Pas infarktit të dytë, mjekët filluan t’ia ndalojnë Diktatorit disa gjëra, mes të cilave edhe të ngjiturit e shkallëve, të bindur se zemra e tij e uritur për oksigjen tashmë nuk do t’i funksiononte dot si më parë dhe mund të ngjante ndonjë aksident sa i padëshirueshëm për kombin, aq edhe i evitueshëm e i parandalueshëm.

Diktatori, që në të ri i ishte përkushtuar seriozisht alpinizmit, madje kishte pushtuar disa nga majat më të larta e legjendare të Alpeve të Zvicrës, nuk e mirëpriti vendimin e mjekëve, edhe pse sëmundja ia kishte ripërtërirë tani frikën ndaj vdekjes, e cila po i shfaqej si pafuqi e mushkërive për t’u mbushur me ajër, ose në ëndrra, si dihatje poshtëruese e myezinit plak, të kapur në kërmillin e shkallëve të një minareje të bardhë të përtejme.

Në mbledhjen e jashtëzakonshme të Këshillit të Shtetit debati u shtjellua i ashpër dhe të gjithë anëtarët njëzëri votuan për të pajisur me ashensorë urgjentisht të gjitha institucionet kryesore të Republikës, shtëpitë e pritjes dhe rezidencat private që frekuentonte diktatori; me ç’rast u krijua edhe një grup pune ad hoc që do të mbikëqyrte blerjen, ndërtimin dhe mirëmbajtjen e këtyre ashensorëve anembanë vendit.

Siç pritej, Diktatori i prekur në sedër e kundërshtoi këtë propozim në krye, duke përmendur koston e lartë të materialit dhe të fuqisë punëtore të kualifikuar, por i vënë përballë fakteve kokëforta u detyrua t’u lëshonte pé kolegëve në Këshill dhe të pranonte se, tek e fundit, shëndeti i tij mbetej çështje me rëndësi kombëtare, e mbrojtur me ligj; aq më tepër që ashensorët, pasi të viheshin në punë, mund të shfrytëzoheshin edhe për të transportuar drejt lartësive kuadro të tjera të larta të shtetit dhe të institucioneve, të goditura mizorisht nga mosha ose të konsumuara nga stresi i pashembëllt në detyrë.

Megjithatë, këmbënguli që të thirrej në mbledhje njëri prej fizioterapeutëve që kishin nënshkruar ekspert-raportin e shkallëve, për ta pyetur nëse i lejohej, së paku, që t’i zbriste shkallët vetë, për çka mjeku u gjend i papërgatitur dhe u përgjigj se mundej, meqë zbritja vërtet mobilizon muskuj të rëndësishëm të gjymtyrëve, por jo miokardin si të tillë. Veçanërisht i kënaqur nga kjo përgjigje, Diktatori i kërkoi formalisht Këshillit të Shtetit që ashensorët, nëse duheshin instaluar vërtet, të programoheshin për ta zhvendosur udhëheqjen e Shtetit nga poshtë lart, jo nga lart poshtë.

Diktatori vdiq pak kohë më pas i mbytur nga një copë e vogël bakllavaje që i shkoi ligsht, pa arritur dot të gëzonte asnjë prej 242 ashensorëve të ndërtuar, me vendim të Këshillit të Shtetit, anembanë vendit; të pasurit e një ashensori të tillë dhe mundësia për t’u mburrur me të e për t’ua treguar mysafirëve të shquar nga brenda e jashtë shtetit vlente tani si shenjë e vyer prestigji dhe statusi për këdo institucion, shtëpi pritjeje ose rezidencë private; prandaj askush nuk guxoi të kërkonte pezullimin e ndërtimeve ose çmontimin e aparaturave dhe të infrastrukturës.

Kompania çekosllovake, që projektoi dhe ndërtoi, në kohë rekord dhe me porosi të posaçme, 242 ashensorë qeveritarë të programuar për transportim pasagjerësh ekskluzivisht nga poshtë lart, mbahet në këmbë sot e kësaj dite me porosi që i vijnë për pjesë këmbimi të atyre ashensorëve dhe shërbime të tjera teknike sa delikate aq edhe të nevojshme.