Arti është pazgjishmërisht i lidhur me humanitetin, sepse realizohet nëpërmjet dhe brenda tij. Porse gjithshka fillon nga humaniteti i artistit, ajo magmë e papërcaktuar ndjenjash, ndjesish, intuite, emocionesh, që kërkon një rrugëdalje nga thellësitë e shpirtit; për t’u derdhur e për të marrë formë më pas në copë, gur, mermer, letër, ekran. Ka një lidhje të pamohueshme ndërmjet historisë, jetës, provave, gëzimeve, dashurive, zhgënjimeve, vuajtjeve, në pak fjalë ndërmjet anës humane (njerëzore) të artistit dhe prodhimit të tij artistik. Ndonëse vepra e tij, pasi firmoset, rrëshqet fatalisht larg, mes mjegullnajave të së panjohurës, si anija e përuruar me shishen tradicionale të shampanjës, diçka i mbetet brenda nga krijuesi i saj; diçka e pareduktueshme, përjetësisht e skalitur, diçka personale.

Përcaktimi “migrant” stonon për artistin, si çdo etiketë për çdo jo-artikull, si çdo cilësor për artin e pastër. E megjithatë qenia e tij midis shumë botëve, pezull midis kulturash, bashkëekzistenca me e në shumë dimensione, ka vetëm një zgjedhje: të shndërrohet në ngjyra, përvijime, profile, imazhe, fjalë, tinguj. Është proces artistikisht spontan, i rrjedhshëm, i domosdoshëm për ekuilibrin e shpirtit. Gjithshka merr jetë në atë zonë ku artisti dhe migranti takohen, shkrihen, bashkohen. Është univers i veçantë, ku ndryshmëria kuptohet vetëm si pasuridhe forcë krijuese.

Është fuqia e takimit. Midis njerëzve dhe kulturave. Është thyerja e qetësisë, e rutinës, e së parashikueshmes. Migrimi i shpirtit mbështetet nga karakteri fizik i takimit. Avantazh i mirë për artistin që dëshiron të zbulojë horizonte të reja. Por edhe përgjegjësi e madhe. Sepse dora e tij duhet të hedhë vija të reja, por më forcën e rrënjëve dhe krenarinë e përfaqësimit. Përndryshe magjia e shkëmbimit përhumbet në gjysmëhijet e mimetizmit. E gjithë kjo ndodh ndërsa kupa qiellore ndryshon, busulla çmendet, koordinat ndërthuren, ndër tundjesh identitare, të pakapshme e të padërprera njëkohësisht.

Veprat artistike janë shpesh fryt i takimit midis historive, ndjeshmërive, ideve të ndryshme. Shumë prej këtyre nuk i rezistojnë impaktit me Tjetrin, por të tjera pasurohen për të shkuar më tej. Artisti është gjithnjë në kërkim të emocioneve të reja për të komunikuar, çka del e vështirë dhe e lehtë njëherazi. E lehtë sepse në vorbullën e vrullshme ku piqen përvojat e ndryshme, midis mijëra gjuhësh, stilesh, kodesh, mund të zbulohen gjithnjë projekte stimuluese, shkëndija të njëmendtta. E vështirë sepse të jetosh në e mbi kufi, midis përkatësive të turbullta, midis gumëzhitjes së babelit dhe zhurmës së modernitetit, mund të shkaktojë konfuzion çoroditës. Artisti i vërtetë dallohet pikërisht sepse ecën në telin e tendosur të identitetit, i sigurt në artin e vet, pa frikë se bie, me forcën e atij që e dashuron thellësinë. Vetëm kështu, midis detajeve dhe diferencave, kontrasteve dhe ngjashmërive, ngjyrave dhe nuancave, do të zbulojë se sfondi është gjithnjë i njëjtë, i përtrajtësuar me humanitet, me njerëz që duan të jetojnë. Në paqe. Artisti është vetëm një prej tyre.