Globalizimi shtjellohet edhe nëpërmjet miteve. Sidomos të miteve që bazohen në ikonat e muzikës pop. Madje, mund të thuhet se globalizimi modern ka marrë forcë pikërisht nga energjia e star system-it dhe e grupeve muzikore me matricë anglosaksone. Kushedi sa borxh i ka globalizimi i sotëm ekonomiko-financiar modelit të yjeve hollivudiane e të muzikës pop…

Ka shumë prej nesh që u rrinë larg miteve, të paktën që kur u shemb komunizmi “i pavdekshëm”. Ka të tjerë që i vëzhgojnë nga larg, në mos me çinteresim me simpati të kontrolluar. Por ka edhe nga ata që nuk u besojnë asfare, për të mos thënë se kanë reagime alergjike ndaj tyre. Diametralisht i kundërt është qëndrimi i atyre që marrin pjesë në turma bërtitëse, në britma kolektive, në flokëshkulje histerike e në histeri flokëshkulëse. Nën këtë qiell ka vend për të gjithë.

Vdekja e ikonës globale të muzikës pop, Michael Jackson, u dha mundësi mediave botërore ta bombardonin publikun me muzikën e këngëtarit amerikan 24 orë pa ndërprerje. Edhe ato pak ndërprerje që u lejuan, kishin të bënin me misteret e vdekjes dhe jetën e tij. Intervista në rrugë, dëshmi të njohurish, deklarata personalitetesh, pjesë nga repertori…, fansa me lot në sy, lot në sy fansash, njerëz me qirinj në duar dhe qirinj në duar njerëzish… I parë nga larg, në tërësi, përngjan me një videoklip muzikor përmbledhës e përmbyllës njëkohësisht; një makrovideoklip i përbërë nga pjesë videoklipesh të mëparshme dhe pamje mallëngjyese nga aktualiteti; një megavideoklip muzikor, përkujtimor, global, i shoqëruar detyrimisht nga tingujt e Triller-it apo të Bad-it.

Me gjithë respektin për njeriun dhe vlerësimin për muzikën e tij, me gjithë mirëkuptimin për deklasimin e lajmit të protestave në Iran, lind natyrshëm pyetja: ç’taksirat kanë ata që në këtë mit nuk kanë besuar asnjëherë, apo më keq, që nuk e kanë shijuar kurrë muzikën e Michael-it të adhuruar, që ta durojnë monopolizimin disaditor të mediave? Ata që adhurojnë mite të ngjashme, ndoshta kanë xhelozi për vëmendjen e mediave botërore, duke uruar (qoftë dita e largët!) që edhe miti i tyre t’i uzurpojë në të ardhmen me të njëjtën forcë ekranet e gjithë globit. Pasuesit e Moxartit ose Bethovenit me siguri e shikojnë orgjinë pamore të mediave si histeri të përkohshme kolektive. Ndërsa midis fansave të “Mbretit të Pop-it”, shpresoj të ketë nga ata që dinë ta ndajnë muzikën nga jeta private e artistit. Besoj se këta janë dakord me idenë se nën qiellin mediatik duhet të ketë vend për të gjithë yjet e muzikës.

Veprimi i miteve është tendencialisht totalizues. Gradualisht, sidomos në një fushë gravitacionale totalitare, mitet i eliminojnë konkurrentët duke i shtënë fillimisht në hije e më pas duke i hedhur në bodrumin e harresës. Natyrisht, kur nuk i shërbejnë mitit të madh. Nuk e përfytyroj dot Shqipërinë e asokohe me artistë aq të famshëm sa t’i bënin hije të Madhit. Sikur Shqipëria në kohën e diktaturës të kishte pasur pluralizëm mitesh ndoshta vetë regjimi do ta kishte pasur jetën më të shkurtër. Apo janë dy gjëra që në thelb e përjashtojnë njëra tjetrën?