazhe këmbëngulëse të një telenovele që rrotullohet ngadalë, ferris wheel në horizontin e ndryshkur të politikës në Tiranë…E pra, nuk më kujtojnë veçse një takëm lojëtarësh profesionistë futbolli, të cilëve deri edhe kombësia e skuadra amtare u është harruar; që kalohen dorë më dorë mes klubeve, si letrat e bixhozit në lojën e “derrit”; që riciklohen pa prerë, pse të zotët në çfarë bëjnë, me kofshë të plota si zinxhirët e tankut; njerëz që ndajnë tryezat e gostive me arbitrat dhe gazetarët e mikrofonit dhe presidentët e klubeve; që dinë të llapin e të flasin rrjedhshëm para kamerës, me theksin folklorik të ruajtur për batutat me kripë; besnikë ndaj rrogës që marrin, por edhe më besnikë ndaj rrogës që do të marrin, si kompromis midis planifikimit për të ardhmen dhe tradhtisë epike; mercenarë të kulluar, në kuptimin më të mirë të fjalës, qenie që e kanë kuptuar se çfarë i kërkohet mallit në treg, është të rrijë ekspozuar me durim në raft si nusja, deri sa ta blejnë… Kështu edhe këta silura të harruar në ujë nga kushedi ç’betejë detare e lënë përgjysmë, piranha dhëmbëkrimbur të politikës, sot me PS-në nesër me PD-në pasnesër kushedi të kthyer përsëri 180 gradë, 360 gradë, të kthyer mbrapsht si xhaketa në dimensionin e katërt, madje të gatshëm për të nisur diçka të re, virgjine dhe të paparë; nga internacionalizmi në nacionalizëm; dje me dylbi, sot me sy të lidhur; një ditë duke hedhur valle, të nesërmen në karrige me rrota; herë me zë të hollë e herë me zë të trashë; pragmatikë në principialitetin e tyre, parimorë në pragmatizmin e tyre; ekspertë për ta shndërruar fjalën e fundit në të parën; me gjunjët të bërë kallo, nga dyshemetë e ashpra të pallateve të pushtetit… Më kujtojnë vërtet futbollistët profesionistë, ata që i shënojnë gol pa entuziazëm klubit të tyre të djeshëm dhe që ngrihen pastaj në qiell prej të gjithëve; e bëri si burrat, atij i lumtë, të kisha qenë unë në vend të tij, sa merr ai në një ditë, mos ia qaj hallin kalorësit; sepse ditën ta vënë kacidhen para zemrës – qoftë edhe me kusht që të nxirrnin fitime dhe nga vetë falja, si kapital mallëngjimi, sikur kjo të ishte e mundur; futbollistë yje shtegtarë që kalojnë nga një yllësi tek tjetra kur ndërron stina, me emra ndonjëherë të pashqiptueshëm, por nofka të shkurtra, infantile, Niki, Fiki, Liki, si prostitutat e lagjes… Por të paktën këta futbollistë një gol edhe e shënojnë ndonjëherë, nga distanca, më shumë për të treguar se mund të shënojnë akoma sesa nga etja për golin vetë; shembëllzim të teknikës së përkryer, syrit të pagabueshëm, sensit taktik dhe gjakftohtësisë prej ujku që qimen e ndërron; e shënojnë, qoftë edhe vetëm si kapar për shitblerjen e ardhshme në fund të stinës, ose për t’i lënë shteg arsyetimit për talentin e pashoq të lënë qëllimisht të vyshket, për atë nuk e do ai… E shënojnë pra golin e duhur, në momentin e duhur të stinës; ndryshe nga profesionistët tanë të politikës, që shkëlqejnë e shquhen vetëm për aftësinë e ndërrimit të fanelave, të sponsorëve, të modelit të flokëve e të ngjyrës primare të kravatës; dhe golin e tyre të stinës e shënojnë pikërisht duke ndërruar “teserimin”; ose duke u riaktivizuar si forcë e freskët, ideatore, rigjallëruese, në palestrat e plogëta të politikës partiake, atje ku s’thahet kurrë djersa, pa çka se trajnerët e masazhatorët e heqimët e na, pije këtë i kanë lënë pa paguar prej vitesh… Këta politikanë të zanatit, virtuozë të kamatës politike, aristokratë të leshit të deles, miq të miqve, njerëz me dy e ndonjëherë tri palë dosje, viktima dhe autorë shantazhesh të vjetra e të reja, bartës dy-tre pseudonimesh për dje, për sot dhe për nesër; që dalin në krye të turmave duke tundur shtizat e tyre pa flamuj, kur nuk dalin të veshur e pispillosur me flamujt e tyre pa shtiza; veteranë tuhafë betejash që nuk i luftuan kurrë, të gjithë aq miq me njëri-tjetrin, sa të mos e lënë kurrë miqësinë t’u prishet nga përkatësia, e dikurshme, e tanishme, e mëvonshme, në kampe të kundërta; njerëz që e kapërcejnë ditën duke ecur pezull mbi harkun e një shkeljeje syri; ekipi i madh i pathyer i futbollistikës sonë politike, ku të gjithë fitojnë, me përjashtim të publikut.