nga Arb Elo

Të vjen zor të thuash gjëra që i dinë tërë, por ja që nuk i dinë deri në fund, siç duken qartë bathët dhe e shohim përditë në lajme.

Fjala është për tri urdhëresa që gjenden në çdo kopsht, që mësohen në shkollë dhe familje, në Bibel, në Kuran, janë të tilla edhe në budizëm e pjesë thuajse e çdo morali minimal që mëton të jetë i tillë.

Aksiomat e këtij morali mbarënjerëzor i bie të jenë:

1. Mos vrit!
2. Mos vidh!
3. Mos gënje!

Tani le ta shohim vetëm nën këtë dritë kaq të qashtër dhe elementare kastën politike shqiptare.

Francisco Goya, El tres de mayo de 1808 en Madrid.

Për numrin 3 nuk është e nevojshme të flitet gjatë, pasi të tërë e dimë që pushtetarët tanë, në kryeministri a jo, në presidencë a jo, në ekran, në gazeta, në gjyq e deri edhe me veten e tyre, gënjejnë.

A vjedhin këta që kemi në krye?

Shih paragrafin më sipër për të gënjyerit.

Ndërsa për urdhëresën bazë të çdo shoqërie që nuk mund e tillë, shoqëri pra e jo kanibalizëm a pishinë ku i madhi e ha të voglin, për urdhëresën „Mos vrit!“ mjafton 21 janari për të arritur në përfundimin që këta i kanë ngjyer edhe duart deri në bërryl në gjak.

Atëherë, ç’të bëjmë?

Të flasim, ta themi këtë edhe përpara togës së pushkatimit.

Le të përfytyrohet populli si dikush i dënuar me pushkatim e të cilit i kërkohet fjala e fundit.

Unë, populli, ti e ai tjetri, që nuk kemi vrarë, nuk kemi vjedhur e nuk kemi mashtruar njeri, po duam të themi veç „Qëlloni!“

Që oficeri që do të jepte urdhrin të mbetet kësisoj pa gojë e që, të paktën, fjalën e fundit ta kemi vetë. A nuk jemi ne sovrani, qoftë edhe duke vdekur? E fundmja është fjala, në fund është ajo…