(nga Stanislaw Lec*)
Të gjithë zotat ishin të pavdekshëm.
Në luftën e ideve, janë njerëzit që lënë kokën.
Më thuaj me kë fle, të të them se kë ëndërron.
Duhet shumë durim për të mësuar si të jesh i durueshëm.
Fshihej prapa gjuhës që ia nxirrte botës.
Gjithnjë kam pasur frikë nga karabinat e pambushura. Me to kanë pasë thyer kafka.
Jemi çmësuar të bëjmë dallim mes varrit dhe monumentit.
Sa më të vegjël të jenë qytetarët, aq më e madhe duket perandoria.
Kurrë nuk është më lehtë të humbësh rrugën në një pyll, se kur ia presin pemët.
Ekzekutimi i padrejtësive bëhet gjithnjë nga duart e duhura.
Çfarë nuk arrin ta imagjinosh, shpesh mund të arrish ta blesh.
Të hezitosh është ta marrësh tashmë një vendim.
Reflektoni para se të mendoni!
Pasi të realizohet, a ka surrealizmi ndonjë arsye akoma që të jetë?
A ka mjaft fjalë për t’ua shuar urinë të gjitha gojëve?
Te çdo dordolec dremitin ambicjet për terror.
Le t’u fryjmë ne vetë velave!
Një zarf bosh, por i ngjitur, fsheh edhe ai një sekret.
I shtinte njohjet në dorë, por nuk i pllenonte.
Nuk është mirë të dyshosh për dikë, kur je totalisht i sigurt.
Kur nuk fryn erë, edhe flugerët kanë karakter.
Po të mos dini gjuhë të huaja, nuk do t’i kuptoni kurrë heshtjet e të huajve.
Mos i fertilizoni mendjet shterpa!
Vetëm pas krijimit të botës dolën një mori gjërash që nuk ishin të kësaj bote.
I dua shumë ata që do të kishin ekzistuar edhe sikur të mos i kish lindur kush.
Jo nga çdo vezë del një Kolomb.
(*) Stanislav Lec (Stanisław Jerzy Lec, 1909-1966), shkrimtar polak dhe një nga aforistët më të mëdhenj të shekullit XX. Materialin më sipër e kam përzgjedhur dhe përkthyer nga përmbledhja e tij Nouvelles pensées échevelées (frëngjisht).