TË PADUKSHMIT E PUSHIMEVE

nga Marsi Simo

1. Rukija e rozmarinës

Hajde letra bixhozi, vaj plazhi, gazeta. ..

Kushedi sa herë na ka bezdisur ky refren që e dimë përmendësh nga shitësit e ndryshëm që kalojnë fare pranë nesh në çadrat ku po pushojmë. Shmangim shikimin, kthehemi nga ana tjetër deri sa hapat e tyre të ndihem më larg.

Rukija është 46 vjeçe, por në pamje duket shumë më e madhe në moshë. Ajo ndaloi pranë çadrës tonë sepse unë po e vëzhgoja sesi ajo mbante aq shumë çanta, një në shpinë, një të madhe të mbështetur nën peshën e shpatullës e të tjera nëpër duar. Si për ironi, në çantën e saj shkruhej “1/2 mile” dhe unë po bëja llogari sa kilometra ecën ajo çdo ditë…

Rukija shet çaj mali, sherebelë, e lloje të ndryshme çajrash të dëgjuara apo jo. Më sugjeron të blej rigon e ndonjë erëz që t’ia hedh pulës, që kur ta provojë burri të më dojë më tepër.

Në një tjetër qese kishte pjeshka bahçeje, pak të forta por ngulmoi që ishin bio.

Kur e pyeta sa rrugë përshkon çdo ditë, ngriti supet dhe qeshi me dhëmbët që i dilnin jashtë gojës:

-Ku di unë, dal në pikë të mëngjesit e kthehem deri sa të shes pjesën më të madhe, nga ora 5, 6 mbasdite. Kam tre fëmijë dhe burrin invalid e nuk mund të ankohem.

Ajo hapi dorën e rrudhur, mori 300 lekët që i dhashë për një tufë çaj mali e dy qese rozmarinë, picëroi sytë, rregulloi napën që kishte lidhur rreth qafës dhe mori frymë thellë si një peshëngritëse për të marrë serish çantat e lëna në tokë. Ato pak fjalë që këmbyem bashkë iu duken sikur i dha pak gëzim, madje donte më shumë të fliste, po koha nuk priste.

Mirupafshim Rukije, unë do të harroj shumë shpejt, po do vihem në mendime për jetën tënde sa herë të përgatis pulën me rozmarinë për burrin tim që të më dojë më shumë.

2. Djali i çadrave

A ka një emër specifik puna e atij personi që na merr paratë për çadrën dhe shezlongun?

Përgjithësisht është një çunak jo më tepër se 20 vjeç, i nxirë në maksimum nga rrezet e diellit, me kapele, me një çantë brezi ku ngjesh lekët e klientëve.

Vjen afër, se ç’mban shënim në fletoren e tij gjysmë të zhubrosur, pa të parë në sy të thotë çmimin. Sjell dhe kafe në shezlong po deshët, apo birrë ça të dush,- tha djaloshi i çadrës ku vendosëm të rrinim.

Kur nga pasditja morëm një kafe e një macchiato, as nuk kaloi më t’i merrte filxhanët. Ato u thanë nga dielli dhe ndoshta do i kapte dhe rrezja e mëngjesit nëse nuk do e thërrisnim.

-Po hidhini fare, punë e madhe, tha ai si me shaka.

-Doni ta mbani këtë çadër prapë për nesër, lidhni një peshqir të telat sipër.

Djaloshi zgjohej herët edhe pse ora 7 e mëngjesit ne na gjente në breg. E shihnim tek shtynte një karrocë të mbushur me leshterik. Ai pastronte pjesën që i përkiste lokalit të pronarit të vetë. Si fytyra të njohura tashmë, na thoshte mirëmëngjes e mezi priste të tregonte për natën e mbrëmshme ku ishte zhytur në det nën dritën e hënës. Ajo ishte e vetmja kënaqësi e tij.

-Ky është viti parë që bëj këtë punë dhe nuk e di a do e bëj më. 200 mijë lekë që marr këtu nuk më dalin për asgjë.

Djaloshi i çadrave me siguri kishte më shumë për të rrëfyer, pakënaqësi ose dëshirë për pavarësi. Megjithatë dukej dukshëm arroganca e tij dhe jo aftësia për të shërbyer të tjerëve. Kur një grua nuk po gjente lekë të vogla për t`ja dhënë, ai pasoi me një pseudo shaka:

– Eh paske marrë pensionin më duket.

Ndoshta është ajo arroganca e moshës, e papjekurisë, e dëshirës për të ulur të tjerët që të ndihet mirë vetë. Patjetër që ka shumë faktorë që ndikojnë sëbashku.

Ai i shfryn klientes, ajo burrit, burri pronarit, pronari merr një djalë tjetër deri diku të ngjashëm.

3. Vogëlushi pa krevat

-Ajo atje tej është vila që jep dhoma me qira. Ka kushte shumë të mira, dhomë kuzhinë e ujë në çdo orë.

Pasi uli gishtin drejtues, burri që na drejtoi për të shtëpia e pushimit, u largua për punët e veta. Ishte vërtetë një vilë e mirë nga pamja e jashtme. Tre kate me shumë dhoma. Brenda çdo gjë dukej në rregull për të kaluar disa ditë pushime verore.

Pas ditës së parë, në mëngjes nuk kishim ujë. Dolëm për të gjetur të zotin e shtëpisë pasi nuk i kishim marrë as numër telefoni. Kur dolëm jashtë fare një grua na u afrua sikur e kuptoi që kërkonim atë.

-Pa merak do ndez pompën. Burri nuk është se punon roje natën, vjen tani dhe fle gjumë. Nëse të duhet ndonjë gjë, afrohu tek kjo dera dhe më thirr në emër “Adriana”.

Dera që na adresoi kjo grua ishte prej xhami ku ishin ngjitur komplet letra e gazeta nga brenda. Bëhej fjalë për katin e parë e cila ndoshta si fillim ishte menduar për t’u hapur një market, por ishte lënë në tentativë.

Gjatë një dreke, kur po flinin një gjumë aq të ëmbël, në ballkon u dëgjua një zhurmë si përplasje. Dal si e tërbuar për të shfryrë  inatin mbi personin që më prishi qetësinë. Një top ishte përplasur në xham dhe kishte ngecur brenda ballkonit.

-Ah kalamaj të këqinj. Tani e gjetët të luanit?!

Mora topin, e doja ta hidhja poshtë, por e mbajta në duar duke e parë. Ishte gjysmë i çarë dhe nuk e kuptova si mund të ikte kaq larg një top si ai.

-Gjithë ato para marrin nga ne pushuesit dhe një top tamam nuk i kanë blerë fëmijës këta, mendova unë.

Kur të nesërmen shkova për të folur me Znj. Adriana për sjellen e fëmijës së saj, u afrova pranë derës paksa të hapur. Ajo nuk po përgjigjej pas disa thirrjeve të mia. Me kureshtje drejtova kokën paralel dhe hapësirën e derës. Një fëmijë i vogël po flinte në dysheme nën një shtrese lecke. Rreth e rrotull sende të ndryshme, që nuk u kushtova shumë vëmendje. Një arkë birre shërbente si tavolinë, e disa bidona uji ishin rrëzuar në tokë. Me sa kuptova ata jetonin aty për kohën që linin dhomat me qira.

-Erdha, tha gruaja që ishte jashtë me një legen në duar. – Prapë s’ka ujë? – tha ajo dhe tërhoqi derën menjëherë që unë mos të shihja më tepër. Harrova se çfarë kërkoja.

–Doja bidon me ujë, i thashë. – Jo më fal, çarçafë të tjerë, sajova një gënjeshtër aty për aty.

-Ik lart, më tha se t’i sjell unë.

Ditët kaluan, pushimet tona mbaruan dhe djali im u trishtua shumë.

-Përse o ma do kthehemi në shtëpi, më tha.

-Unë dua gjithmonë pushime verore.

Kushedi, mendova, ai vogëlushi me topin e çarë mezi po pret të mbarojnë këto ditë që të flejë në krevatin e tij.

(c) 2019, autorja. Të gjitha të drejtat e rezervuara.